Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ του Ferdinand Bruckner

Λυπούμαι αν η τροπή του λόγου μου

Δεν είναι αυτή

Που αρμόζει στις ημέρες μας

Κυρίες και Κύριοι,

Τίποτα δεν αρμόζει στις ημέρες μας

Κι επί πλέον συμβαίνει να΄μαι λυπημένη

(Οδ. Ελύτης «Μαρία Νεφέλη»)

Krankheit der Jugend του Ferdinand Bruckner

Μετάφραση- σκηνοθεσία: Πέμη Ζούνη

Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Ασημακόπουλος

Επιμέλεια κίνησης: Φρόσω Κορρού

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Μουσική επιμέλεια: Νικόλας Μαραγκόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέλιος Χατζηαδαμίδης

Άννα Μαντά  -Μαρί

Ηλέκτρα Καρτάνου -Λούσυ

Άννα Ευθυμίου -Ντεζιρέ

Μιχάλης Συριόπουλος  -Φρέντερ

Νικόλας Μαραγκόπουλος  -Πετρέλ

Κορίνα Βασιλοπούλου  -Ιρένε

Στέλιος Χατζηαδαμίδης  -Αλτ

Krankheit der Jugend του Ferdinand Bruckner

Ο Φόβος που γεννιέται ανάμεσα στον ύπνο και στον πόνο

Θεωρώ ότι η παράσταση που ετοίμασε για το ΚΘΒΕ η Πέμη Ζούνη, έμπειρη ηθοποιός αλλά και εμπνευσμένη δασκάλα, είναι μια επίκαιρη κι αναπάντεχα  χρήσιμη προειδοποίηση που ξεπερνά τα στενά όρια μιας απλής  θεατρικής πράξης,

Είναι περισσότερο ένα καμπανάκι στον εφυσηχασμό μας και την  ανομολόγητη αδράνεια μας, μπροστά στο καινούργιο, που όλοι βλέπουμε ότι έρχεται και την απελπισία μας για τα αποτελέσματα ενός τούρμπο-καπιταλισμού,  που πιστέψαμε ως ανάπτυξη κι ευημερία. Μιάς πολιτικής συνθήκης που  μας πρόδωσε σε σημεία τόσο αόρατα ουσιαστικά, ώστε ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τις αληθινές μας  πληγές ανάμεσα σε δευτερεύουσες παράπλευρες απώλειες.   

Οι ήρωες με ευκολία μπορούν να λειτουργήσουν σαν νέοι σπουδαστές Ιατρικής, κι ίσως κάποιοι μεγαλύτεροι βεβαίως σήμερα, να ταυτιστούν με τα πρώτα χρόνια της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της αναζήτησης των  ερωτικών τους ταυτοτήτων, όμως πολύ φοβάμαι ότι αυτό, είναι μόνο μια  πρώτη επιφανειακή ανάγνωση., βολική ως θεατρική σύμβαση που η χειρουργικής ακρίβειας σκηνοθεσία, ευκολα μπορεί να σε παρασύρει, όχι όμως. Γιατί τελικά δεν είναι μονο αυτό.  

Το έργο, τόσα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση,  δεν αφορά μια ρεαλιστική η έστω συμβολική αρρώστια της νιότης , αλλά  βλέποντας το σήμερα,  λειτουργεί σαν μια αλληγορική καταγραφή των 7 σταδίων του ψυχισμού ενός αναπτυσσομένου ατόμου από το στάδιο της μήτρας έως το bing bang της γέννησης του.

Κι έτσι η επικαιρότητα του, είναι πολύ πιο εφιαλτική, όταν κατανοείς κάπου στη μέση της παράστασης , ότι περιγράφει την επόμενη γενιά, το next level του ανθρώπινου είδους, αυτό που θα υπάρχει μετά την εποχή των chat rooms, τον άνθρωπο μετά την απομόνωση του, στο χάος μιας μη διαχειρίσιμης πλέον κανονικότητας σε συνθήκες απόλυτης και προβλέψιμης συναισθηματικής και κοινωνικής ασφυξίας.

