Εκπαιδευμένοι στους λυγμούς
ξεχάσαμε τα αληθινά μας δάκρυα
στα δισκοπότηρα των ονομάτων
η Αντιγόνη έγινε Ιησούς
και τώρα ένας ανώνυμος : “ξένος”
Εμείς απομακρυνόμαστε
από τις ιστορίες που μπορούμε
δενόμαστε από τις χειρολαβές
των ιστοριών που ξέρουμε
πατάμε το κουμπί στη στάση της σιωπής
εκεί που το παιχνίδι των λυγμών αναμεταδίδεται
Ξεχνάμε, θέλοντας να επιβιώσουμε
ότι το κρυφό μας δάκρυ είναι
πολυτιμότερο
απ΄ τα δημόσια παράθυρα του θρήνου
Αρνιόμαστε τους μέσα μας θαλάμους
άδειους συναισθημάτων
να επισκεφτούμε γονυπετείς
Προτιμάμε να κλαίμε σε κοινή θέα κενού
εισπράττοντας το πρόσκαιρο μερτικό του
εύκολου οίκτου
των ομοίων
Σαν πρόβατα επί σφαγην
επί του μυστικού μας Δείπνου
επελαύνοντας
με δόξα και τιμή
πιο άτιμοι κι υποκριτές από ποτέ
αφήνοντας στις αμνησίες
να διαχειριστούν
τα ξένα ονόματα
τις συμφορές που έρχονται
νομίζοντας με ένα τερτίπι δημοσίως
πως ξεφύγαμε
Την τρομερή ρομφαία δεν διακρίνουμε
τυφλοί στον επιούσιο θρήνο
των εγώ μας
καθώς νυχτώνει
απροετοίμαστοι ανόητοι εμείς
μπροστά στην Ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου