Κυριακή Ιουλίου

στη χώρα που και οι πέτρες της γελούν, αντέχοντας στα χρόνια

κι η θάλασσα της που μετά από το τόσο αίμα, πάλι γαλάζια είναι

εδώ, που το θυμάρι δεν θα χρειαστεί ΕΣΠΑ για να ανθίσει

λίγοι φοβούνται αληθινά τα τεχνικά διλήμματα

-αυτά που συσσωρεύσανε σε μνήμα δεν χωρούνε-

μας μένει μόνο ένα "γεια χαρά" μια "καλημέρα"

μας μένει ένα χαμόγελο  βαρύ σαν μαύρη πέτρα

που πάνω του αρχαίες λέξεις στέκουνε

και λεν "μολών λαβέ"