αργίες

στις αργίες διαπιστώνεις εύκολα
ποιοι είναι οι ιθαγενείς των πόλεων
οι πολιτείες ξαναβρίσκουν τις φυσιολογικές τους διαστάσεις
κι οι άνθρωποι μοιάζουν ξεχωριστοί
ξανά
πολλοί αυτό το θεωρούν ερημιά
εγώ το βρίσκω επαναφορά του μέτρου
κι ένα παράδειγμα γιατί αυτός ο πολτός της καθημερινότητας
γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός

η διαφορά του υπό πτώχευση δημοσίου
από τα ελεύθερα επαγγέλματα είναι ότι
πατούν σε κεκτημένα προνόμια
που απέκτησαν εις βάρος των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα

αυτή την άνοιξη πολλά καταστήματα παρέμειναν ανοιχτά
(πολλά περισσότερα φυσικά έβαλαν οριστικό λουκέτο)
σε αντίθεση με το δημόσιο που με χαρά απολαμβάνει τις αργίες
τις μετατρέπει σε μίνι άδεια κι από Τρίτη θα κλαίγεται ξανά.

Το ίδιο και οι ταξιτζήδες που λόγω αναδουλειάς
εξαφανίστηκαν
τράβηξαν στα χωριά τους
αναδουλειά από τις ανεξέλεγκτες άδειες ταξί
που δόθηκαν από το υπό πτώχευση εκείνο κομμάτι της εξουσίας
που αδυνατεί να ξεβολευτει
αδυνατεί να το πάρει απόφαση
να επενδύσει στα μέσα μαζικής μεταφοράς
και μετέτρεψε έναν ιδιωτικό κλάδο
σε μέρος της πολιτικής του για το τι θεωρεί αστική μεταφορά
μια θέση στο δημόσιο
η ατάκα που μεγάλωσα
σήμαινε μια παύση ονείρου
μια στάση στη παραπέρα εκπαίδευση,
και τώρα που αυτό
μυρίζει άσχημα
κι από παντού
είναι μόνο θλιβερό να διαπιστώνεις
πως αυτή η ιδιότυπη εξουσία εσωτερικών μεταναστών
που ρήμαξε τον κοινωνικό ιστό
και την αισθητική τούτης της πατρίδας
αδυνατεί να δει
ότι τίποτε δεν θα μπορέσει να γίνει
ίδιο με πριν.

και φεύγει στις αργίες να ξεχάσει...

λήθαργος

έτσι σαν ξαφνικά να ξύπνησα απ΄τον χειμώνα
βρίσκομαι στο λιμάνι μου πάλι
κρατώντας το εξιτήριο στα χέρια...
απορώ πως δεν θυμάμαι τίποτε
θα πρέπει να πέρασα ώρες μέσα
ίσως και μέρες
θυμάμαι το βλέμμα μου έξω από το σώμα
να με περιεργάζεται με απορία
και μετά πάλι σκοτάδι...
σίγουρα με πότισαν διάφορα κοκτέιλ
ενθαρρυντικά του ανοσοποιητικού
γιατί τα μαλλιά μου μάκρυναν
και η γλώσσα μου είναι ξέρη...
τουλάχιστον στέκω όρθιος
στην ακτή μιας οικειότητας που μου 'λειψε
λίγο να κάνω θα πατήσω θάλασσα
μα ασυνήθιστος στις μαύρες τρύπες της ζωής
θά'θελα τη μνήμη να επαναφέρω...
μου λένε πως είναι από το σοκ
θα επανέλθει
στον σωστό χρόνο
ως τότε
μη ξαναπέσω να προσέξω
μη ξαναπέσω λένε
το γράφουν στο χαρτί με κεφαλαία γράμματα
μη ξαναπέσω
σε ανώφελους αποχαιρετισμούς
μη παραδοθώ αμαχητί
λένε
εγώ εξακολουθώ να μη θυμάμαι τίποτε
το γεγονός εσβήσθη οριστικά
κι ο λήθαργος σαν καταπραϋντικός μοχλός
δε λέω, βοήθησε σ'αυτό.

