Η May Roosevelt χτίζει τοπία με τη μουσική της. Τοπία μνήμης, με έναν τρόπο που σε αναστατώνει, γιατί ενεργοποιεί το κρυμμένο dna σου, και αρχίζει να χτυπά πρώτα στα μηνίγγια, σαν προάγγελος μιας άφιξης και καταλήγει στα πόδια , που ανεξέλεγκτα αρχίζουν να κινούνται σε ένα δυναμικό trance δια μέσου των αιώνων.
Όταν πρωτάκουστα το cd σκέφτηκα πως κάπως έτσι με την ίδια αφαίρεση ο Μάνος Χατζιδάκις μετουσίωσε τα ρεμπέτικα σε αχιβάδες για πιάνο, αφήνοντας τη μελωδία να αναδείξει τη κλασσική της φόρμα. Με την ίδια έμπνευση η May Roosevelt , με επιμονή και υπομονή αρχαίας δασκάλας , προγραμμάτισε τους ήχους της, σε μια αρχέτυπη υποσυνείδητη απεικόνιση, ενός κόσμου της μνήμης, παρουσιάζοντας την πιο σύγχρονη και απόλυτα απενοχοποιημένη εκδοχή αυτού που με περιφρόνηση η αμηχανία, ονομάζουμε παραδοσιακή μουσική, σε κάτι τόσο οικείο σύγχρονο και ακουστικά πολυμήχανο, που περιμένω τη στιγμή να το ακούσω σε μεγάλα club με δυνατά ντεσιμπέλ και βακχική διάθεση.
Είναι ο ήχος μιας γενιάς που δεν μασάει από ταμπέλες και ταμπού. Μιας γενιάς που πειραματίζεται για να ανακαλύψει τα φαντάσματα, που από φόβο της κρύψαμε ενώ έπρεπε με γενναιοδωρία να της μάθουμε να ζει με αυτά. Βουτάει στα πιο βαθιά κι ανομολόγητα για να τα παρουσιάσει επεξεργασμένα, κατανοητά, κρατώντας τον αρχικό ρυθμό και μελωδία και εκτοξεύοντας τα σα διαστημικά μηνύματα πέρα από φυλετικές προσεγγίσεις σε κάτι τόσο παγκόσμιο που σου φέρνει ρίγη τρόμου και ηδονής. Φορές αισθανόμουνα σα ήρωας από σελίδες της Ζυρράνας Ζατέλη κι άλλοτε σα να άκουγα ένα σχόλιο με νότες σε βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα. Κι άλλοτε είχα την ίδια πρωτοφανή εμπειρία με τις αγιογραφίες της Ρώσικης τεχνοτροπίας στη σκήτη του Αγίου Ιωάννη στο Άγιο Όρος που από όποια πλευρά κι αν κάτσεις το βλέμμα των «αγίων» σε ακολουθεί σε μια πορεία 180 μοιρών , αλλάζοντας από άγριο σε ήπιο και πάλι πίσω.
Ένα cd με αγιογραφίες ανώνυμων μελωδιών, λοιπόν, που σαν παιχνίδι αποκτούν μια νέα υπόσταση, ανεξάρτητη της πρόθεσης της δημιουργού και πολύτιμη καταγραφή ενός θυμού, μιας νοσταλγίας, μιας χαράς για τη μεταφυσική συνέχεια ενός ήχου που με αφορά. Μας αφορά άμεσα.
Τη νέα δουλειά της May Roosevelt την θεωρώ την καλύτερη πρόταση για όσους αναζητούν την ελπίδα στην μουσική σήμερα σε μια χώρα απόλυτου ξεπεσμού. Μια ακρόαση ανάτασης.
Δειτε εδώ τα βιντεο του John Karabelas http://vimeo.com/mayroosevelt
αυτο με τον Τσιολκα το νιωσα και γω ο ασωτος
ΑπάντησηΔιαγραφήθεσσαλονικη μου σε φιλω, για κεινες τις υπεροχες υγρασιες τα βραδια , και τις ομιχλες στο παρκο, με την Ρελλα, γιατι πριν την στρελλα εμεις στη Σαλονικη ζησαμε την πραγματικη ιστορια της Ρελλας,
αυτοο θα μπορουσε να γινει σουπερ ταινια αλμοντοβαρ