η οικογένεια μέσα από δυο φωτογραφίες του Nikolay Bakharev από τη συλλογή του "Νοσταλγία" γιατί οικογένεια είναι εκεί που μπορείς να ακουμπήσεις χωρίς αιτία κι αφορμή, απλά ακουμπάς...
...κι εγώ που ξέχασα τις λέξεις και το νόημα τους μέσα στα χρόνια και τα λόγια πως τώρα θα μπορώ απ' την αρχή να μάθω τι σημαίνει η λέξη
την είχα ξεχασμένη, σβησμένη απ' τα λεξικά του νου παραχωμένη κάτω από σκονισμένα χρόνια υποσχέσεων σε κουτιά με ματαιότητες κλεισμένη ξεφτισμένη από προσδοκίες και με τσαλακωμένες γωνίες διαψεύσεων κρυμμένη μέσα στα χρόνια της σιωπής συνήθισα να αγνοώ την ύπαρξή της ήταν ο τρόπος μου να μη πονάω άλλο δεν καθάριζα ούτε τακτοποιούσα από καιρό παραιτημένος
και τώρα απ την αρχή χωρίς σημειώσεις, δίχως επεξηγήσεις κι αναλύσεις άραγε πως θα μάθω να ψελλίζω απ' την αρχή ε λ π ί δ α μέχρι με άγρια χαρά να την ουρλιάξω στους έξω δρόμους;
μνήμη Γιάννη Κοντού Υπάρχει μια παλιά φωτογραφία από πιτσαρία των βορείων προαστίων κάθε φορά που ανοίγω το συρτάρι να τη δω απουσιάζει κι από ένα πρόσωπο μετέωρες οι αγκαλιές στέκουν στο βλέμμα κενά τα καθίσματα μείναμε μόνο ο φίλος μου ο Θόδωρος κι εγώ να χαμογελάμε στον φακό
Κανονικά
"ο Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" που παίζεται κάθε πρωί στις 10 στο
Βασιλικό Θέατρο θα έπρεπε να συνταγογραφείται από γιατρό σε όλους εμάς που
βιώνουμε αυτή την εποχή την προεκλογική κατάθλιψη, του τι θα ψηφίσω, γιατί ενώ
προφασίζεται ότι είναι μια παιδική παράσταση, βασισμένη στο διάσημο βιβλίο του
Ιουλίου Βερν, στην ουσία είναι μια θεραπευτική υπενθύμιση της παιδικής μας
ηλικίας, των αξιών και των ιδανικών μας, που στη πορεία τα ξεχάσαμε η
προσποιηθήκαμε ότι τα ξεπεράσαμε. Που αγνοήσαμε να τα μεταδώσουμε στους
επόμενους, από ντροπή η μικρομέγαλη
έπαρση. Μόνο αν πας και δεις την
παράσταση θα καταλάβεις τι πολύτιμο αφήσαμε να χάσουμε στον αγώνα μας για μια
τεχνητή ευδαιμονία, μια ανώφελη ωριμότητα κι αυτό είμαι σίγουρος ότι εκτός από
τα δάκρυα που θα σου φέρει στα μάτια την ώρα που το διπλανό σου πιτσιρίκι θα
ξεκαρδίζεται με τον Πασπαρτού και τα υπέροχα τραγούδια, θα σου γαληνέψει τη
ψυχή θυμίζοντας σου τα μύχια όνειρα των καλοκαιριών που ξεφύλλιζες το βιβλίο κι
ήσουν ένας από τους ήρωες στα μακρινά μακροβούτια των διακοπών. Την ώρα που θα βλέπεις αυτά τα παραμυθένια
σκηνικά να σου δείχνουν ζούγκλες και τη Βομβάη και την Ιαπωνία, την ώρα που θα
σιγοτραγουδάς κι εσύ "πόσο τη βρίσκω στο Σαν Φραντσίσκο" και τους
ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης να φτάνουν στον ουρανό, θα νιώσεις να επέρχεται η κάθαρσις. Ναι δεν
είναι μόνο μια παιδική παράσταση, Είναι
όμως η μοναδική παιδική παράσταση που ενώ υπόσχεται σίγουρη ψυχαγωγία στα
παιδιά είναι ταυτόχρονα μια εξαιρετική ευκαιρία εσωτερικής ενδοσκόπησης για
τους μεγαλύτερους. Χωρίς τερτίπια διδακτισμού και περισπούδαστες θεωρίες. Μόνο με μια σπάνια χειροποίητη σχεδόν
φαντασία που μόνο οι πραγματικά αθώοι διαθέτουν. Αυτό μεταδίδει. Είναι μια
θεραπευτική αγωγή απολύτως απαραίτητη κι αναγκαία για να αντέξεις την επόμενη
μέρα και κάτι μου λέει ότι μαζί με μένα θα την ανακαλύψουν κι άλλοι. Εγώ
ομολογώ ότι θα ξαναπάω. Είναι πολύ πιο διασκεδαστική από μια ψυχαναλυτική
συνεδρία και τα αποτελέσματα της τα
βιώνεις άμεσα. Δεν ξέρω ποιον απ' όλους τους συντελεστές πρέπει να ευχαριστήσω,
κανονικά τους χρωστάω μια ζεστή αγκαλιά ευγνωμοσύνης για το ανέλπιστο γιατρικό που μου χάρισαν.
