Μεγάλη Τετάρτη

Μεγάλη Τετάρτη των ληστών και των αποδοχών.  Της Πρωτομαγιάς των συνθημάτων  και των φοβικών κομματικών καταγραφών. Των τριετών μυστικών και των  κραταιών πολεοδομιών. Κανένας δεν πέθανε από Πολιτισμό .Όλοι από προδοσία, από έναν Εφιάλτη, έναν Πέτρο, έναν Ιούδα, 30 αργύρια κι ανώνυμες προνομιούχες μετοχές πέθαναν. Κι όσοι απέμειναν αυτοκτονούν από φόβο η ερωτικό πάθος κι όσοι δεν αυτοκτονούν , είναι οι παντοτινά νεκροί.

«.Η μοναδική είσοδος - έξοδος του καταστήματος ήταν κλειδωμένη και κανείς δεν βγήκε με ορθόδοξο τρόπο. Τους εξανάγκασαν να ζήσουν ένα φρικτό θάνατο.»

 «Δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου για να βγουν. Όλοι κάναμε σπασμωδικές κινήσεις γιατί δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι. Χάσαμε χρόνο γιατί δεν ξέραμε τι να κάνουμε”.

 «Το κτίριο δεν είχε άλλη έξοδο πέρα από την κυρία είσοδο. Ήταν σαν να ήμασταν στο εσωτερικό μιας καμινάδας. Η τράπεζα δεν αναγνωρίζει την ευθύνη, ούτε μας έχει αποζημιώσει.  Στο δ.σ. της Marfin, όπου είχε παρευρεθεί και ο κ. Βγενόπουλος ουσιαστικά μας είπαν ότι έπρεπε να παραβούμε τις εντολές που είχαμε. Μας είπαν τι καθόμασταν για να κλείσουμε ταμείο ενώ έπρεπε να φύγουμε, άσχετα αν  είχαμε σαφείς εντολές».

«Όταν συνέβη το περιστατικό, όλοι ούρλιαζαν και ήταν χαμένοι. Ανέβαιναν στους πάνω ορόφους σαν τα ποντίκια. Δεν ήταν το πρόβλημα η μολότοφ. Ήταν ότι δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο χρόνος υπήρχε. Θέλαμε μόνο να ακούσουμε ένα συγγνώμη και ένα γιατί. Εχουν περάσει τρία χρόνια, αλλά ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτα από την τράπεζα.»

Δημοκρατία είναι όταν ο μοναδικός μας Γολγοθάς , γίνεται πολλαπλό αντίτυπο μη αριθμημένο κι υπογεγραμμένο από τον καλλιτέχνη, σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο.  Σε κάθε σπίτι, Σε κάθε ψήφο . Σε κάθε αποχή. Ο Αντυ Γουόρχωλ  που επιτέλους  τώρα επιβεβαιώνεται.

Ποτέ το πρόβλημα δεν ήταν η μολότοφ. Πάντα ήταν πόσα «κεριά» θα πουληθούν στα παγκάρια της θεαματικότητας , με ευκολία και ευτέλεια. Κυρίως με ευτέλεια…. .

Τροπάρια αθώων σε εκκλησίες σήμερα. Τροπάρια  συνθήματα ευτελισμού. Όλα σε πλήρη αναμονή. Άνθρωποι σε τιμή ευκαιρίας.  Απλά κάθε χρονιά ανανεώνουμε  το δίλημμα, Ιησούν η Βαραβαν; Χρονάν . Και η μπόχα να  ανακατεύεται με  τ' ανοιξιάτικο αεράκι του  επιταφίου σε μια απολύτως ιδιωτική θρησκευτική μελωδία: