May Roosevelt μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιαννόπουλου

H ερωτική επιθυμία αν δεν είναι εμμονή,  παύει να είναι επιθυμία.

Tο αποτέλεσμα είναι μια διαρκής επανάληψη, η επανάληψη της επιθυμίας.

Είναι η εμμονή ότι θα βγούμε αλώβητοι,

Ατσαλάκωτοι,

η επιμονή στην ανομολόγητη προσωπική μας βεβαιότητα, ότι στο τέλος θα επιβιώσουμε

έστω και ..."ξεχαρβαλωμένοι"

Σπάνια στίχοι ποιητή είχαν αυτή την εσωτερική επικοινωνία με τη μουσική .

Είναι ο,τι καλύτερο άκουσα φέτος στην ελληνική δισκογραφία.

Γιατί η  May Roosevelt δεν μελοποίησε τους στίχους, προτίμησε να συνομιλήσει μουσικά μαζί τους, αφήνοντας τη δύναμη των λέξεων στο στόμα του ίδιου του ποιητή. Έτσι με απόλυτη ανεξαρτησία αφέθηκε να βυθιστεί στο ποιητικό συμπαν, χωρίς να αλλοιώσει ίχνος από το ηχόχρωμα των λέξεων. Αυτό πέρα από τον σεβασμό στο ίδιο το ποιητικό έργο, λειτούργησε απολύτως απελευθερωτικά,  στις μουσικές συνθέσεις της,  δημιουργώντας μια εξαιρετικά σύγχρονη προσέγγιση και δίνοντας μια νέα διάσταση στους στίχους, σε ένα  σύμπαν τόσο ιδιωτικά εμπνευσμένο που καταφέρνει  να αφορά τους πάντες. Απόλυτα σύγχρονη και ταυτόχρονα πλήρης σοφής σκληρότητας,  που εντυπωσιάζει και τον πιο άμαθο σε τέτοιες συζυγίες . . .

με τα μάτια

Πλατεία Αιγύπτου Αθήνα 

Οι Ποιητές στη χώρα μου κυκλοφορούν κρυφά τις νύχτες με τρένα τοπικά ανάμεσα σε μετανάστες που φοβούνται και θυμωμένους πατριώτες.

Με τα μάτια καταγραφούν τη ζωή, να μην έχουν αποδεικτικά στοιχεία όταν τους πιάσουν για αναγνώριση.

Οι Ποιητές στη χώρα μου κινούνται λαθραία σε οδούς με ονόματα αρχαία, ανάμεσα σε κλειστά κεπέγκια καταστημάτων , τρέφονται με τα μάτια,  φωτογραφίζουν την παρακμή.

Οι Ποιητές κοιμούνται στα παγκάκια πάνω σε συνθήματα και υποσχέσεις, Για λίγο και πάλι συνεχίζουν ζητώντας ένα ευρώ από τους περαστικούς.

Οι Ποιητές έχουν φθαρμένα παπούτσια μα διαθέτουν μνήμη. Αυτή τους κινεί.

Αν τους συναντήσατε, παρακαλώ μη τους προσπεράσετε με αδιαφορία, αυτή την αδιαφορία σας, θα καταγράψουν, αυτή θα μείνει σαν διδακτέα ύλη στους μελλοντικούς που θα ‘ρθουν μετά από σας, για την εποχή μας.

Η αδιαφορία στα μάτια μας.

Όμως αυτό δεν σχηματίζει ποίημα. 

" L'ere de la lutte " photo par Jim Mavro

Τιμώμενη χώρα: Συρία

Σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη διεθνή έκθεση, αν δεν τα είχαμε χάσει όλα κι απλά τρέχαμε να προφτάσουμε αυτούς που προπορεύονται, αντιγράφοντας  αδέξια  φανφάρες και  παράτες, ίσως τιμώμενη χώρα να ήταν η ΣΥΡΙΑ, ίσως να  αποφασίζαμε έστω και τώρα , τόσο αργά, να κατανοήσουμε, τους γύρω μας πολιτισμούς  κι ίσως είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον ποιητή της Nizar Kabbani :

Et les âmes naïves racontent 
Que je suis entré dans le boudoir des filles 
Pour n'en plus ressortir. 
Ces gens réclament qu'on dresse pour moi l'échafaud 
Parce que j'ai chanté 
De ma bien aimée la beauté. 