Οι ήρωες στην ουσία  είναι τρόφιμοι ενός ιδρύματος που προστατεύει με σκληρότητα και ανελέητο φως, ένα παλιό ανθρώπινο είδος που επιβίωσε, προσπαθώντας να κατανοήσει το νέο που εκκολάπτεται με απόλυτη ψυχραιμία και μικροβιολογική παρατήρηση.

Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας η σκηνοθέτις, τα αφήνει ανοιχτά ανάλογα με το ταλέντο επινόησης της αληθινής ζωής που διαθέτει ο κάθε θεατής. Κι αυτό αυτόματα καθιστά το έργο μια τολμηρή ομαδική ψυχαναλυτική συνεδρία όπου τα όρια δεν είναι χρονικά, αλλά βασίζονται στην συναισθηματική αντοχή που διαθέτει ο καθένας μας.

Θεωρώ ότι η κα Ζούνη  έχει καταφέρει με εξαιρετικά  ανόθευτο επιτελείο νέων, αλλά σε βάθος καταρτισμένων  ηθοποιών,  να δώσει ένα τολμηρό θεατρικό έργο, όχι για το θέμα του, αλλά για τους κραδασμούς  που αυτό θα προκαλέσει,  με ανελέητα τρόπο, σε απενεργοποιημένους  από καιρό υποσυνείδητους θαλάμους  θεατών και ταυτόχρονα να λειτουργήσει με το πιο αιχμηρό και μοντέρνο τρόπο σαν πέλεκυς για την κατασκευασμένη μας φοβία, θέτοντας τον πραγματικό φόβο στο σωστό του πλαίσιο.. Αυτόν που εκκολάπτεται  ανάμεσα «στον ύπνο και τον πόνο».

Κι έτσι, αντί όπως περίμενα να δω ένα ακόμη έργο ενηλικίωσης, έγινα μάρτυς σε μια κυνική, καθαρή μα κι ιδιαίτερα  επίπονη προειδοποίηση εξαφάνισης, μια προβολή του μέλλοντος που αναλογεί,  στο  είδος που ακόμη στην εποχή μας,  ονομάζουμε… άνθρωπο. 

Και γι’αυτό την ευχαριστώ πολύ.

τφ

το σημείωμα της σκηνοθετιδας : 

Ευρώπη. Βιέννη. Kolingasse 7. Δεύτερος όροφος. Δωμάτιο 5.

Και ας πούμε ότι είναι μια Τετάρτη του Μαρτίου, του καθόλου σωτηρίου έτους 1923.

Εκεί εστιάζει τη ματιά του ο Φ. Μπρούκνερ. Σε ένα τυχαίο δωμάτιο της πανσιόν της κυρίας Σίμμελμπροτ. Σε επτά τυχαίους νεαρούς φοιτητές – επτά ψυχές πεταμένες στα απόνερα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

 Τι τον εμπνέει άραγε; Τι θέλει να καταγράψει; Οι φράσεις του αδρές και ευθύβολες.

Οι χαρακτήρες κλειστοί.

Συνευρίσκονται, συνομιλούν, αλληλοπληγώνονται.

Διαβλέπεις τον πυρετό στο παγωμένο δωμάτιο. Η φρίκη του πολέμου αποσιωπάται πεισματικά. Όπως ο εφιάλτης, που έχεις την αβάσταχτη υποψία ότι δεν ήταν όνειρο.

Έξω, η επιστήμη και η διανόηση αγγίζουν τις μεγάλες τους στιγμές. Η τέχνη εκρήγνυται. Η φτώχεια καταλύει τις αντοχές. Η εξουσία είναι παρανοϊκή και ανεξέλεγκτη. Η διαφθορά και η διαπλοκή γίνονται ο μόνος αποδεκτός  νόμος. Ο υπόκοσμος φωτίζει τη νύχτα.

