Το δένδρο στην αυλή

 

Ετούτος ο κορμός ανάμεσα στις αντιπαροχές

να μου θυμίζει μέτρο

μονάχος προς τον ουρανό

οι ρίζες του στο χώμα

Κάθε πρωί να τον κοιτώ, να μη ξεχνώ

Τους  λίγους π’  αντιστέκονται

-οι πιο πολλοί ξεχνούνε -

Η μοναξιά του ανάμεσα στην ευμάρεια των υλικών

Η απόσταση του απ’ τα σκουπίδια

η κρυφή θλίψη της ιστορίας,  η ανομολόγητη ελπίδα ενός δίκιου

ένα καβάκι δίχως φύλλα

ένας ευκάλυπτος χωρίς νερό.

Σαν την πατρίδα μου  αυτό το δένδρο

στη μέση της ζωής

κάθε φορά να δείχνει σταυροδρόμια.

κάθε φορά  να πρέπει απ’  την αρχή να αποφασίζω

δική μου η επιλογή

κι η αντοχή στο ευτελές το πρόσκαιρο

χωρίς αναπαμό.

φθινοπωρινό σονέτο

φθινοπωρινό σονέτο

(για την Emel, σύντροφο του Ali Kitapci )

θα δω τ' αγάλματα κατάματα
μετά θα σβήσω τα συνθήματα
και στη δουλειά θα κατεβώ
χωρίς αισθήματα

έναν καφέ πικρό
και μια σιωπή θα πιω
στην μέρα δεν θα χαριστώ
σου λέω, δεν έχουμε σωσμό

γιατί η βία δεν είναι αμαρτία
που αξίζει γι' αυτή να πεθαίνει κανείς
γιατί η ζωή δεν έχει αξία
αν δεν μπορείς κάθε στιγμή
τα αυτονόητα απ την αρχή να διεκδικείς

(για μια υψωμένη γροθιά
μπροστά σε ένα φέρετρο
σε μια πλατεία του κόσμου)