Moi, je n'ai pas comme d'autres 
Fait commerce de haschish 
Ni volé 
Ni tué, 
Mais en plein jour j'ai aimé. 

Ai-je donc pour cela Dieu renié ? 
Les âmes naïves disent de moi 
Que mes poèmes 
Des enseignements du Ciel se sont écartés. 
Qui a dit que l'amour a attenté 
A l'honneur du Ciel. 
Le Ciel est mon ami : 
Il pleure quand je pleure 
Et il rit 
Quand je ris. 

Les étoiles, leur éclat augmente, 
Si un jour je suis amoureux. 
Qu'y a-t-il donc d'aberrant 
Quand je chante 
De ma bien aimée le nom ? 
Et quand je le sème à tous vents 
Comme une forêt de châtaigniers. 
Je continuerai ce commerce, 
Comme tous les prophètes 
Je continuerai, aède, 
A chanter l'enfance, 
A chanter 
La pureté et l'innocence, 
Je continuerai à décrire les beautés 
De ma bien aimée 
Jusqu'à fondre sa chevelure d'or 
Dans l'or des soirs. 

Moi - et je souhaite rester moi- 
Enfant qui barbouille comme cela l'enchante 
Les façades des étoiles 
Jusqu'à ce que l'amour dans ma patrie 
Devienne comme l'air qu'on respire, 
Et que je devienne le dictionnaire 
Des étudiants de l'amour passionné 
Et que je devienne moi 
L'alphabet balbutié 
Sur leurs lèvres.

Nizar Kabbani (21 March 1923 – 30 April 1998)

το Εντευκτήριο

(στον Γιώργο γιατι ποτέ δεν του το είπα....)

25 χρόνια

100 Εντευκτήρια

μια αφορμή, όχι για γιορτή

ποτέ δεν γιορτάζεις κάτι ζωντανό με θεσμικούς τρόπους άλλωστε

Απλά το απολαμβάνεις

Πιο πολύ μια αναδρομή

μια πορεία

ένα «εδώ ας σταλθώ κι ας ατενίσω λίγο»

Την πρώτη φορά με το βαθύ βυσσινί βυζαντινό εξώφυλλο μιας πόλης που αγάπησα πολύ.

Ήταν η αρχή ενός μέχρι τώρα ανομολόγητου ερωτά μου.

Οι άνθρωποι, τα κείμενα, οι λέξεις , οι μικρές ανεπαίσθητες σημειώσεις στις άκρες.

Μια οικειότητα.

Μια σχέση.

Βράδια ανάγνωσης σε μέρη ακατοίκητα, η μοναδική μου συντροφιά και «συνομιλητής» σε θέρετρα καλοκαιρινά, ατέλειωτους χειμώνες μοναξιάς.

Ταξίδια νυκτερινά με τρένο Αθηνά Θεσσαλονίκη

Ώρες σε αίθουσες αναμονής σε αεροδρόμια

Πρωινά σε καμπίνες πλοίων ,

Αντιηλιακά ξεφυλλίσματα σε παραλίες γυμνιστών της άγονης γραμμής

Κι ακόμη κάθε φορά η ίδια αναμονή, πριν κυκλοφορήσει

να ρωτώ στο βιβλιοπωλείο

κι η ευγενική υπάλληλος να μου απαντά,

«σε λίγες μέρες»

Και κάθε φορά η ίδια χαρά από το ταμείο, στο κοντινότερο καφέ

για το πρώτο ξεφύλλισμα, τσιγάρα ξεχασμένα στα τασάκια

μάτια διψασμένα  για λέξεις, αχόρταγα, χέρια ιδρωμένα από ποίηση, σώμα περήφανο από  εκμυστηρεύσεις.