εξω απο το "Μέσα"

Ένα installation καθημερινής ζωής, που απευθύνεται σε όλους μας, όντας νεκροί ερήμην μας. Εείναι πολύ πιο αιχμηρό από ένα θεατρικόο δρώμενο, πολύ πιο καυστικό από οποιοδήποτε μανιφέστο, ειδικά στις σιωπές του. Είναι το πιο "μέσα" από το "μέσα" μας. Ένα προειδοποιητικό πείραμα καταγραφής του παρόντος , αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προκληθεί μια ομαδική έκρηξη των ουσιαστικών θέλω μας, κι όχι των επηρμένων μοναχικών μας κρυφών επιθυμιών. Ένα κρυφοκοίταγμα που μηδενίζει την ηδονή και προκαλεί αντιδράσεις ανεξέλεγκτες, στο μεχρι πριν βολεμένο αστικό μας τοπίο. Κι αν ένα τρανταχτό κλάμα ακουστεί ξαφνικά στη περιδίνηση αυτή , κρατήστε το σαν θετική αντίδραση ζώντος οργανισμού κι όχι σαν γραφική ευαισθησία τυχαίων περαστικών στην εγκατάσταση.

Οι θαυμάσιες φωτογραφίες είναι της Μαριλένας Σταφυλίδου, αλλά μόνο αν πάτε να το"ζήσετε" από τα μέσα ,θα καταλάβετε το μέγεθος του θανάτου που περιέχουμε , εμείς οι "ζωντανοί" θεατές.

η πρωτη θάλασσα

…είναι σαν το τέλος

σαν
γιατί κι η αρχή δεν ήταν
ακριβώς αρχή
ζεστά τηλέφωνα
κρύοι φόβοι
γλυκά λόγια
πικρές σκέψεις
αλήθειες φυσικά
αλλά κι άλλα τόσα
ανομολόγητα που
ήταν σαν ψέμα

σαν
γιατί και τα αληθινά
αργούν
τον χρόνο τον δικό τους
θέλουν
κι η άνοιξη που μπήκε
σύσσωμη

δυο
τρία πράγματα
που ξέρουμε
κάποιοι παλιόφιλοι
που επιμένουν
ένα αίσθημα κενού
μια αλλαγή
δυο αλλαγές

μια προσμονή
μια απελπισία

χιούμορ υπάρχει
φυσικά
και κέφι

απλά εδώ
χαίρομαι
την δυσλεξία
του ουσιαστικού
μαζί σας
και μόνος
αέναα

μου μυρίζει πολλή αγάπη
ανάμεσα στα κύματα
διακρίνω τη μυρωδιά της

K-On Κωνσταντίνος Παπαχαράλαμπος

Πόση ελπίδα εμπεριέχει η ομολογία της ήττας και σε ποιο τοπίο μπορεί να γίνει η πιο σωστή της ανάρτηση;

Αυτό αναρωτήθηκα , διαβάζοντας  την πρώτη ποιητική συλλογή ενός 23χρονου αγοριού από την Καβάλα, που σπουδάζει στο Λονδίνο και αγαπά να μετασχηματίζει τα καταγεγραμμένα τοπία, σε λέξεις και τις λέξεις σαν lego συναισθημάτων, να τις τοποθετεί συμμετρικά η αυθαίρετα, σε άσπρα σεντόνια χαρτιού, εκλιπαρώντας μας να αποστηθίσουμε την έκκληση του για επικοινωνία.

Γιατί η μέσα βαθιά ποίηση μόνο κραυγή επικοινωνίας είναι τελικά, που ζητά από μας καθαρά και γεμάτα επιθυμία αυτιά, για να ολοκληρωθεί, όπως μια κατασκευή γίνεται σπίτι, μόνο όταν κατοικηθεί.

Οι εκδόσεις του Εντευκτηρίου, διακριτικά χτίζουν μια νέα μυθολογία , με πρόσωπα που τα χαρακτηρίζει η ουσιαστική ανάγκη να πειραματιστούν, γι' αυτό και δε παύει να μας εκπλήσσει ευχάριστα, ξεβολεύοντας την άποψη του τι είναι ποίηση, έτσι μετά το Υπνωτήριο του Βασίλη Αμανατίδη, Τα Χαρτοικίδια του Σίμου Τσακίρη μας συστήνει με το K-On τον Κωνσταντίνο Παπαχαράλαμπο.

