L.G.in memoriam

"Ο ξένος δεν ανήκει σε κανέναν τόπο, σε κανέναν χρόνο, σε κανέναν έρωτα.

Καταγωγή χαμένη, ρίζωμα ακατόρθωτο,

μνήμη βυθισμένη, παρόν σε εκκρεμότητα.

Ο χώρος του ξένου είναι το τρένο που φεύγει"

Τζούλια Κρίστεβα απ το βιβλίο της "Ξένοι μέσα στον εαυτό μας"

Μια αιφνίδια άφιξη, μόνο η Νομική με περίμενε κουλουριασμένη στη βεράντα, ανεξάρτητη κι απόλυτα αφοσιωμένη, να με περιμένει πάντα, κάθε που ξυπνά το καλοκαίρι στο νησί. Πιο μόνος και ξένος από ποτέ φτάνω έτοιμος για έναν ακόμη οριστικό αποχαιρετισμό Χωρίς αποσκευές, χωρίς έτοιμες λέξεις αυτό το αίσθημα κενού μπροστά στο ξαφνικό και πάντα άδικο.

Συγκεντρωνόμαστε παίρνοντας πλοία, τρένα, αεροπλάνα διακοπών, γεμάτα τουρίστες και φωνακλάδικα παιδάκια στην παραλία ανάβουμε φωτιά να σπάσει αυτό το κρύο ,πίσω μας το άδειο σπίτι του, μακριά η μουσική από το κλαμπ.

Δε μιλάμε πολύ. Κανένας δικός του δεν τον ξενυχτά. Είμαστε εμείς από όλα τα σημεία του κόσμου, που αφήσαμε τις δουλειές μας, τις διακοπές μας, τα ήρεμα σπίτια μας, την ψεύτικη επιτυχία μας, τη καλοπέραση μας για να πούμε ένα άχαρο αντίο, σε κάποιον που θα θυμάμαι πάντα δυνατό, χαρούμενο, με τόσο κέφι και ενεργητικότητα με τόσο απόλυτα φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Ο μόνος που τόλμησε ξεχωρίσει το απαραίτητο από το περιττό. Ο μόνος. Κι ας λένε οι άλλοι...

Στο νησί τον φωνάζανε ξένο, εγώ τον έλεγα Λυκ. Υπήρξε δάσκαλος και φίλος. Υπήρξε ο μόνος που στα χρόνια της φαινομενικής μου ανόδου, με προσγείωνε με μια βαρκάδα στη Τέλενδο. Ο μόνος που με άφησε εντελώς ελεύθερο γιατί με αγαπούσε τόσο πολύ. Κι εγώ χαμπάρι...

Νύχτα παγωμένη, κλαίνε μερικοί, δεν έχω δάκρυα ακόμη, χαϊδεύω τη γούνα της Νομικής κι εκείνη γουργουρίζει ικανοποιημένη στη αγκαλιά μου, φοβάται τη θάλασσα, φοβάται τη φωτιά, αλλά με αγαπάει και ξεπερνάει τους φόβους και τη νύστα της. Μένει μαζί μου ως το πρωί

Συνήθως στις ολονυκτίες κάποιοι ζητούν καφέ η αλκοόλ για να αντεξουν.                        Τι παραξένη παρέα ειμαστε , ολοι κουρασμενοι , ολοι ανέτοιμοι γι αυτό το ταξίδι κι όμως δε θέλουμε τίποτε. Θυμόμαστε τα καλοκαίρια με τον Λυκ. Τα μαθήματα , τα αστεία μας, μιλάμε για τις εξορμήσεις στα βουνά. Για τα ατυχήματά μας , πόσο μας είχαν τρομάξει. Πόσο αστεία μοιάζουν τώρα.Μιλάμε κι άλλοι βγάζουνε μαλλιά. άλλες γίνονται 18χρονα κορίτσια, ένα μεταφυσικό βράδυ θρήνου που μας ξανανιώνει. Το πρωί με την Ζενεβιεβ κανονίζουμε τα διαδικαστικά. Είμαι ο μόνος με ελληνική ταυτότητα, αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Μια τελευταία ανάβαση. Μια τελευταία κατάδυση. Μια τελευταία χούφτα χώμα. Δεν έχω δάκρυα ακόμη.