25 χρόνια

100 εντευκτήρια

Άλλαξαν τα τυπογραφικά στοιχεία, άλλαξε το κασέ, όμως το ίδιο επίμονο μεράκι κάθε φορά, σαν γράμμα ενός φίλου με τα νέα του.

Σαν μια επιστολή που καταθέτει , τι  καινούργιο έμαθε , τι παλιό θυμήθηκε, τι όμορφο ανακάλυψε, κι είπε να το μοιραστεί, χρόνια πολλά πριν το διαδίκτυο και τις ευκολίες του. Ξέρεις με κείνον το παλιό τον «δύσκολο» τρόπο.

Και οι πόλεις να αλλάζουν . Να αλλάζουν οι διευθύνσεις και οι τόποι διαμονής μου, να αλλάζουν τα πρόσωπα του έρωτος, και οι δουλειές και η ζωή, να έρχεται, να φεύγει και μόνο το Εντευκτήριο , η  βαθμολογία τριμήνου, κάποτε αυστηρή, κάποτε παιγνιώδης, της ζωής που συνεχίζεται .

Και πάντα η ίδια  ανομολόγητη υπόσχεση, αναμονή για το επόμενο.

Το Εντευκτήριο, εκδίδεται, ζει, κυκλοφορεί, όσο εγώ το θεωρώ απαραίτητο για μένα.

Σε πείσμα όλων,  αυτό πιστεύω ότι είναι το μυστικό του, απλά προφανώς είμαστε πολλοί που το θεωρούμε απαραίτητο και 100 είναι μόνο μια μικρή αφορμή, για μια ανάσα, πριν συνεχίσουμε το ίδιο επίμονα το ίδιο ερωτικά , το ίδιο απαιτητικά να το αναζητάμε, κάθε φορα, σαν αναπόσπαστο μερος της  ζωής μας.

η μητέρα μου

Η μητέρα μου

είναι η μικρή μου άστεγη αδελφή

η ξυπόλυτη μετανάστρια στα φανάρια

η σιωπηλή μαθήτρια στο τελευταίο θρανίο

που πρέπει τώρα εγώ να της μάθω

να επιβιώνει

Η μητέρα μου 

είναι η γυναίκα στο λεωφορείο της γραμμής

που δεν θυμάται σε ποια στάση κατεβαίνει

είναι αυτή που μπερδεύει την ντομάτα με τον λωτό στην μακαρονάδα

είναι το δωμάτιο 602 στη β παθολογική

είναι η μυρωδιά του καλοκαιριού κάτω από τη μουριά το απόγευμα

Η μητέρα μου

Είναι όλα τα φαγητά που ξέχασα πια τη γεύση τους

κι η αγκαλιά που μάταια ψάχνω τον χειμώνα

Η μητέρα μου

είναι η μικρή μου αδελφή

που από την αρχή με υπομονή

θέλω να της μάθω

να ψελλίζει την αλφαβήτα

κι αυτή να επιμένει

να βάλω σκουφάκι και κασκόλ μη και κρυώσω πάλι. 

πριν την απόλυτη σιωπή

("Le petit soldat" Jean-Luc Godard 1963) 

Όταν ένας άντρας κλαίει στον φακό είναι το όριο, σώπασε και προστάτευσε τον

Όταν ένας ποιητής λέει δημόσια «φοβάμαι», είναι το όριο, σώπασε και προστάτευσε τον

Όταν ένας νέος φεύγει στο εξωτερικό για να ζήσει, σώπασε, κατάλαβε τον.

Όταν ένας εκπαιδευτικός απεργεί, είναι το όριο, σώπασε, προστάτευσε τον.

Όταν μια γειτονιά ψάχνει στα σκουπίδια των super market, είναι το όριο, σώπασε , μα μη προσπερνάς σαν να μη το έχεις δει..

Όταν μια πόλη εξαφανίζεται από την κοινωνική ζωή, είναι το όριο, σώπασε και σκέψου γιατί.

