Της πατρίδας το πρόσωπο

Τι χρώμα έχει η πατρίδα στα μικρά δωμάτια, τη νύχτα

τι μουσική μου στέλνει να σταθώ στ’αλωνι Διγενής

είμαι μακριά, το σήμα διακόπτεται

από ειδήσεις του συρμού,

που ξέχασαν τη λέξη νοσταλγία

ν’ αναφέρουν

Στους πρωινούς καφέδες, κοιτάζω να μου λείπει

ένα κομμάτι μου είναι εκεί,  το άλλο μες στην τσέπη

ένας ξερός βασιλικός και μια φωτογραφία της αγάπης

σε ζελατίνα διαφανή, για ζεστασιά στο κρύο

Τι πρόσωπο έχει η πατρίδα μου τη μέρα

καθώς βαδίζω στη δουλειά ανάμεσα σ’ αγνώστους

τι σχήμα, ανάμεσα σε κτίρια με υαλοκαθρέφτες

ποια αντανάκλασή της να κρατήσω

Το σήμα διακόπτεται, μια λέξη είναι η πατρίδα

μια λέξη ανομολόγητη που πάντα κουβαλώ

στη πιο βαθιά μου τσέπη, λύπη κενό πόνος  απουσία

μα και παρηγοριά

το σήμα διακόπτεται

δε σε λαμβάνω πια 

(στη φωτογραφια ο  MIke F.  πρωτη δημοσίευση ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ )