Μεγάλη Δευτέρα -στο τριεθνές

Κοντά στ’ αληθινά ποτάμια

εδώ στις αρχαίες πηγές των λιμνών

κάτω από τη δροσερή σκιά μιας ελιάς

βλέποντας τα κωνοφόρα πεύκα

λίγο πιο κοντά στον ουρανό

εδώ στη φύση της Βαλκανικής

καταλαβαίνεις το μέτρο του αληθινού

απ’ τα φαραωνικά μεγέθη του κατασκευασμένου

Κι οι λέξεις του Ρήγα

σαν πουλιά ξανάρχονται στα σύρματα

συνωστίζονται βουβές, σαν έτοιμες

το παρασύνθημα ν΄ακούσουν

μια ανεπαίσθητη διάθεση ενωτική

να νιώσουν, για να ξεχυθούν

μάτια και μέλη και ψυχές του βάσανου

να δέσουν σε μια τροχιά του μέλλοντος

τώρα που δίχως παρελθόν

οδεύουμε στις αγορές του κόσμου

μήτε τη γλώσσα ξέροντας, ουδέ και τους κανόνες

σα μια γωνιά που στήθηκε

μόνο για να κρατάει τους μετανάστες

μακριά , τίποτε μη ταράζει

από τις αποικίες, τους άρχοντες στο κέντρο

καθώς στη βαρβαρότητα τους

ευδοκιμούν γενόσημες  ιδεολογίες πια

προσομοίωση μιας επικράτειας

που κάποτε,  μόνο με ιδέες έτρεφε

το σύμπαν και τώρα συντηρείται

με ξεροκόμματα, που της πετούν

οι επιτείδιοι απ’ τις οθόνες επικοινωνίας.

Εδώ στη φύση της Βαλκανικής

κάτι ξανά φυτρώνει

είναι το χώμα καρπερό κι οι άνθρωποι θυμωμένοι

αρκεί ν΄ακούς της γης τον γενετήσιο χτύπο. 

Τακ τακ , ακούς τον τοκετό

που κάποιοι θα ονομάσουνε σεισμό

κι άλλοι αναγέννηση

τίποτε δεν φύτρωσε δίχως λιγάκι αίμα

αιώνες τώρα

τίποτε ανθρώπινο δίχως λιγακι αίμα

τακ, τακ, τακ, τακ…

.