Όταν μετράς τα λίγα ανοικτά καταστήματα ανάμεσα σε πάμπολλα κλειστά, είναι το όριο, μέχρι να πας στο σπίτι ασφαλής, ποιος έχει δημιουργήσει ετούτες τις συνθήκες ανασφάλειας

Όταν κάποιοι συγκεκριμένοι, παραμένουν αλώβητοι από όλο αυτό, είναι το όριο για να καταλάβεις το ηθικό, το ανήθικο, το ψέμα και την  « κατασκευή».

Όταν ακόμη υπάρχουν κάποιοι «ανθρωπιστές» που σου λένε «καταγγέλλω τη βία από όπου κι αν προέρχεται» , να τους φοβάσαι. Είναι αυτοί που δεν έχουν νιώσει ΒΙΑ τι σημαίνει.

Όταν αυτοί που έδωσαν εντολή να πέσουν δακρυγόνα σε σχολείο, κόπτονται υπέρ της ψυχολογίας των μαθητών,

Όταν αυτοί που δημιούργησαν τους άνεργους γονείς, νοιάζονται για τα οικογενειακά έξοδα στα φροντιστήρια για τις εξετάσεις των παιδιών τους

Ξέρεις καλά το μέγεθος της απάτης

Το κίτρινο της αλήθειας

Τις χωρίς επιστροφή  συνθήκες κατεπείγουσας ασφυξίας που πρέπει να επιλέξεις,

Για να τους δωσεις το απαραίτητο αλλοθι που χρειάζονται για να επιβιώσουν…

Σιωπή…

ο αποχαιρετισμός της Μαριάννας ...

Ωραία λουλούδια και άσπρα ως ταίριαζαν πολύ.

Αυτό μόνο πήρα μαζί μου, από τα λουλουδάδικα του Συντάγματος, ένα ματσάκι, κι ένα βιβλίο τσέπης ριγμένο στο χαρτοφύλακα, ανάμεσα στα χαρτιά. Σκέφτηκα να το άφηνα δίπλα, μαζί με το ματσάκι με τα λουλούδια:
Purifiés de Sarah Kane.

Purifié, ως ταίριαζε, νόμιζα, πολύ.

Πήγα, νιώθοντας αμήχανα. Αλλά πιο πολύ γιατί ένιωθα πως δεν μπορούσα να μην πάω.

Αλλά αμήχανα. Δεν ήθελα πολύ κόσμο, επίσημο κόσμο, επιβεβλημένο ύφος, πένθιμο ύφος, προσποιητή αποθέωση. Κι αυτόν εξάλλου, όταν τον χειροκροτούσαν, δεν φαινόταν να θέλει την επιβεβλημένη αποθέωση, αλλά μια απλή απόδειξη ότι μας άρεσε το θέατρό (του).

Αμήχανη, λοιπόν, στο δρόμο, ενόψει της θεσμοθετημένης αποθέωσης.

Πόσο άδικο είχα. Πόσο ήξερε εκείνος όταν το ζήτησε. Πόσο είχε δίκιο που ήθελε να κανονίσει ο ίδιος, με τους δικούς του όρους, μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, την "τελευταία του παράσταση".

Γιατί αυτό ήταν. Ήταν η τελευταία του παράσταση, σκηνοθετημένη από αυτόν τον ίδιο.

Τίποτα επιβεβλημένο, τίποτα προσποιητό. Δεν υπήρχαν ηθοποιοί εκεί μέσα, μόνο οι θεατές του.

Τα ωραία άσπρα μου λουλούδια δεν χρειάστηκαν -ένα ηλιοτρόπιο, μόνο του, καθόταν πάνω στο τζάμι. Και μέσα, στα χέρια του, σφιχτά, ένα βιβλίο: "Καθαροί, Πια".

Ως ταίριαζε πολύ.

Σκοτεινή σκηνή, μια δεσμίδα φωτός, ένα λιτό "σκηνικό", μια παρέλαση χαρακτήρων για έναν σιωπηλό χαιρετισμό. Και στα καθίσματα τριγύρω, θεατές. Πολλοί θεατές, σιωπηλοί. Σηκώνονταν, έφευγαν, κάθονταν, σιωπηλοί, γεμίζοντας τα καθίσματα, κοιτώντας στο κενό, κοιτώντας τους άλλους θεατές, κοιτώντας το σκηνικό, κοιτώντας το φέρετρο, κοιτώντας το Θέατρο.