Μέσα σ΄ αυτό το δωμάτιο όμως «η νιότη, αγουροξυπνημένη» χτυπιέται στους τέσσερεις τοίχους, βγάζει τη γλώσσα της στον θάνατο και αρνείται να σώσει την ψυχή της. Πολλά υποσχόμενη και ανελέητη. Αφού θεωρείται ικανή για τα πάντα. Αφού αυτή η ίδια φταίει για τους ιούς που της μετέδωσαν. Αφού η κληρονομιά της συνοψίζεται σχεδόν στη φράση του σύγχρονού τους ζωγράφου Έγκον Σίλε: «Όλα είναι πεθαμένα ενόσω ζουν». Ή σε εκείνην του αγαπημένου τους Τόμας Μαν «Υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις: ο ένας είναι ο κοινός, ευθύς και γενναίος. Ο άλλος είναι κακός, περνάει μέσα από το θάνατο, και είναι ο ευφυής τρόπος».

Κι έτσι όπως αρνούνται να ενηλικιωθούν, έτσι όπως παίζουν κακά παιχνίδια, γλιστράνε. «Ένα τόσο δα βηματάκι…» Πόσο απέχει, έτσι κι αλλιώς, το τίποτα. Το ποτέ. Το κανείς.

Ένα μικρό βηματάκι χωρίζει την απουσία νοήματος από την ίδια την απουσία.

Η νιότη ασπαίρουσα μέσα στον ζόφο…

Όλο το φως του σκοταδιού σε επτά αντι-ήρωες.

Αυτό έχουν να σηκώσουν οι επτά πρωταγωνιστές. Θέλει γενναιότητα καταβύθισης.

Τόλμη περιπλάνησης σε ατραπούς επισφαλείς. Ικανότητα επικίνδυνης ισορροπίας. Ήθος και ευρυχωρία ψυχής.

Έτσι πορεύτηκαν οι ηθοποιοί αυτούς τους τρεις μήνες. Σπάζοντας πέτρες, ενίοτε και τα μούτρα τους – αλλά ποτέ με σπασμένο το ηθικό. Έτσι ανθίζουν μέρα με τη μέρα, έως αυτή τη στιγμή που γράφονται τούτες οι σκέψεις. Έτσι θα συνεχίζουν να ανθίζουν, διάπλατα ανοιχτοί, μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα των θεατών, μέσα στο δωμάτιο 5.

Με τη διαστροφή του χειρουργού και τη γενναιότητα των χαρακωμάτων.

Αλλά

«Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα...

Αυτοί (sic) είναι στους πρώτους».

Πέμη Ζούνη

(Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ στο Νέο Υπερώο της ΕΜΣ από 30 Απριλίου)

πρώτη δημοσίευση ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ

Κυριακή του Πάσχα στο πέρασμα

Μαθαίνω πως άρχισαν οι ετοιμασίες

για την γιορτή

καπνοί από σφαγμένα αρνιά

και ήχοι από γκάιντες

φτάνουν ως εδώ

για μένα είναι μια αργία από τη ζωή

δεν ξέρω τι μπορεί τόσο περίτεχνα να θέλω να γιορτάσω

με ένα σταμάτημα

ενώ στη μέση του περάσματος βρίσκομαι αδρανής

σιωπηλά αποδέχομαι

από άγνοια κινδύνου

τις συνέπειες της αργίας

βάζοντας πλάτη σε κάθε πειρασμό

στους κραδασμούς κεφιού

απαντώ  με ότι μου έμαθε ο γέροντας:

Στις αργίες να μετρώ τους βολεμένους

ν’ ανάβω πάντα ένα φτηνό κερί για τους μοναχικούς

κι όταν το μάθω πως γίνεται σωστά

να σταυροκοπιέμαι

σε αμήχανες εικόνες που δακρύζουν

ως τότε

απ’ τις γιορτές θ’ απέχω

ανάξιος να συναναστραφώ χαρές

ανίκανος να μοιραστώ ατμόσφαιρες

πιστός στον συντελεστή τοις εκατό

που ανήκω

θα εξακολουθώ να προσδοκώ

ανάσταση όλων των νεκρών  λέξεων

που χάθηκαν σε σημειωματάρια ονειροπόλων  νεαρών

ώσπου

σε μια αργία κι εγώ θα χαθώ στη θάλασσα

ανύπαρκτος όπως ακριβώς υπήρξα

στο πέρασμα αδρανής

και μόνος. 

