Καλοκαιρινό τραγουδάκι

Μωρά στον ακάλυπτο, γυναίκες στην άσφαλτο

σπιρτόκουτα αντοχής που νότισαν και δεν θ’ ανάψουν πια

Φίλοι να φεύγουνε κι άλλοι που προσπερνούν

σιωπηλές αποδοχές  μιας ήττας αισθημάτων

Μετανάστες στα πάρκα, ξένοι στα σύνορα

συνωστισμός ζωών σε ασφυξία

Κάτι μας τέλειωσε, το ‘χουμε χάσει από καιρό

μόνο σταθερό ένα νόμισμα κίβδηλο απατηλό

Θα με φας,  αν δεν σε φάω πρώτος εγώ

ή θα σου χρωστάω, αντί να σ’ αγαπώ

Θα με σπρώξεις η να πέσω τιμωρός μου στο κενό

 μεγάλες αγάπες που τελειώνουν  στον ακάλυπτο