ενα σκυλί στην παραλία

Ήρθε και κάθισε δίπλα στην ξαπλώστρα που χρησιμοποιούσα,την επόμενη ημέρα της αναχώρησής μου, από τη μυστική μου παραλία. Μέχρι το τέλος του περσινού καλοκαιριού καθόταν εκεί στην αδειανή ξαπλώστρα . Το Φθινόπωρo, μάζεψαν τις ξαπλώστρες, η παραλία άδειασε, άρχισε η περίοδος των κυμάτων, του πελαγίσιου αέρα, του διαπεραστικού παραθαλάσσιου κρύου. Μου είπαν ότι το έβλεπαν να τριγυρίζει αγέρωχα στην ακτή και το βράδυ να κοιμάται πάνω στα πιο στεγνά αρμυρίκια της. Την Άνοιξη χάθηκε για λίγες μέρες από την ακτή, αλλά όχι για πολύ, με το που ξαναμπήκαν οι ξαπλώστρες παρατεταγμένες ομοιόμορφα τακτικά έτοιμες να δεχτούν τους φετινούς κολυμβητές, εμφανίστηκε και πάλι, διάλεξε την ίδια γαλάζια ξαπλώστρα με πέρυσι κι έκατσε δίπλα της, εμποδίζοντας με επιθετική φωνή, αυτή τη φορά, οποιονδήποτε να τη χρησιμοποιήσει. Έτσι μου τηλεφώνησαν οι υπεύθυνοι, φίλοι από χρόνια που γνωρίζουν τις παράξενες φιλίες μου στο νησί, να με ρωτήσουν μήπως ήταν δικό μου ετούτο το άγνωστο σκυλί. Δεν είναι. Είναι όμως μέρος μιας δικής μου επιθυμίας.Και οι αντιδράσεις του, η επιμονή του και η διαχείριση της μοναξιά του, έχει κάτι από τη δική μου επιλεκτική συμπεριφορά. Την πρώτη μέρα που έφτασα στο νησί, κατέβηκα στην παραλία. Ήταν εκεί. Το διέκρινα από ψηλά, δίπλα στην ξαπλώστρα μου, κάτω από τον καυτό ήλιο. Δεν το αναγνώρισα. Ηταν ενα σκυλί που δεν ειχα ξανασυναντήσει. Μα όταν αυτό με αντιλήφθηκε, σηκώθηκε αστραπιαία σαν ελατήριο, τινάχτηκε , ανασυντάχθηκε και άρχισε να τρέχει κατά το μέρος μου ώσπου με μια εναέρια βουτιά 'επεσε στην αγκαλιά μου κι άρχισε να μου γλείφει τα χέρια και τα πόδια, προχώρησε πιο πολύ άρχισε να με γλείφει στο μάγουλο, και τα μάτια του, αχ τα μάτια του σαν να δάκρυσαν, υγρά γεμάτα λαχτάρα με κοιτούσαν ασταμάτητα. Γίναμε το θέαμα της παραλίας, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο για μένα. Το πρώτο μπάνιο της χρονιάς το κάναμε μαζί. Όπως και την πρώτη ηλιοθεραπεία. Αγκαλιασμένοι. Σαν δυο κομμάτια , ενός πράγματος που με τα χρόνια κόπηκαν, αλλά δεν μπορούν να συνεχίσουν μένοντας για πολύ χώρια. Θα ήταν ίσως μια ωραία ερωτική ιστορία, έτσι κεραυνοβόλους, επίμονους και αυθόρμητους φανταζομαστε τους έρωτες οι άνθρωποι. Όμως είναι κάτι πιο ευλογημένο από αυτό. Είναι αυτή η πληρότητα που αισθάνεσαι όταν σε διαλέγει η αγάπη, να σου φανερωθεί. Και αγκαλιά , να κάνει μαζί σου ηλιοθεραπεία,  στη μυστική σας παραλία. 