Μεγάλο Σάββατο η Ανάσταση δε θα’ρθει

Μη περιμένεις η Ανάσταση να γίνει νόμος του κράτους για να πιστέψεις

ανίκανος να φανταστείς αυτό που επιθυμείς

μη περιμένεις να συμβεί μεσάνυχτα

το σήμα να δοθεί από τον επιτήδειο

όλα με τάξη και προσευχή να ανακοινωθούν

σε απολυτίκια με λαμπάδες

και πυροτεχνήματα εισαγωγής χαμηλού ρίσκου

Όπως Την ώρα του σπασμού

κανένας δεν μπορεί

εντολές και κατευθύνσεις

να σου δώσει

-είναι στη φύση σου ο οργασμός

κι εσύ απλά τον ζεις-

έτσι θα γίνει.

Από τα βάθη του μυαλού πάντα θα ξεκινά

κι από της γης το χώμα θα αρχίζει

Δεν θα συμβεί  γιατί  παράγραφοι το ορίζουν

ούτε γιατί νόμιμα και ηθικά αντιμετωπίζεται  από τις αγορές

Η Ανάσταση χρειάζεται ο πόθος 

να επικαλύπτει τις συνθήκες επιβίωσης

Γι’αυτό δεν είναι νόμος

αλλά… θαύμα

[τους συμβολισμούς τους πρόσθεσαν αργότερα

όταν ημιθανείς υπήκοοι αβούλως επορεύοντο

στο τέλος του Μεσαίωνα ]

Για να συμβεί Ανάσταση οφείλεις  να αφεθείς

στη φύση σου που σπαρταράει γι’ ανατροπή και καύλα

ν’ αρχίσεις από μέσα σου αργά

να  αρχίσεις να περιφρονείς όποια παλιά αξιώματα

και δόγματα

και τους παλιούς θεούς

τις ιδεολογίες και τους μαρασμούς που φέρνουν

ως βάκχος  

το νέο κι άγνωστο ν’ ακολουθήσεις

θανάτω θάνατον να τον πατήσεις

ασώματες κεφαλές  δελτίων  να κόψεις

και γλώσσες διχασμού να καταπιείς

Μια πυρκαγιά να βάλεις

χιλιάδες καιόμενοι πολίτες  βάτοι

κι όχι στατιστικοί αριθμοί

να πυρπολούνται αυτόνομοι

και αίματα, αίματα κατακόκκινα να ρέουν

αλλιώς Ανάσταση δεν θα γενεί

μια προσομοίωση της μόνο

σε επίπεδο αρχικό

[παιχνίδι με κανόνες που έχουν καταπατηθεί

και μόνο από σένα να ζητούν να τους τηρείς

με υποταγή ]

η Ανάσταση δεν θα έρθει τα μεσάνυχτα

ούτε καθορισμένη μέρα κι ώρα

Θα πέσει σαν πέλεκυς

μόνο όταν εσύ τ’ αποφασίσεις

πως ηρθε η ώρα σκληρά να πολεμήσεις

να γίνει το σπέρμα σου, καρπός

μη περιμένεις λοιπόν να σου συμβεί  ζώντας σε αναμονή

αλλά δρώντας

τη φύση σου ακολουθώντας

τους νόμους τους αρχέτυπους του συμπαντος

ακούγοντας, το ανοιξιάτικο χώμα, καθώς το νέο αφήνεται ν’ ανθίζει

το μπουμπούκι να γίνεται ανθός που μοσχοβολά

και ο ιδρώτας  μύρο

που θα πνίξει τη δυσωδία

όλης ετούτης της θεσμικής κατασκευής.