με τρομάζεις Ι αλήθεια με τρομάζεις είπε Ι χαίρομαι Ι χαίρομαι φώναξα Ι πόσα ξέχασες βλέπω Ι δεν είναι έτσι είπε Ι κινδυνεύεις επανέλαβα Ι αλήθεια σε φοβάμαι είπε Ικαλά θα κάνεις να με φοβάσαι είπα Ι κι έφυγα


(Στο εξώφυλλο έργο του Νίκου Τριανταφύλλου "ο κήπος" Ανοιξη 2011
Πεταλούδα πάνω σε χρυσούφαντο οθωμανικό μεταξωτό ύφασμα
του 19ου αιώνα, αρχειακή εκτύπωση ψεκασμού μελάνης, 60Χ44 )

on the air

Κάθε Παρασκευή βράδυ 

επιλέγω τις ιδιωτικές μου ειδήσεις

προσπαθώ να καταλάβω τα γεγονότα

και να ακούσω τις καινούργιες μουσικές της πόλης.

Κατά καιρούς ξεχνώ ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο

είναι ένας παράφορος έρωτας, όπως λέει κι ο Αλφρεντ ντε Μυσσέ.

Συνήθως παρασύρομαι σε ένα παραλήρημα μήπως και καταπραΰνω τους

ενδιαμέσους θύμους , μειώσω τις απώλειες και συνηθίσω τους αποχαιρετισμούς

στο www.clipartradio.gr καθε Παρασκευή 8-10μμ,

η επιλεκτική μνήμη πετά πάνω από τον ρεαλισμό

της Θεσσαλονίκης

Haunted by May Roosvelt

Η May Roosevelt χτίζει τοπία με τη μουσική της. Τοπία μνήμης, με έναν τρόπο που σε αναστατώνει, γιατί ενεργοποιεί το κρυμμένο dna  σου, και αρχίζει να χτυπά πρώτα στα μηνίγγια, σαν προάγγελος μιας άφιξης και καταλήγει στα πόδια , που ανεξέλεγκτα αρχίζουν να κινούνται σε ένα δυναμικό trance δια μέσου των αιώνων.

Όταν πρωτάκουστα το cd σκέφτηκα πως κάπως έτσι με την ίδια αφαίρεση ο Μάνος Χατζιδάκις μετουσίωσε τα ρεμπέτικα σε  αχιβάδες για πιάνο, αφήνοντας τη μελωδία να αναδείξει τη κλασσική της φόρμα. Με την ίδια έμπνευση η May Roosevelt , με επιμονή και υπομονή αρχαίας δασκάλας , προγραμμάτισε τους ήχους της,  σε μια αρχέτυπη υποσυνείδητη  απεικόνιση,  ενός κόσμου της μνήμης, παρουσιάζοντας την πιο σύγχρονη και απόλυτα απενοχοποιημένη εκδοχή αυτού που με περιφρόνηση η αμηχανία,  ονομάζουμε παραδοσιακή μουσική, σε κάτι τόσο οικείο σύγχρονο και ακουστικά πολυμήχανο, που περιμένω τη στιγμή να το ακούσω σε μεγάλα club με δυνατά ντεσιμπέλ και βακχική διάθεση.