βλεποντας

βλέποντας αλλιώς και ταξιδεύοντας , διαπιστώνεις ποσο ιδιος παραμένεις

κατοικίδια

Αναζητώ για κατοικίδιο έναν αστερία, να του μάθω πως αντέχεις την αναπηρία, να μου μάθει την θέληση να αντικαθιστάς κομμένα μέλη σου όταν νεκρά κι αχρείαστα περισσεύουν . Θα κοιμόμαστε μαζί, πάνω στο στήθος μου θα τον αφήνω να γαντζώνεται με τα μικρά του ποδαράκια, σαν χάδι κι υπνωτικό το άγγιγμα του. Το πρωί θα τον βαπτίζω στο νερό, θα' ρχομαι να τον βλέπω ολόφωτο το απόγευμα , έτοιμο και δροσερό για νέα μαθήματα επιβίωσης. Τώρα που χάνω φίλους καθημερινά, τώρα που τα λόγια αγάπης περισσεύουν, τώρα που ξέρω πόσο τους ανθρώπους φοβίζω, τώρα ο αστερίας μου αυτός θα είναι η προέκταση των ιδεών μου, ότι η ζωή είναι ο τρόπος που επιλέγεις να επιβιώσεις, ώστε το μηδαμινό "για πάντα" να φαντάζει λίγο μπροστά στις απέραντες δυνατότητες του μυαλού. Αναζητώ για κατοικίδιο το μόνο σοφό πλάσμα της πανίδας, ένα σύμβολο ζωής, υποβρύχιας, ανθεκτικής κι αφάνταστα συναρπαστικής, για να αντέξω τον κιτς ρεαλισμό του περιβάλλοντος με τις σαθρές αξίες. 

περιπλανηση 1

απομακρύνομαι αργά
αφήνοντας ίχνη για όσο 
για όσους
είναι μια προσχεδιασμένη αναχώρηση
απρόσεχτη όμως κι επιπόλαιη
όπως ταιριάζει
σε απελπισμένους
αφήνω μικρές κραυγές
σε δάση ανθρώπων
κουφών
μετά πετω φέιγβολάν
σε γεμάτες πόλεις αυτοκίνητων
κανένα δε φτάνει στην άσφαλτο
και μετά
σε μια αυτοσχέδια απογείωση
υπερίπταμαι του τοπίου
είμαι μακριά πια
πετάω




χμ για κοιτα ποιοι ακολουθουν
ποιος θα το πίστευε...

νύχτες στην πόλη

Ήρθαν μαζί το ίδιο κόκκινο βράδυ, σε διαφορετικές πλατείες να τραγουδήσουν ένα αδιέξοδο φινάλε ζωής.Μαζεύτηκαν της πόλης οι ελπιδοφόροι, ντύθηκαν ζέστη και αλκοόλ κι ακολούθησαν,  σαν πιστοί την θρησκεία τους, εδώ κι εκεί. Μάζεψα ότι απέμεινε από την μνήμη κι ακολούθησα και τις δυο ανάμεσα σε πλαστικά καθίσματα, παιδάκια που φώναζαν, νερό ζευγάρια αγκαλιασμένα, κι άλλα πιο διακριτικά από απόσταση, να φέγγουν ένα κόκκινο φως ανάγκης. Θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε Δευτέρα. Ήταν μια νύχτα ξεκαθαρίσματος του χτες.

μετά από πολλά μοναχικά ποτά και βλέμματα και χαιρετισμούς μπήκα στο γαλάζιο σύννεφο της κι έκανα σαμποτάζ στο κόκκινο φεγγάρι. Πίσω από μια σκοτεινή γωνία κάπνισα και τραγούδησα, ομολογώντας τα χρόνια από το 1979 ένα ένα. Ένα μέτρημα απαραίτητο σαν δικαιολογία ζωής. Μετά τα δακρυσμένα μάτια της May, τα ιδρωμένα χέρια του Στέργιου η αγκαλιά ομολογία της Βικτωρίας και η δική σου γαλήνη. Μου εδειξες το δακτυλίδι με τη τυρκουαζ πέτρα. Συνομοτήσαμε για δευτερόλεπτα ανάμεσα στο πλήθος. Κοιταχτηκαμε σε απόλυτη σιωπή. Ένα σκυλί που δε σταμάτησε να γαβγίζει, είχε σωπάσει κι αυτό. Όλη η ενέργεια που μας απέμεινε εκτίναξε τη στιγμή στην αιωνιότητα.

"-Να προσέχεις , να προσέχεις, να προσέχεις" σου ψιθύρισα στ' αφτί. 