Ήταν η τελευταία του παράσταση. Σκηνοθετημένη από τον ίδιο.
Ήταν η τελευταία του παράσταση, κι εμείς οι τελευταίοι θεατές.

'Εξω στο διάδρομο, στο βιβλιαράκι του γραφείου τελετών, νόμιζα πως θα'βλεπα

 "μετάφραση Τζένη Μαστοράκη , σκηνικά Χλόη Ομπολένσκι , φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος".

Έξω στο δρόμο, στο φως, συνειδητοποίησα πως δεν χρειαζόταν κάν να γράψω τα αρχικά μου.
Αρκούσε απλώς το συνοδευτικό: 

"Οι θεατές σας".

ο μεγας ιεροεξεταστής

Λένε και προφητεύουν πως θα’ ρθεις και θα ξανανικήσεις, θα’ ρθεις με τους εκλεκτούς Σου, με τους περήφανους και ισχυρούς Σου, μα εμείς θα πούμε πως αυτοί σώσανε μονάχα τον εαυτό τους κι εμείς σώσαμε τους πάντες. Λένε πως θα καταντροπιαστεί η πόρνη που κάθεται πάνω στο θηρίο και κρατάει στα χέρια της το μυστήριο, πως θα επαναστατήσουν ξανά οι αδύναμοι, πως θα ξεσκίσουν την πορφύρα της και θα γυμνώσουν το ‘μιαρό’ κορμί της. Μα τότε εγώ θα σηκωθώ και θα Σου δείξω τα δισεκατομμύρια των ευτυχισμένων παιδιών, που δεν γνώρισαν την αμαρτία. Και μεις  που πήραμε πάνω μας τα κρίματά τους για να τους κάνουμε ευτυχισμένους, θα σταθούμε μπροστά Σου και θα Σου πούμε: ‘Δίκασε μας, αν μπορείς και αν τολμάς. Μάθε πως δε Σε φοβάμαι. Μάθε πως κι εγώ ήμουνα στην έρημο, πως και γω έζησα με ακρίδες κι αγριόριζες, πως και γω ευλογούσα την ελευθερία που μ’ αυτήν Εσύ ευλόγησες τους ανθρώπους, πως και γω ετοιμαζόμουν να γίνω ένας από τους εκλεκτούς Σου, να γίνω ένας από τους ισχυρούς και τους μεγάλους, διψώντας να ‘συμπληρώσω τον αριθμό’. Μα συνήλθα και δε θέλησα να υπηρετήσω την αφροσύνη.  Γύρισα και προσχώρησα στην ομάδα εκείνων που διορθώσανε το έργο Σου. Εγκατέλειψα τους περήφανους και επέστρεψα στους ταπεινούς για να τους κάνω ευτυχισμένους. Όλα όσα Σου λέω θα γίνουν και η βασιλεία μας θα οικοδομηθεί. Σου ξαναλέω πως αύριο κιόλας θα δεις αυτή την υπάκουη αγέλη να τρέχει με το πρώτο μου νεύμα και να συνδαυλίζει την πυρά όπου θα Σε κάψω, γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις. Γιατί αν υπάρχει κανένας που να αξίζει  περισσότερο, από κάθε άλλον την πυρά μας, αυτός είσαι Εσύ. Αύριο θα σε κάψω. Dixi (Είπα).

