Ήρθαν μαζί το ίδιο κόκκινο βράδυ, σε διαφορετικές πλατείες να τραγουδήσουν ένα αδιέξοδο φινάλε ζωής.Μαζεύτηκαν της πόλης οι ελπιδοφόροι, ντύθηκαν ζέστη και αλκοόλ κι ακολούθησαν, σαν πιστοί την θρησκεία τους, εδώ κι εκεί. Μάζεψα ότι απέμεινε από την μνήμη κι ακολούθησα και τις δυο ανάμεσα σε πλαστικά καθίσματα, παιδάκια που φώναζαν, νερό ζευγάρια αγκαλιασμένα, κι άλλα πιο διακριτικά από απόσταση, να φέγγουν ένα κόκκινο φως ανάγκης. Θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε Δευτέρα. Ήταν μια νύχτα ξεκαθαρίσματος του χτες.
μετά από πολλά μοναχικά ποτά και βλέμματα και χαιρετισμούς μπήκα στο γαλάζιο σύννεφο της κι έκανα σαμποτάζ στο κόκκινο φεγγάρι. Πίσω από μια σκοτεινή γωνία κάπνισα και τραγούδησα, ομολογώντας τα χρόνια από το 1979 ένα ένα. Ένα μέτρημα απαραίτητο σαν δικαιολογία ζωής. Μετά τα δακρυσμένα μάτια της May, τα ιδρωμένα χέρια του Στέργιου η αγκαλιά ομολογία της Βικτωρίας και η δική σου γαλήνη. Μου εδειξες το δακτυλίδι με τη τυρκουαζ πέτρα. Συνομοτήσαμε για δευτερόλεπτα ανάμεσα στο πλήθος. Κοιταχτηκαμε σε απόλυτη σιωπή. Ένα σκυλί που δε σταμάτησε να γαβγίζει, είχε σωπάσει κι αυτό. Όλη η ενέργεια που μας απέμεινε εκτίναξε τη στιγμή στην αιωνιότητα.
"-Να προσέχεις , να προσέχεις, να προσέχεις" σου ψιθύρισα στ' αφτί.
-Να μ' αγαπάς, να ξέρω πως υπάρχεις, μη χάνεσαι " ψέλλισες με τα μάτια σου πάνω στα άσπρα μου μαλλιά...
Είδες την Τάνια;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμένουμε και εμείς στην Αθήνα!!!
Οι εντυπώσεις σου;;;
Την Καλημέρα μου!!!
Την ίδια ακριβώς ιστορία άκουσα απ' τα χείλη της με διαφορετικό, παρεμφερή όμως, τρόπο. Μιλάω για το δεύτερο σκέλος του post.
ΑπάντησηΔιαγραφή