-Να μ' αγαπάς, να ξέρω πως υπάρχεις, μη χάνεσαι " ψέλλισες με τα μάτια σου πάνω στα άσπρα μου μαλλιά...

παιδικές χαρές

Ένα πρώτο βήμα ωριμότητας είναι, ας το παραδεχτούμε, ότι οι δημοκρατικές διαδικασίας, συνήθως αναδυκνείουν μετριότητες, αν δεν γίνονται ακριβώς  για να δικαιολογήσουν την παρουσία αναξιόπιστων,σε μια συνθήκη αχταρμά, ευρείας αποδοχής.  Κι όταν σε αυτή την τόσο λαοπρόβλητη συνθήκη αφήνουμε από ενοχές, τύψεις η αλαζονεία καλοσύνης, χώρο για συναισθήματα, τότε ακριβώς είναι η πεμπτουσία μιας αφελούς εφηβείας, που αρνούμαστε να αποδιώξουμε. Κι έτσι αυτό που μας παρακινεί να δημιουργήσουμε, το αφήνουμε στα όρια της πλάκας, της παρέας του κεφιού, ανίκανοι να το διαχειριστούμε με την ωριμότητα που μας αξίζει.

Κάποιοι λοιπόν που έχουν αγωνιστεί να μάθουν να διαχειρίζονται τη ζωή τους με ωριμότητα, είναι αυτονόητο να απομακρυνθούν, το θέμα είναι πόσο εγωιστικό η παιδικό πείσμα, να εκληφθεί η απομάκρυνση τους κι όχι πράξη για παραδειγματισμό.

Οι κοινωνίες, οι ομάδες κι οι παρέες  που προχώρησαν, ήταν όσες έκαναν την υπέρβαση κι άντεξαν να κάνουν ένα βήμα ωριμότητας, από το να χαϊδεύουν τα άρρωστα κομμάτια τους. Κι αυτό όσο οδυνηρό κι αν είναι, είναι το πρώτο, το οριακό, το απολύτως απαραίτητο πρώτο βήμα. Αυτό είναι που βλέπω ότι αργεί, παντού….

στο Καρλοβι Βαρι

Στο 46ο Φεστιβάλ κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι είχε τεράστια επιτυχία κι άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις το αφιέρωμα στο "Νέο Ελληνικό Σινεμά," προβλήθηκαν οι πολυβραβευμένες πλέον ελληνικές ταινίες Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου, Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, Χώρα Προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα, Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου, Ιστορία 52 του Αλέξη Αλεξίου, Wasted Youth των Αργύρη Παπαδημητρόπουλο και Γιαν Φόγκελ και Στρέλλα του Πάνου Κούτρα , οι θεατές μιλούσαν στα όμορφα καφέ της πόλης, για το ελληνικό κύμα που σε συνδυασμό με τους αγανακτισμένους μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. 

Ριχαρδος ο 3ος στο Old Vic

Αξιζε κι ως το τελος του κόσμου, μονο για να δεις το βλεμμα της ανασφαλιας, τη στιγμη του πιο μεγαλου θριαμβου, γιατι τιποτε πιο επικινδυνο απο την εξουσία και τιποτε πιο τιποτένιο ταυτόχρονα.Το θέατρο γυμνό, κρατα μόνο την ουσία του και η λιτότητα και η ειλικρίνια της ερμηνείας , καταργεί τα χθεσινά στερεοτυπα. Ενα θέατρο που με την απλότητα του ,καταφέρνει να γίνει μεγαλειώδες και χρήσιμο. Πέρα απο την απεικόνιση, τρυπά την ανθρώπινη υπόσταση και την παραδίδει ξεψαχνισμένη όχι στα μάτια των διψασμένων για αιμα και σκάνδαλα θεατών, αλλα στο μυαλό και την ψυχή πολιτών που επιλέγουν να παραμένουν ενεργοί και δραστήριοι. Να κανουν αυτοκριτική και να απαιτουν την πιο καταλυτική αυτοκριτική κι απο τους φορεις της εξουσίας. Το θέατρο αυριο, οπως θαπρεπε να είναι τα μεγάλα νοήματα. Απλά, καθαρά και κατ ευθείαν στον στόχο. Ο κος Κεβιν Σπεισι πέρα απο ενας σπουδαιος ηθοποιος ειναι ενας μεγάλος δάσκαλος της ανθρωπινης ιδιότητας.
(η παράσταση θα παρουσιαστεί τέλη Ιουλίου και στην Επίδαυρο)