Είναι ο ήχος μιας γενιάς που δεν μασάει από ταμπέλες και ταμπού. Μιας γενιάς που πειραματίζεται για να ανακαλύψει τα φαντάσματα, που από φόβο της κρύψαμε ενώ έπρεπε με γενναιοδωρία να της μάθουμε να ζει με αυτά. Βουτάει στα πιο βαθιά κι ανομολόγητα για να τα παρουσιάσει επεξεργασμένα, κατανοητά, κρατώντας τον αρχικό   ρυθμό και μελωδία και εκτοξεύοντας τα σα διαστημικά μηνύματα πέρα από φυλετικές προσεγγίσεις σε κάτι τόσο παγκόσμιο που σου φέρνει ρίγη τρόμου και ηδονής.   Φορές αισθανόμουνα σα ήρωας από σελίδες της Ζυρράνας Ζατέλη κι άλλοτε σα να άκουγα ένα σχόλιο με νότες σε βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα. Κι άλλοτε είχα την ίδια πρωτοφανή εμπειρία με τις αγιογραφίες της Ρώσικης τεχνοτροπίας στη σκήτη του Αγίου Ιωάννη στο Άγιο Όρος που από όποια πλευρά κι αν κάτσεις το βλέμμα των «αγίων» σε ακολουθεί σε μια πορεία 180 μοιρών , αλλάζοντας από άγριο σε ήπιο και πάλι πίσω.

Ένα cd με αγιογραφίες ανώνυμων μελωδιών, λοιπόν,  που σαν παιχνίδι αποκτούν μια νέα υπόσταση, ανεξάρτητη της πρόθεσης της δημιουργού  και πολύτιμη καταγραφή ενός θυμού, μιας νοσταλγίας, μιας χαράς για τη μεταφυσική συνέχεια ενός ήχου που με αφορά. Μας αφορά άμεσα.

Τη νέα δουλειά της May Roosevelt  την  θεωρώ την καλύτερη πρόταση για όσους αναζητούν την ελπίδα στην μουσική σήμερα σε μια χώρα απόλυτου ξεπεσμού. Μια ακρόαση ανάτασης.

Δειτε εδώ τα βιντεο του John Karabelas http://vimeo.com/mayroosevelt

o Damien Hirst στο ΜΜΣΤ

DAMIEN HIRST – NEW RELIGION

Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Damien Hirst με τίτλο “New Religion”, σε επιμέλεια της Αρτέμιδος Ποταμιάνου.

Η έκθεση αποτελεί  συνδιοργάνωση με το British Council και την Paul Stolper Gallery του Λονδίνου

Η έκθεση “New Religion” αποτελεί την πρώτη ατομική παρουσίαση του Damien Hirst στην Ελλάδα προσφέροντας  τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή σε οικείο περιβάλλον , με το έργο του γνωστότερου μέλους των Young British Artists που κυριάρχησε στη Βρετανική και την παγκόσμια εικαστική σκηνή τη δεκαετία του ‘90.

 Ο Damien Hirst αποτελεί μοναδικό παράδειγμα εικαστικού, η καλλιτεχνική πορεία του είναι «φαινόμενο» προσωπικής επιτυχίας αλλά και χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης εποχής. Η έκθεσή του με τίτλο “New Religion” δείχνει  μια χαρακτηριστική   εικόνα της εικαστικής πρακτικής του καλλιτέχνη, του τρόπου δουλειάς του αλλά και της θεματολογίας του έργου του.

Δε ξέρω τι είναι ζωγραφική κι ίσως ποτέ δε μάθω. Πιστεύω στην εμμονή της προσωπικής  ανακάλυψης. Mόνο αυτό κάνει να προχωρανε κάποια πράγματα στον πολιτισμό. Κι ίσως μετά από αιώνες, αποδεδειχθούν αριστουργήματα η σκουπίδια. Όμως σε μια εποχή απόλυτου ευτελισμού των πάντων, στους νόμους αυτών των ανώνυμων και πανταχού παρουσών, «αγορών», μπορώ να εξακολουθώ να πιστεύω ότι Τέχνη είναι ότι μπορεί να με συγκινεί ακόμα;
  
Όντας μεταλλαγμένος, ανίδεος, άγαρμπος ερασιτέχνης και συνεχώς με νέες απορίες μπορώ ακόμη να δίνω το ιδιωτικό μου νόημα στη συγκίνηση που μου προκαλεί ένα έργο Τέχνης;