 Όταν ο ιεροεξεταστής σώπασε, περίμενε λίγο, νομίζοντας πως ο Αιχμάλωτός του θα του απαντήσει. Η σιωπή Του το καταθλίβει. Έβλεπε πως τον άκουγε ο Φυλακισμένος όλη την ώρα, κοιτάζοντάς τον πράα και στοχαστικά ίσα στα μάτια και φαινότανε να μη θέλει να φέρει καμίαν αντίρρηση. Ο γέρος θα το’ θελε να του πει κάτι, ας ήταν και πικρό, ας ήταν και τρομερό. Μα Εκείνος ξαφνικά πλησιάζει σιωπηλός τον γέρο και τον φιλάει στα λιπόσαρκα γεροντικά χείλη του. Να όλη η απάντησή Του. Ο γέρος ανατριχιάζει. Κάτι σαλεύει στις άκρες των χειλιών του. Πηγαίνει στην πόρτα, την ανοίγει και Του λέει: «Πήγαινε και μην ξανάρθεις πια…καθόλου…ποτέ. Ποτέ!» Και Τον αφήνει να βγεί «στους σκοτεινούς δρόμους της πολιτείας». Ο Αιχμάλωτος φεύγει.

Κι ο γέρος;

Το φιλί του καίει την καρδιά, μα ο γέρος δεν αλλάζει γνώμη.

( Απόσπασμα από το κεφάλαιο « ο μέγας ιεροεξεταστής»  των   «Αδελφών Καραμαζώφ» του Φιοντόρ  Ντοστογιέφσκι σε απόδοση του Θ.Π. Χατζηαναστασίου )

μια μέρα μετά

Μια μέρα μετά, βλέπεις τους σταυρούς που υψώνονται ανάμεσα στην απάθεια και την ανεμελιά των αργιών; 

Μετά από χιλιάδες φωτογραφίες γιορτής, βρήκες καιρό να κοιτάξεις τον Γολγοθά της αληθινής ζωής; 

Μια μέρα μόλις μετά ...

Κυριακή του Φωτός Κυριακή του Πάσχα

στον Μιχάλη Δέλτα

Το φως. Όποιος θέλει να λέει ότι ζει, οφείλει να αντέχει το φως. Ακόμη και στην πιο σκοτεινή τρώγλη το φως να αναζητά, γιατί υπάρχει. Κι όσοι φοβούνται, είναι αυτοί που παραμένουν νεκροί ανάμεσα μας. Οι αρνητές του. Το φως από ένα κερί καταμεσήμερο, μέχρι μια αστρική εκτυφλωτική συνουσία του σύμπαντος τα μεσάνυχτα. Ορατών τε και αοράτων.  Εκεί μετράς τις αντοχές σου , εκεί προσμετράς την ελπίδα για το αύριο. Εκεί αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της ζωής. Όλα τα άλλα υποκατάστατα μιας απελπισίας της θνητής υπόστασης σου. Μηχανισμοί της επιβίωσης. Το φως  η μόνη ζωή. Από όπου κι αν εκπορεύεται. Προσοχή στις απομιμήσεις του. Στον χρυσό, στα νομίσματα, στα κοσμήματα, στα τιμαλφή, στους τραπεζικούς λογαριασμούς και τα ακίνητα. Μακριά από τις σκοτεινές γωνίες. Τόλμα να αντιπαρατεθείς ολόγυμνος μπροστά στο απόλυτο φως. Κι αμέσως θα εισπράξεις όλα αυτά που μέχρι χθες σε καθιστούσαν ανικανοποίητο, ανάπηρο και μόνο. Θα δεις την ομορφιά και θα ομορφύνεις κι εσύ. Γιατί θα έχεις ξεφύγει από τις γνωστές διαστάσεις. Μη ξεχνάς ποτέ. Με τα μάτια κλειστά βλέπεις καλύτερα. Γι αυτό το φως τυφλώνει, για να μπορείς να δεις απόλυτα την αλήθεια. Την αλήθεια σου ! 

Μεγάλο Σαββατο

photo by Manos Lambrakis 2013

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών με το πιστόλι στον κρόταφο. Ομολογώ την αναπηρία μου. Ανάβω κι άλλο κερί. Αναζητώ τον διακόπτη να ανοίξω το φως. Σε ένα έρημο δωμάτιο γκρι, βρίσκομαι ,  με ένα σιδερένιο κρεβάτι . Δεμένος βρίσκομαι κι έξω ακούω τον όχλο να απαιτεί να αναστηθώ. Μια πέτρα σπάει τη σιωπή μου , ματώνω στο δόξα πατρί. Απατρις κι ανάδελφος χωρίς χαρτιά βρίσκομαι. Οι λέξεις μου κραυγή. Φωνήεντα που σκορπίζονται στον χώρο. Ξέχασα πια να μιλώ. Ξέχασα πια γενικά…

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών, γιατί δεν πρόλαβα να πω το σ’αγαπω. Επέμενα να υπενθυμίζω που διαφωνώ κι έχασα χρόνο. Και τώρα μπροστά στο Θαύμα τιποτένιος γίνομαι. Ανώνυμος καταθλιπτικός κι άπιστος.

