May Roosevelt μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιαννόπουλου

H ερωτική επιθυμία αν δεν είναι εμμονή,  παύει να είναι επιθυμία.

Tο αποτέλεσμα είναι μια διαρκής επανάληψη, η επανάληψη της επιθυμίας.

Είναι η εμμονή ότι θα βγούμε αλώβητοι,

Ατσαλάκωτοι,

η επιμονή στην ανομολόγητη προσωπική μας βεβαιότητα, ότι στο τέλος θα επιβιώσουμε

έστω και ..."ξεχαρβαλωμένοι"

Σπάνια στίχοι ποιητή είχαν αυτή την εσωτερική επικοινωνία με τη μουσική .

Είναι ο,τι καλύτερο άκουσα φέτος στην ελληνική δισκογραφία.

Γιατί η  May Roosevelt δεν μελοποίησε τους στίχους, προτίμησε να συνομιλήσει μουσικά μαζί τους, αφήνοντας τη δύναμη των λέξεων στο στόμα του ίδιου του ποιητή. Έτσι με απόλυτη ανεξαρτησία αφέθηκε να βυθιστεί στο ποιητικό συμπαν, χωρίς να αλλοιώσει ίχνος από το ηχόχρωμα των λέξεων. Αυτό πέρα από τον σεβασμό στο ίδιο το ποιητικό έργο, λειτούργησε απολύτως απελευθερωτικά,  στις μουσικές συνθέσεις της,  δημιουργώντας μια εξαιρετικά σύγχρονη προσέγγιση και δίνοντας μια νέα διάσταση στους στίχους, σε ένα  σύμπαν τόσο ιδιωτικά εμπνευσμένο που καταφέρνει  να αφορά τους πάντες. Απόλυτα σύγχρονη και ταυτόχρονα πλήρης σοφής σκληρότητας,  που εντυπωσιάζει και τον πιο άμαθο σε τέτοιες συζυγίες . . .