   O DAMIEN HIRST ίσως να είναι ένας τολμηρός προβοκάτορας, όμως πολύ πιθανόν διαισθάνομαι, ότι είναι ένα μεγάλο παιδί, που επιμένει να έχει απορίες,  όπως κι εγώ. Ένα ,από άποψη, ξεβολεμένο αγόρι,  που επιμένει να μαθαίνει και να ανακαλύπτει, από την αρχή την έννοια της ζωγραφικής όπως και της ζωής. Ένας άντρας ασυμβίβαστος, με την από παντού εκπορευόμενη ανάγκη   παντογνωσίας, που καταλαβαίνω κι αγαπώ, γιατί διεκδικεί το δικαίωμα στο ελάττωμα. Συμμετρικά αντίθετος του άλλου τρομερού παιδιού της Αγγλικής σκηνής, του απόλυτα υπερεκτιμημένου ήδη , Jeff Koons, ο Damien Hirst προβάλει σα μια ενοχλητική ακίδα , που προσπαθεί να ξυπνήσει ένα κοινωνικό ασυνείδητο, με έναν ιδιωτικό ακτιβισμό που αξίζει να παρατηρήσει κανείς με πολλή προσοχή κι ακόμη περισσότερη περίσκεψη.

σε χρόνο

δεν γράφω ποίηση

μαθαίνω τρόπους να κοιμάμαι τις νύχτες

χρησιμοποιώ τις πιο οικείες λέξεις

σαν υπνωτικές παστίλιες

και περιμένω να ενεργήσουν άμεσα

κάποτε τα καταφέρνουν

τα βλέφαρα κλείνουν - το σώμα αναζητά την ξεκούραση  του

άλλοτε οι ίδιες λέξεις μετασχηματίζονται

στους πιο εμμονικούς  εφιάλτες

φυσικά διεκδικούν μια θέση στην ιστορία

σκέφτομαι

όταν τα συναισθήματα πέφτουν σε τείχη

οι λέξεις θυμώνουν  με τα χτυπήματα

ξέρουν πως είναι οι μόνες που θα αντέξουν

σε χρόνο

όταν όλα κι όλοι θα έχουν χαθεί

εκείνες

αναλλοίωτες

θα περιμένουν να θυμίζουν  παλιά αισθήματα

και στάσεις

παλιά καμώματα και σκέψεις

αρχαία ξενύχτια

που ειναι οι 2L8 oeo

Οι 2L8 είναι το project του Κ the Clown και μιας ομάδας μουσικών και συνεργατών με βάση τη Θεσσαλονίκη. Το ντεμπούτο των 2L8 “Armed Angels, Frustrated Youth, the Art of Self-Deceit and Music Industry” (2005) Poeta Negra Records, είχε μεγάλη απήχηση σε κριτικούς και κοινό. Το “HE & SHE, Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages” (Δεκέμβριος 2008) είναι η δεύτερη κυκλοφορία των 2L8.
Χωρίς την εμμονή σε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες ισορροπεί ανάμεσα στο post rock και τον μινιμαλισμό. Ο μπρεχτικός χαρακτήρας της ερμηνείας του συμπληρώνεται από έντονα ξεσπάσματα στις κιθάρες, έγχορδα που πριονίζουν και αιχμηρές ατμόσφαιρες, οι οποίες εναλλάσσονται με οπερετικά φωνητικά και μελωδίες άκρατου συναισθηματισμού και λυρισμού.
Έχουν εμφανιστεί στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της χώρας: Gagarin, Bios, Κύτταρο, Synch Festival, (Αθήνα), Υδρόγειος, Μύλος, Eightball (Θεσσαλονίκη), Rec, Λιθογραφείο (Πάτρα) ενώ συμμετείχαν στην Τελετή Απονομής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας στο 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, διασκευάζοντας «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζηδάκι.
Τους 2L8 αποτελούν οι:
Κ the Clown (Κιθάρα, Τρομπέτα, Φωνές),
Ηρακλής Ιωσηφίδης (Κόντραμπάσο),
May Roosevelt (Theremin, Βιολί),
Ελισώ Παπαστρατή (βιολί),
Χριστίνα Παπαγιαννούλη (Τσέλο),
Γιώργος Παναγόπουλος (Τύμπανα),
Πάυλος Λιολιόπουλος (Κρουστά),
Κωστής Λιολιόπουλος (Κιθάρα).