Κι αυτό θα είναι μόνο η αρχή…

Μεγάλη Παρασκευή της λάθος ματιάς

Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Εσταυρωμένος

γωνιά Τοσίτσα με Πατησίων  είναι,

στα σύνορα του Έβρου σταυρώνεται τις νύχτες

στης Κακαβιάς τα χιόνια ποτίζεται όξος μουλωχτά

στο Φαρμακονήσι εξαφανίζεται

Στον Άγιο Παντελεήμονα κουβαλά τον σταυρό του μαρτυρίου

στον Δενδροπόταμο ξεψυχά

στο πάρκο της ΧΑΝΘ με τη σύριγγα στο χέρι ψυθιριζει

«λαμά λαμά σαβαχθανί»

έξω από τα supermarket και στις λαϊκές αγορές

φορά ακάνθινο στεφάνι

βλέπεις το αίμα στο μέτωπο η όχι ακόμη;

Δεν είναι εκεί στις λαμπάδες, στα προαύλια ναών ο επιτάφιος απόψε

είναι κάτω από το σπίτι σου ο κοιμισμένος άστεγος

δεν του αρκεί να τον προσπεράσεις με το κερί στο χέρι

ούτε κάποια  νηστεία σου, θα τον σώσει

Οι ολονυκτίες ψαλμωδίες σου  δεν θα βρουν δουλειά στον άνεργο

μήτε  οι  ευχές με λαγουδακια  στο διαδίκτυο

θα αναπληρώσουν τα άδεια μάτια των  μεταναστών

θύματα του συμμαθητή δουλεμπόρου

που χαιρετάς στα προεκλογικά σαλόνια

με κατάνυξη

Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Άγιος που θα σε σώσει με το θάνατο του

κοιτά προσεκτικότερα, σταμάτα να φοβάσαι και κοίτα

ίσως να μη σωθείς βεβαίως

αλλά τουλάχιστον θα έχεις  

νιώσει

το πρώτο βήμα τι σημαίνει

κι αν μια Ανάσταση έχει λόγο ύπαρξης

η μοναχά   σαν αργία των δημόσιων υπηρεσιών 

για μια πενταήμερη εκδρομή στην εξοχή μετριέται.

Μεγάλη Πέμπτη των απευθείας ημιθανών

Στην εποχή των χωριστών Μυστικών Δείπνων

οι Ιούδες προσφέρονται σε τιμές ευκαιρίας

με το σχοινί και τη συκιά συσκευασμένοι

σε  πράξεις νομοθετικού περιεχομένου

κατεπείγουσες

Δεν υπάρχουν πλέον ούτε αναφορές ούτε ταμπέλες

δημοσίου σήματος

όλα εξαφανιστήκαν

για τριάντα αργύρια απληστίας

ότι μαθαίνουμε είναι τα νέα, που φέρνουν τα πουλιά

Έξω φεγγάρια εναλλάσσονται στο δάσος των ελαιών

διαλέγουν το σωστό ζώδιο για να ταιριάξει η συναστρία

όλη η πλαγιά ως κάτω στο ποτάμι

σε αναμονή

μέσα ότι προλάβει ο καθένας πρώτος να δηλώσει

εποχή του χωρίζεσθαι

εποχή του διαίρει και καταψήφισε

άχρηστοι κι οι Πιλάτοι

η δουλειά έχει δρομολογηθεί

απ’ τους μεσαζόντες, ήταν γενναία η προμήθεια.