τσαντήρια

μετα 45 μέρες τα ονοματίζουνε " τσαντήρια" χαλαν τον τουρισμό την αισθητική της πόλης το τοπίο.
και ξαφνικά απο το πουθενα μοιραζεται αυτό:

Σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ήσουν πάνω στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Τίμιος και δίκαιος ο αγώνας σου τότε. Τότε που σαν νέος είχες όνειρα και μέλλον.
Εγώ πάλι, δεν έχω τίποτα. Μου πήρες τα όνειρα και το μέλλον.

Δεν μιλάω στους πολιτικούς. Αυτοί είναι ανάξιοι λόγου εδώ και χρόνια.
Σε εσένα που τους βγάζεις μιλάω. Το ξέρεις πως είναι ανίκανοι, αλλά τους ξαναβγάζεις
Τους βγάζεις γιατί είναι γιοί, ανιψιοί και κόρες. Γιατί έχεις μείνει ακόμα στον εθνικό διχασμό.
Γιατί το λέει το κόμμα. Γιατί βολεύτηκες εσύ και το τεμπέλικο παιδί σου στο δημόσιο.
Αλλά γιατί να νοιαστείς; Όλα πήγαιναν καλά. Τα είχες όλα. 
Τον φραπέ σου, την ομάδα σου, τα μεσημεριανάδικα σου και ένα βουλευτή να γλείφεις.

Και τώρα πέφτεις από τα σύννεφα…
Φταίνε οι ξένοι λες. Φταίνε οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι. Ποτέ εσύ!
Τα βάρη από τα δικά σου λάθη τα φορτώνεις σε εμένα. Στην γενιά των είκοσι και των τριάντα.
Τη γενιά που δουλεύει για 600 ευρώ, και περιμένεις να σου πληρώσει τον φουσκωμένο μισθό, την σύνταξη και το εφάπαξ.
Που περιμένεις να σου συντηρεί τον γιόκα σου, μην τυχόν και χάσει την δουλειά του στο δημόσιο 
και αναγκαστεί επιτέλους να παράγει. 

Για εμένα προφανώς δεν σε νοιάζει.
Εγώ είμαι πολίτης β’ κατηγορίας. Άλλωστε είμαι εδώ μόνο για να σε συντηρώ.

Αρκετά οι επιλογές σου, μου παγίδεψαν το μέλλον.
Όταν έρθει η ώρα να ψηφίσεις, κάτσε στο σπίτι σου.
Άσε εμένα να αποφασίσω για εμένα, χωρίς τον κομματικό σου «θόρυβο».

@300
Γίνεστε τσαρλατάνοι όταν κόβετε με ευκολία τις συντάξεις των 400 ευρώ, αλλά τρέμετε μην χάσετε το κομματικό σας κράτος.
Είναι εξοργιστικό να διαμαρτύρεστε για τα αυγά και τα γιαούρτια ως μορφή βίας, όταν τα ΜΑΤ σαπίζουν τον κόσμο στο ξύλο.

Υ.Γ. Κάτι που οι σύγχρονοι «υπερπατριώτες» ίσως μπορούν να απαντήσουν...
Κάτι ψιθύριζε χαμογελώντας ο Markus Wolf πριν ξεψυχήσει. Αναρωτιόταν πως γράφεται η «Νίκη» στα Βελγικά.

Την επίθεση στην ιστοσελίδα της Βουλής υπογράφει η ομάδα «REALDEMOCRACYENGINEERING»

για κοίτα πως εξαφανίζεται το πρόσωπό μου μέσα σε άτακτα πιξελ και βρόχινα νερά
μετασχηματίζεται το κεφάλι μου σε μια απροσδιόριστη πολεμική μηχανή αγανάκτησης
βιώνω μια αλχημεία ζωής σε πλατείες ανεξάρτητων συμφερόντων.

Κηδεύω το καναρίνι μου αθόρυβα.Επιστρεφω στη μουσική. Επιστρέφω στη σιωπ΄΄η και την ανωνυμία με θάρρος κουράγιο αλλά καμιά ελπίδα.