Ensemble Economique a Salonique

    

  Ήταν  από εκείνα τα Σάββατα που αισθανόμουν  να έχω αδειάσει εντελώς. Τόσο, που μπορούσα  να ακούω την ήχο της αναποφάσιστης νιφάδας. Τόσο σιωπηλός και τόσο άδειος κατέβηκα τα σκαλιά του les yper yper για να γνωρίσω τη μουσική ατμόσφαιρα του ensemble economique.

Μια ξαφνική ασθένεια, μια ακύρωση, μια γενικότερη απουσία με προφύλαξαν να πάω με παρέα. Μόνος στον λευκό κύβο , κατάφερα να βρω το σωστό σημείο για ακρόαση, μιας μουσικής που αγαπώ και θεωρώ πέρα από την όποια αξία της σαν Τέχνη, σημερινή, ουσιαστική και εξαιρετική στο σχολιασμό της σημερινής πραγματικότητας, τουλάχιστον της δικής μου. Και δεν έπεσα έξω. Η αρχική ambient εισαγωγή με αποτοξίνωσε από τα τελευταία ίχνη των νοσηρών γεγονότων και η εικαστική κατασκευή σαν ένα πειραγμένο τετρακάναλο dna με εισήγαγε στο σύμπαν του ensemble economique.

    Κι όσο κι αν μου έλειπε ένας παλιός φίλος που θα μπορούσαμε να συνεννοούμαστε με τα μάτια σε κάθε γύρισμα  των μουσικών τόνων, κατάφερα να βρω τη σωστή διάθεση και συντροφιά, κοιτώντας πλαγιοσκοπικά με όλο και περισσότερο ενδιαφέρον αυτό το λεπτεπίλεπτο  αγόρι που κατάφερε να με μεταφέρει με τα ηχητικά του ψελλίσματα και τα μεστά μουσικά του τοπία, στον γενέθλιο ηχητικό μου πλανήτη.

   Ανάμεσα σε ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρονικά τύμπανα κι ατμόσφαιρες βιομηχανικής έκρηξης με ταξίδεψε  στην πιο υψηλή θέση μιας ιδιωτικής έκστασης, τόσο που αρκετές φορές ξεχνούσα να αναπνεύσω, Η εξέλιξη των μουσικών του τοπίων είχαν την ένταση ενός Βαν Γκογκ και την αφαίρεση των ποιημάτων του Τ.Σ.Ελιοτ από την «Τετάρτη των Τεφρών», μια εικαστική ποίηση που γίνεται ήχος και της αρκούν μόνο 5 αναμμένα κεριά για να γίνει μια νέα θρησκεία .

    Η μουσική του είχε κάτι από το μυστήριο των ανακαλύψεων της εφηβείας και τη σιγουριά της απόλυτης αλήθειας. Μια συνειδητά προσχεδιασμένη στο  pc, αντίσταση  στην εμπορία του εύπεπτου, μια επανάληψη σοφίας σε περιβάλλον αδράνειας.

   Τελειώνοντας το αγόρι, πέρασε δίπλα μου με ιδρωμένο μέτωπο και φουλ από ενέργεια, στα κομψά μου κοινότοπα σχόλια για αυτό που μόλις είχα βιώσει από τη μουσική του, απάντησε με την απλότητα του διαμεσολαβητή.

  « Αν έκανα έστω κι έναν να νιώσει κάτι , τότε άξιζε τον κόπο. Δεν ζητώ κάτι περισσότερο»

Ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά, κάποια φωνή με χαιρέτησε, δεν κατάλαβα ποια ήταν, βγήκα στην κρύα παγωμένη πόλη, ο ήχος της νιφάδας είχε αντικατασταθεί από την σιωπή μετά την θεία κοινωνία.

 Ναι ήταν από κείνα τα Σάββατα που νομίζεις ότι έχεις… αγιάσει .

Ξέχασα να πω πως η εικαστική εγκατάσταση , για μια στιγμή έγινε χιλιάδες λευκές ευοίωνες πεταλούδες, αλλά αυτό μάλλον μόνο εγώ το πρόσεξα.

Ensemble Econimique

στο Les yper yper

Θεσσαλονίκη 26 Ιανουαρίου 2013

EXIT μια ζωη σε εξέλιξη

photo by Hara Argiroudi 

Το κόκκινο χρώμα είναι αίμα, ιδεολογία η ένα απλό ταπεινό παντζάρι;

Όταν μεγαλώνεις με τέτοιες αθώες ερωτήσεις και ξαφνικά η ζωή σε οδηγεί στην ανεργία μετά το πτυχίο, τότε χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από τον φόβο τριών μνημονίων.
Χρειάζεται τα αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις που μιλάς, που μυρίζεις και που παίζεις.
Χρειάζεσαι να βρεις μόνος σου τις εξηγήσεις για το σύμπαν που κατοικείς.
Χρειάζεσαι ένα θέατρο , που είναι , μετά το θέατρο και μια απάντηση για όλα τα ακατανόητα, μετά τις απαντήσεις κονσέρβες που βρίσκεις σε πρόσφορα στα καλάθια της φιλοπόλεμης ειδησεογραφίας.