Καθημερινά πλέον στήνονται οι σταυροί

τόσοι πολλοί γινήκαν πια

που κανείς δεν εντυπωσιάζεται

κανένας δεν πιστεύει

μόνο αναμονή

ενός θαύματος που έχει κατατεθεί στα πρακτικά ως  απειλή

δυο μέρες το ψέμα

τρεις μηνες το θαύμα

τέσσερα χρόνια ο επιθανάτιος ρόγχος

μη κι αναστηθεί κανείς

νωρίτερα

μη και χαθεί το αποκλειστικό

σε ζωντανή σύνδεση

Ο μόνος που απέμεινε αρχηγός

είναι ένα ιπτάμενο φως

κάτι σαν άσπρος σίφουνας αμαρτιών

με διπλάσιο αμονιαζολ

ανάμεσα σε μπλε και πρασίνους κόκκους υποκρισίας

να δίνει ζωντάνια στους ημιθανείς

κι απελπισία στους υπόλοιπους.

Μεγάλη Τετάρτη των απροετοίμαστων

Εκπαιδευμένοι στους λυγμούς

ξεχάσαμε τα αληθινά μας δάκρυα

στα δισκοπότηρα των ονομάτων

η Αντιγόνη έγινε Ιησούς

και τώρα  ένας ανώνυμος :  “ξένος”

Εμείς απομακρυνόμαστε

από τις ιστορίες που μπορούμε

δενόμαστε από τις χειρολαβές

των ιστοριών που ξέρουμε

πατάμε το κουμπί στη στάση της σιωπής

εκεί που  το παιχνίδι των λυγμών αναμεταδίδεται

Ξεχνάμε, θέλοντας να επιβιώσουμε

ότι το κρυφό μας δάκρυ είναι πολυτιμότερο

απ΄ τα  δημόσια παράθυρα του θρήνου

Αρνιόμαστε τους  μέσα μας θαλάμους

άδειους συναισθημάτων 

να επισκεφτούμε  γονυπετείς

Προτιμάμε να κλαίμε σε  κοινή θέα κενού

εισπράττοντας το πρόσκαιρο  μερτικό του  εύκολου οίκτου

των ομοίων

Σαν πρόβατα επί σφαγην

επί του μυστικού μας Δείπνου επελαύνοντας

με δόξα και τιμή

πιο άτιμοι κι υποκριτές από ποτέ

αφήνοντας στις  αμνησίες  να διαχειριστούν

τα ξένα ονόματα

τις συμφορές που έρχονται

νομίζοντας με ένα τερτίπι δημοσίως

πως ξεφύγαμε

Την τρομερή ρομφαία δεν διακρίνουμε

τυφλοί στον επιούσιο θρήνο

των εγώ μας

καθώς νυχτώνει

απροετοίμαστοι ανόητοι εμείς

μπροστά στην Ιστορία.

 

Μεγάλη Τρίτη με αιμάτινο φεγγάρι

Μόλις νυχτώσει, οι πρώτες σταγόνες αίματος

θα σχηματίσουν ένα αιμάτινο ουράνιο τόξο

γύρω από το φεγγάρι

προετοιμασία θανάτου είναι η συνεχής  υπενθύμιση ζωής

γι’ αυτό είναι αυτονόητη η αέναη   προετοιμασία

όχι από φόβο μα από περίσκεψη

τα άνθη που μυρίζουν

η γη που χτυπάει

κι ο ματωμένος ουρανός

για άλλους θα είναι εφιάλτης

μα για τους γνώστες ευλογημένη σύμπραξη

των στοιχείων της φύσης

που παραμελήσαμε

και τώρα αντί ν’αφουγκρατούμε

φοβόμαστε

πίσω από τα μανουάλια

και κάτω απ΄τις παλιές εικόνες

που δακρύζουν αίμα

είναι αργά για θαύματα

το θαύμα ήμασταν εμείς

κάτω από το ματωμένο φεγγάρι

καταντήσαμε βαμπίρ μιας έννοιας

που αρνούμαστε να ψάξουμε στα λεξικά

ο,τι θυμάται και συμφέρει στον καθένα

λίγο πιο καταστροφικοί

λίγο λιγότερο ερωτικοί

σαν άχρηστες τύψεις

μετά την χαριστική βολή

όταν ο κρόταφος με αίμα θα γεμίσει

κι ο δολοφόνος φύγει με το υπηρεσιακό του τζιπ

για να μαζέψει

βιολέτες του επιταφίου

τότε που άλλοι θα ονομάζουνε  Τρίτη

κι άλλοι «αργά»