Η παράσταση παίζεται κάθε
πρωι στις 10 και κάθε Κυριακή στις 11πμ
στο Βασιλικό Θέατρο
Θεσσαλονίκης
Σκηνοθεσία:
Τατιάνα Μύρκου
Θεατρική
διασκευή: Στέλιος Χατζηαδαμίδης
Μουσική:
Φώτης Σιώτας
Στίχοι:
Μάρα Τσικάρα
Σκηνικά
& κοστούμια : Κατερίνα Παπαγεωργίου
Χορογραφία:
Ιωάννα Μήτσικα
Δραματουργική
επεξεργασία: Χάρης Πεχλιβανίδης
Παίζουν
χορεύουν και τραγουδούν αλφαβητικά οι Ηθοποιοί :
Η Αριστερά είναι ένα στραγάλι θέλει να' χεις δόντια γερά για να τη δαγκώσεις αν τη βάλεις στο νερό γίνεται ...ρεβύθι αν την πολτοποιήσεις, προσοχή πολλαπλασιάζεται αν την αφήσεις στη φύση γίνεται τροφή των πετεινών του κόσμου
"Οι 4 ιππότες της αποκαλύψεως" του Rex Ingram (1921)
Όλα σωστά προετοιμασμένα τα χαρακώματα, τα αθώα γυναικόπαιδα τα θύματα πρωτίστως, έτοιμα επί σφαγήν
Προς τι η καθυστέρηση; δεν βρέθηκαν οι χορηγοί, δεν πλύθηκαν τα ξεραμένα αίματα; Oι μουσικές της αγωνίας γράφτηκαν, οι καλλιτέχνες έτοιμοι τα λόγια τους προβάρουν προς τι η καθυστέρηση λοιπόν;
Τι είναι πραγματικά αυτό το ανείπωτο που όλοι περιμένουν; Η έκπληξη που θα τ΄αλλάξει όλα;
Μια θεαματική απώλεια, μια επική σφαγή, μια τρισδιάστατη καινούργια απειλή γιατί με κρατούν σε αγωνία;
Γιατί οι τίτλοι τέλους να μην είναι αυτονόητοι γιατί πρέπει να ζήσω σε "ζωντανή σύνδεση" ετούτο τον επίλογο με χέρια ματωμένα απ΄το ποπ κορν;
εκεί που συναντιέται ο Παύλος Μελάς, ο Μακένζι Κίνγκ κι ο Αλέξανδρος Σβώλος υπάρχει μια κρύπτη που συχνά την προσπερνώ, νύχτα με πανσέληνο, τ' αδέσποτα να με ακολουθούν, τα μάτια μου στον ουρανό και γύρω μια ερημιά του κρύου εκεί ακριβώς, βράδυ Κυριακής απροσπέλαστης από συναίσθημα, με την αναμονή να χτυπάει κάρτα στο κράσπεδο με τις τσίχλες, συνάντησα το θαύμα του νέου έτους κι από τον φόβο μη παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου, είπα απλά μια βιαστική ευχή αφήνοντας φαντασμαγορικά τα χνώτα μου να σχηματίσουν μια μοναχική καρδιά για δευτερόλεπτα, μέχρι να εξαφανιστούν στην θερμοκρασία της πόλης
θυμάμαι παλιά είχα απάντηση τώρα μόνο μια απορημένη σιωπή πάνω από την κρύπτη
στον Χρήστο ... και μετά ξημερώνει κι εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις "παρών" σε μια πόλη από χρόνια τυφλή και κουφή και μετά ξημερώνει κι έχεις ξεχάσει να μετράς αφήνεσαι απλά να εξαφανιστείς ανεπαίσθητα, ειρηνικά και αναμάρτητα κάτω από τις παγωμένες εξατμίσεις των παρκαρισμένων συμπολιτών σου ανάμεσα σε αποξηραμένες ευχές των περαστικών στις σιωπές όσων αγάπησες και την βαριά σκιά που αφήνουν στις διαβάσεις οι απόντες κι αυτό θα είναι η ζωή από δω και πέρα...