Στο δρόμο για το Μαγγανάρι, ο αέρας φέρνει τα πολυπόθητα δάκρυα. Ένα ακόμη τέλος στη ζωή μου. Ένα ακόμη τέλος εποχής. Μια ακόμη απουσία. Στέλνω ένα μήνυμα. Χωρίς απάντηση. Ένας ξένος πάνω σε ένα πλοιάριο της γραμμής. Ένας ξένος με δάκρυα. Χωρίς παρελθόν και το παρόν σε εκκρεμότητα. Ένας ξένος μαθημένος να ανεβαίνει σε λάθος τρένα. Αποφασίζω ότι δε θα ξαναδώ τη Νομική. Ας μη με περιμένει κανένας. Αποφασίζω ότι ξένος είμαι. Πόσο μπορεί ένας ξένος να σου λείψει αληθινά...

Καλοκαιρινό τραγουδάκι

Μωρά στον ακάλυπτο, γυναίκες στην άσφαλτο

σπιρτόκουτα αντοχής που νότισαν και δεν θ’ ανάψουν πια

Φίλοι να φεύγουνε κι άλλοι που προσπερνούν

σιωπηλές αποδοχές  μιας ήττας αισθημάτων

Μετανάστες στα πάρκα, ξένοι στα σύνορα

συνωστισμός ζωών σε ασφυξία

Κάτι μας τέλειωσε, το ‘χουμε χάσει από καιρό

μόνο σταθερό ένα νόμισμα κίβδηλο απατηλό

Θα με φας,  αν δεν σε φάω πρώτος εγώ

ή θα σου χρωστάω, αντί να σ’ αγαπώ

Θα με σπρώξεις η να πέσω τιμωρός μου στο κενό

 μεγάλες αγάπες που τελειώνουν  στον ακάλυπτο 

εκτός δελτίου ειδήσεων

Με μια υγρασία στα μάτια από το πέλαγος τη νύχτα,

έφτασαν,

άδεια παραμονής προσωρινή,

μια πετσέτα κι ένα σαπούνι ζήτησαν

στους θαλάμους των δηλώσεων τους οδήγησαν,

δίχως υποσχέσεις

παιχνίδι τους νόμισαν,

κέρδος μύριζαν,

σε μια χώρα που έχει από καιρό

πάψει να κατοικείται από ανθρώπους βρέθηκαν,

ικέτες.

Ούτε άνθρωποι, μηδέ θεοί,

ούτε οι αρχαίοι μύθοι βοήθησαν,

ουτε κατάλαβαν τον κόσμο που έχει αλλάξει.

Μόνο η υγρασία των ματιών τους να θυμίζει αρχαία χορικά

σε μια θυμέλη που σκούριασε από καιρό

κι ήχο δεν μεταδίδει.

καλοκαιρινό τραγούδι

σεξ και ανταρσία, κόντρα στην απελπισία

όταν το δυο γίνεται τρία, το λάθος τιμωρία

και το σωστό, μια παρωδία

γι' αυτό  μονάχα, σεξ και ανταρσία

η φτώχεια ποτέ δεν είναι δυστυχία

είναι των άστρων οργασμός και συνουσία,

κόντρα στον φόβο απωλείας των εχόντων

και το αμόκ για εξουσία των αρχόντων

σεξ και ανταρσία, μοναδική πια ευκαιρία

για μια συνομιλία

απ' την αρχή σε νέα δεδομένα

με τα μυαλά μας σαν τα στουπιά μας αναμμένα

και τα κορμιά μας απ' την αρχή παραδομένα  

Κυριακή Ιουλίου

στη χώρα που και οι πέτρες της γελούν, αντέχοντας στα χρόνια

κι η θάλασσα της που μετά από το τόσο αίμα, πάλι γαλάζια είναι

εδώ, που το θυμάρι δεν θα χρειαστεί ΕΣΠΑ για να ανθίσει

λίγοι φοβούνται αληθινά τα τεχνικά διλήμματα

-αυτά που συσσωρεύσανε σε μνήμα δεν χωρούνε-

μας μένει μόνο ένα "γεια χαρά" μια "καλημέρα"

μας μένει ένα χαμόγελο  βαρύ σαν μαύρη πέτρα

που πάνω του αρχαίες λέξεις στέκουνε

και λεν "μολών λαβέ" 

Μονοπλάνο Λίμνης

δεν έχω όχθη
το ξεχνώ συχνά
εδώ στον βυθό

δεν έχεις όχθη
το ξεχνάς συχνά κι εσύ
που ακόμη πνιγμός δεν ξέρεις τι σημαίνει

στην επιφάνεια τα νούφαρα
αλληλοσαρκάζονται
με φόντο τον βυθό μας

μια ματαιότητα ακόμη
μήπως και κρύψουμε τις μοναξιές μας
στα βρύα