Μεγάλη Δευτέρα -στο τριεθνές

Κοντά στ’ αληθινά ποτάμια

εδώ στις αρχαίες πηγές των λιμνών

κάτω από τη δροσερή σκιά μιας ελιάς

βλέποντας τα κωνοφόρα πεύκα

λίγο πιο κοντά στον ουρανό

εδώ στη φύση της Βαλκανικής

καταλαβαίνεις το μέτρο του αληθινού

απ’ τα φαραωνικά μεγέθη του κατασκευασμένου

Κι οι λέξεις του Ρήγα

σαν πουλιά ξανάρχονται στα σύρματα

συνωστίζονται βουβές, σαν έτοιμες

το παρασύνθημα ν΄ακούσουν

μια ανεπαίσθητη διάθεση ενωτική

να νιώσουν, για να ξεχυθούν

μάτια και μέλη και ψυχές του βάσανου

να δέσουν σε μια τροχιά του μέλλοντος

τώρα που δίχως παρελθόν

οδεύουμε στις αγορές του κόσμου

μήτε τη γλώσσα ξέροντας, ουδέ και τους κανόνες

σα μια γωνιά που στήθηκε

μόνο για να κρατάει τους μετανάστες

μακριά , τίποτε μη ταράζει

από τις αποικίες, τους άρχοντες στο κέντρο

καθώς στη βαρβαρότητα τους

ευδοκιμούν γενόσημες  ιδεολογίες πια

προσομοίωση μιας επικράτειας

που κάποτε,  μόνο με ιδέες έτρεφε

το σύμπαν και τώρα συντηρείται

με ξεροκόμματα, που της πετούν

οι επιτείδιοι απ’ τις οθόνες επικοινωνίας.

Εδώ στη φύση της Βαλκανικής

κάτι ξανά φυτρώνει

είναι το χώμα καρπερό κι οι άνθρωποι θυμωμένοι

αρκεί ν΄ακούς της γης τον γενετήσιο χτύπο. 

Τακ τακ , ακούς τον τοκετό

που κάποιοι θα ονομάσουνε σεισμό

κι άλλοι αναγέννηση

τίποτε δεν φύτρωσε δίχως λιγάκι αίμα

αιώνες τώρα

τίποτε ανθρώπινο δίχως λιγακι αίμα

τακ, τακ, τακ, τακ…

.

Κυριακή των Βαΐων της αποκαθήλωσης

με προσοχή την πινακίδα, 
και περίσκεψη 
όταν τα ονόματα αλλάζουν, 
η μνήμη αγρυπνεί 
γι' αυτό με προσοχή 

ξέρεις πόσα ονόματα και πινακίδες έχουν αλλάξει σε τούτη τη πατρίδα;
με προσοχή εργοδηγέ και τρυφερότητα επίσης

κάποιοι δεν σκέφτηκαν
τι πατρίδα θα μας απομένει δίχως μνήμη
σκέψου το έστω εσύ
τώρα την ύστατη στιγμή

γι' αυτό με προσοχή
και με περίσκεψη

εμείς απλά κρατήσαμε τη φράση
"πάμε παρακάτω"
ξέροντας καλά από πείρα
κι από τη Φυσική
πως καμιά "ανάπτυξη" δεν πάει ..."παρακάτω"

Το παραπάνω είναι το ζητούμενο
στις κοινωνίες των ανθρώπων
το παραπάνω
γι' αυτό με προσοχή την πινακίδα

μ' ακούς εκεί ψηλά;
η φυσάει δυνατά κι η φωνή μου χάνεται
απ' το ανοιξιάτικο αεράκι της Αγίας Παρασκευής;