H προσευχή του ελάχιστου

photos by Anastasia Gkitsi 

Στην Αγορά, 

χίλιες φορές θα σφαχτώ για να σας ξεχάσω, 

να σας ξεκολλήσω από πάνω μου, 

να γίνω κομματάκια,

που κανένα τους να μην θυμάται τίποτα από σας.

Κι άκου να δεις, άκου να δεις, 

που έπειτα μια μέρα,

θα τα καταφέρω να σας αγαπήσω ξανά, 

όλους μαζί και έναν έναν χωριστά,

μια μέρα, κάτω απ'αυτές τις γκρίζες στάχτες,

που τώρα μου σκεπάζουν το πρόσωπο, τα μαλλιά,

τις γκρίζες στάχτες,

κάτω από τις γκρίζες στάχτες, θα φυτρώσει ένα αγκάθι, 

κόκκινα φύλλα χωρίς άρωμα,

κάτι επιτέλους δικό μου

 Μετράω,

Αυτούς που περνάνε το δρόμο διστακτικά.

Μετράω 

τους άφοβους,

τις αγέρωχες.

Μετράω.

...μια "προσευχή του ελάχιστου" εμβαπτισμένη στα νερά του Θερμαΐκού, νύχτα αργά, σε δωμάτια νέων ανήσυχων, που προσπαθούν να σωθούν από ετούτη την απρόσμενη καταβύθιση στα πιο ανομολόγητα του βίου, να ξαγρυπνούν ιδρωμένοι ανάμεσα στις λέξεις, να οδηγούνται σ' ένα παράλληλο παραλήρημα, σελίδα τη σελίδα, όχθη την όχθη, να απορούν πως διασώζεται ο ποιητής αφού τα πάντα παραδίδει, πως γίνεται στο τέλος να κερδίζει όταν τις αφορμές και τις αιτίες της φθοράς του καταθέτει στα βάρβαρα νερά των ξένων ματιών που ψάχνουν το ψεγάδι. Πως γίνεται ομολογώντας τις απώλειες σου να βγαίνεις νικητής και τροπαιούχος στα σιωπηλά της κριτικής αλώνια. 

H "προσευχή του ελάχιστου" είναι ο τρόπος που ξεχάσαμε να ρίχνουμε το ξόδι στις απουσίες μας, μια υπενθύμιση ιερότητας αυτού που θέλουν να λησμονηθεί μα δεν γίνεται, ένα μύρο που καλύπτει την αστοχασιά για τη ζωή που διανύσαμε, ένα γιασεμί που βρήκαμε χρόνια μετά, σε βιβλίο που πολύ αγαπήσαμε όταν υπήρξαμε παιδιά κι έχει ολωσδιόλου ξεραθεί, είναι η μυστική ρυτίδα μας που μόνο εμείς τη βλέπουμε, γι΄αυτό την αγαπάμε στα κρυφτά, τις νύχτες, όταν βρέχει στις παραλίες του Λυκαβηττού ...

...χωρίς σημάδι φανερό, προσμονής κάποιας μετάληψης.