παιδικές χαρές

Ένα πρώτο βήμα ωριμότητας είναι, ας το παραδεχτούμε, ότι οι δημοκρατικές διαδικασίας, συνήθως αναδυκνείουν μετριότητες, αν δεν γίνονται ακριβώς  για να δικαιολογήσουν την παρουσία αναξιόπιστων,σε μια συνθήκη αχταρμά, ευρείας αποδοχής.  Κι όταν σε αυτή την τόσο λαοπρόβλητη συνθήκη αφήνουμε από ενοχές, τύψεις η αλαζονεία καλοσύνης, χώρο για συναισθήματα, τότε ακριβώς είναι η πεμπτουσία μιας αφελούς εφηβείας, που αρνούμαστε να αποδιώξουμε. Κι έτσι αυτό που μας παρακινεί να δημιουργήσουμε, το αφήνουμε στα όρια της πλάκας, της παρέας του κεφιού, ανίκανοι να το διαχειριστούμε με την ωριμότητα που μας αξίζει.

Κάποιοι λοιπόν που έχουν αγωνιστεί να μάθουν να διαχειρίζονται τη ζωή τους με ωριμότητα, είναι αυτονόητο να απομακρυνθούν, το θέμα είναι πόσο εγωιστικό η παιδικό πείσμα, να εκληφθεί η απομάκρυνση τους κι όχι πράξη για παραδειγματισμό.

Οι κοινωνίες, οι ομάδες κι οι παρέες  που προχώρησαν, ήταν όσες έκαναν την υπέρβαση κι άντεξαν να κάνουν ένα βήμα ωριμότητας, από το να χαϊδεύουν τα άρρωστα κομμάτια τους. Κι αυτό όσο οδυνηρό κι αν είναι, είναι το πρώτο, το οριακό, το απολύτως απαραίτητο πρώτο βήμα. Αυτό είναι που βλέπω ότι αργεί, παντού….