Λιγότεροι κάθε Μεγάλο Σάββατο, όλο και λιγότεροι. Τα δάκρυα δεν φέρνουν πίσω τους νεκρούς, ούτε η πίστη. Μια προσδοκία μοναχά στο θαύμα. Έτσι μου ‘μάθαν. Με τέτοια με κορόιδευαν, ώσπου ξύπνησα  με άσπρα μαλλιά , τον θάνατον πατήσας , γέρος . Μακρινά που μοιάζουν τα χρόνια της δράσης, τώρα στην εποχή της περισυλλογής που έφτασα. Εγκλωβισμένος.

Με καμπαρντίνα κατακαλόκαιρο και μαύρα γυαλιά ανωνυμίας κοιτώ το καλοκαίρι που ‘ρχεται. Κι αν δεν αναστηθώ, τουλάχιστον σ’ όσους απέμειναν να προφτάσω να πω, το γιατί της αγάπης μου… Πριν  αναληφθώ, πριν γίνω προσευχή  και θαύμα εκπορευόμενο εκ δεξιών του πατρός.  Εκεί ,λίγο πριν τις στάχτες μου σκορπίσουν στα νερά και τα κεριά μου λιώσουν. Πριν γίνω κι εγώ ένα ανάξιο Πάσχα των Ελλήνων, μια χαλκομανία πάνω σε ένα κόκκινο αυγό που βάφτηκε μόνο για να το  σπάσουν.   

Μεγάλη Παρασκευή

Τα καρφιά μέτρα. Να είναι πολλά και δυνατά . Κι ο ήχος όταν καρφώνεις να τρυπάει τ’ αυτια. Μόνο έτσι αξίζει να σταυρώνεται κανείς. Κοίτα πόσοι σταυροί απόψε στα σταυροδρόμια; Κι ακόμη πιο ψηλά στις ταράτσες των πολυκατοικιών δίπλα στις κεραίες των τηλεοράσεων. Τι θέαμα ! Αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό αν δεν έχει και λίγο αίμα, μη ξεχάσεις το ακάνθινο στεφάνι για τις ειδήσεις των οκτώ. Και τίποτε λαμασαβαχθανι γιατί μια μουσική υπόκρουση τι να σου κάνει; Για τα άλλα το κοινό είναι προετοιμασμένο καιρό τώρα. Πάντα έχει μια δυσκολία το ζωντανό. Τόσα χρόνια σε αρένες, σήμερα από λόφο, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μια δοκιμή στις κάμερες. Να παίρνουν όλο το συμβάν. Μη μας ξεφύγει κάποιο δάκρυ, λίγο οξος και χολή, πουλάνε αυτά. Και ο χιτώνας θα μου πεις. Καθυστερεί στον εκτελωνισμό των ιδεολογιών που παραγγείλαμε από το εξωτερικό. Πήγαινε να λαδώσεις μαζί με τα μανουάλια και τους Τελώνες και Φαρισαίους. Με επιταγή να τους πληρώσεις τρίμηνη . Που εποχές για cash. Θα είναι μια υπερχρεωμένη σταύρωση που θα αφήσει εποχή. Κι αυτό το εφφέ της Ανάστασης, αστο στα κοινωνικά δίκτυα. Θα διαδοθεί χωρίς διασταυρώσεις ε χρόνο dt η φετινή η σταύρωση. Ποιος ασχολείται με τις μετέπειτα διαψεύσεις, Ποιος έχει καιρό μετά. Όλοι θα τρων το κατσικάκι προσφορά μαζί με το cd από τα ειδησεογραφικά έντυπα . Τα καρφιά έτοιμα. Ο θάνατος αργεί. Πρέπει να περιμένουμε τίποτε ηλιοβασίλεμα, μια ξαφνική βροχή. Χαλάζι έστω. Ρίξε και μπόλικη λακ στην κλαίουσα, η υγρασία κατσαρώνει τις τρίχες, τι κρίμα που δεν τις εξαφανίζει κιόλας.

