Κυριακή του Πάσχα στο πέρασμα

Μαθαίνω πως άρχισαν οι ετοιμασίες

για την γιορτή

καπνοί από σφαγμένα αρνιά

και ήχοι από γκάιντες

φτάνουν ως εδώ

για μένα είναι μια αργία από τη ζωή

δεν ξέρω τι μπορεί τόσο περίτεχνα να θέλω να γιορτάσω

με ένα σταμάτημα

ενώ στη μέση του περάσματος βρίσκομαι αδρανής

σιωπηλά αποδέχομαι

από άγνοια κινδύνου

τις συνέπειες της αργίας

βάζοντας πλάτη σε κάθε πειρασμό

στους κραδασμούς κεφιού

απαντώ  με ότι μου έμαθε ο γέροντας:

Στις αργίες να μετρώ τους βολεμένους

ν’ ανάβω πάντα ένα φτηνό κερί για τους μοναχικούς

κι όταν το μάθω πως γίνεται σωστά

να σταυροκοπιέμαι

σε αμήχανες εικόνες που δακρύζουν

ως τότε

απ’ τις γιορτές θ’ απέχω

ανάξιος να συναναστραφώ χαρές

ανίκανος να μοιραστώ ατμόσφαιρες

πιστός στον συντελεστή τοις εκατό

που ανήκω

θα εξακολουθώ να προσδοκώ

ανάσταση όλων των νεκρών  λέξεων

που χάθηκαν σε σημειωματάρια ονειροπόλων  νεαρών

ώσπου

σε μια αργία κι εγώ θα χαθώ στη θάλασσα

ανύπαρκτος όπως ακριβώς υπήρξα

στο πέρασμα αδρανής

και μόνος.