Αργά, στα καφενεία θα παίξουμε μπαρμπούτι τα κλεμμένα. Τους άσσους στο μανίκι μη ξεχάσεις. Τους λαγούς, τα πετραχήλια. Κερδίζει όπως πάντα ο ανέντιμος, οι σταυρωθέντες και ποτέ ποιηθέντες είναι για τον όχλο. . Φώτα κάμερα πάμε.

Μεγάλη Πέμπτη

Των μυστικών, των κρυφών και των ανομολόγητων. Γεμάτη η Γεθσημανή από προσκυνητές, τους ίδιους που με κυνισμό πατούν delete στα chat της μοναξιάς τους. Που σε ρωτούν με αναίδεια και προστυχιά τις πιο διαφυλαγμένες σου ευαισθησίες να καταθέσεις. Που σου  υπόσχονται να κάνουν το αίμα σου κρασί  και το  ψωμί σου , σώμα. Σαν σήμερα ήταν η ημέρα που το φέρετρο μέσα στο οποίο είχε τοποθετηθεί η σωρός του λόρδου Βύρωνα, μαζί με το κιβώτιο που περιείχε την καρδιά και τον εγκέφαλό του, μεταφέρονται στη Ζάκυνθο για να ταφούν. Ημέρα ταφής των ονειροπόλων ποιητών. Η ήμερα της σκύλευσης των νεκρών , της διαπόμπευσης των ζωντανών, από λόμπι που αρνούνται τη φύση τους.  . Ημέρα που ο Αϊνστάιν παρουσιάζει στο κοινό της Νέας Υόρκης τη Θεωρία της Σχετικότητας. Η πρακτική εφαρμογή της μια  πανωλεθρία.  Και τότε τα λομπι νίκησαν. Όπως και σήμερα τα λόμπι νικούν παντού, κανένας δεν γιορτάζει την ημέρα που αποφασίζεται η εφαρμογή του 8ώρου τμηματικά, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των διαφόρων εταιριών. Ναι σε αυτή τη χώρα έγινε. Μια χώρα ήττας. Μια ημέρα μυστικών δείπνων. Ζόμπι-Λόμπι. Μια ήπειρος παραχαραγμένων  σημαιών, τι να πιστέψεις, ποιοι μπήκαν πρώτοι στο ναζιστικό Βερολίνο, οι Αμερικάνοι με τον Μπενίνι, η οι Ρώσοι του Στάλιν; Στο τέλος μόνο οι «αιμάτινες σκιές από απόσταση» θα γίνουν η αληθινή ζωή μας. Ένα τραγούδι. Μια μνήμη. Ένα στιχάκι από ποίημα. Ένα βλέμμα ξενιτεμένου φίλου. Κι ο Γολγοθάς στο φόντο. Ασημοχρυσαφοπορτοκαλής σα χαλί της Μοιραράκη σε τηλεπώληση. Αυτή ακριβώς είναι η ζωή. Απομένει να δούμε αν έχουμε περιέργεια να ανακαλύψουμε , τι είναι ο θάνατος. Ο πραγματικός. Γιατί χωρίς αυτόν. Ανάσταση δεν θα ‘χει. Μεγάλη Πέμπτη των Ευαγγελίων, καθένα και μια άποψη , σαν τρικομματική κυβέρνηση στο όρος των ελαιών. Και τριγύρω κοιμισμένοι μαθητές και πάνοπολοι ληστές με τα αργύρια στα χέρια. Το παιχνίδι είναι μια όπερα μπουφα. 

Ακους τα γέλια στα καπηλεία της Ιερουσαλήμ; 

Τ’ ακους; 

Για σένα είναι.