Μόνον τότε, ένα παντζάρι, ένας βασιλιάς, δυο φίλοι σε μια σοφίτα, λίγο αίμα και πολλά μεταφυσικά φαινόμενα , μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια νέα συμπαντική πραγματικότητα, η σε μια θρησκεία, η σε μια εμμονή, η απλά να βρεις την ουσία του εαυτού σου.

Το θέμα είναι ποιος θα τολμήσει πρώτος.
Μήπως εσύ;

EXIT μια ζωή σε εξέλιξη

μια μεταθεατρικη πρόταση του Νίκου Πολοζιάνη (Μεταγραφή-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια, με αφορμη μια αιρετική αναγνωση του''Του άρωματος του ονείρου'' του Τομ Ρόμπινς.  )
με τους Δανάη Κλάδη , Αλέξανδρο Βοζινίδη , Νίκο Πολοζιάνη
στο Μαμίσιο - (Βαλαωριτου 19 ,εντός στοάς, 2ος όροφος )
 Παραστάσεις : 21:15 , κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Τιμή εισιτηρίου με ποτό : 12 e και 7 e (φοιτητικό, ατέλειες, κάρτες ανεργίας)
Τηλέφωνο κρατήσεων : 6987 118 555

EXIT μια ζωή σε εξέλιξη, μια παράσταση εν εξελίξει, μια εμπειρία  διαρκούς αναζήτησης με όριο το μυαλό του καθενός.

ξανά

τώρα πια ξέρεις καλά μικρέ μου
η βία δεν είναι ίδια
έχει πρόθεση, πρόσωπο ποσοστά και συμπεριφορά
έχει αποσιωπητικά , και μια απαξιωτική σκληρότητα

και κοίτα που δεν θα χρειαστεί
να την καταδικάσεις από όπου κι αν προέρχεται ξανά


γιατί η Βία από τα χρόνια της μυθολογίας -αλλά τότε δεν πρόσεχες που στα 'λεγαν στο σχολείο-
γεννιέται από συγκεκριμένες πηγές , για συγκεκριμένους λόγους

τώρα στα χρόνια της μοντέρνας σύγχυσης
τώρα που πρόσκαιρα σε μπέρδεψαν οι επιτήδειοι
ότι η αντίδραση στη Βία είναι βία κι αυτή, κι όχι 
προσπάθεια να παραμείνεις αξιοπρεπής κι ανθρώπινος

χρειάστηκε να ξενυχτήσεις για να το παραδεχτείς
πως είναι μια, εξουσιομανής και ομοούσια

και τόσο καθαρή όπως τα ερίφια που έχουν κέρατα και δεν τα λεν αμνούς

ξανά, και ξανά, στην ίδια παραλήγουσα
η βία όσο κι αν μεταμφιεστεί σε θεσμό, βία παραμένει

κι εσύ απέναντι της 

ξανά και ξανά 
σε άμυνα

διαφυλάξου

"Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο"

"... Πήγαμε στην πόλη. Στην έξοδο του σταθμού στέκονταν δύο στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Τους είχαν περικυκλώσει καμιά εκατοστή έμποροι, υπάλληλοι και φοιτητές. Όλο αυτό το πλήθος τούς έβριζε και τους φώναζε. Οι στρατιώτες στέκονταν αμήχανοι σαν παιδιά που τα τιμωρούν άδικα.

Την επίθεση την κατεύθυνε ένας ψηλός νεαρός με στολή φοιτητή, με μια υπεροπτική έκφραση στο πρόσωπο.

"Νομίζω ότι ξέρετε καλά", έλεγε προκλητικά, "πως σηκώνοντας τα όπλα ενάντια στ' αδέρφια σας, γίνεστε όπλο στα χέρια των ληστών και των προδοτών".

"Όχι, αδερφάκι", απάντησε σοβαρά ο στρατιώτης. "Εσείς δεν καταλαβαίνετε. Αφού στον κόσμο υπάρχουν δύο τάξεις: το προλεταριάτο και η αστική τάξη. Δεν είναι έτσι; Εμείς...".

"Το ξέρω αυτό το ανόητο παραμύθι!" τον διέκοψε απότομα ο φοιτητής. "Οι αμόρφωτοι μουζίκοι σαν και σένα, άκουσαν τα συνθήματα αυτά, μα ποιος τα λέει, και τι σημαίνουν, αυτό δεν το ξέρετε. Γι αυτό παπαγαλίζεις!". Το πλήθος γέλασε ...

"Κι εγώ είμαι μαρξιστής! Σου λέω, πως αυτό για το οποίο πολεμάτε, δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι απλώς αναρχία και ωφελεί μόνο τους Γερμανούς".

"Μάλιστα, καταλαβαίνω", απάντησε ο στρατιώτης. Στο μέτωπό του έτρεχε ιδρώτας, "εσείς, όπως φαίνεται, είστε άνθρωπος μορφωμένος, κι εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος. Μόνο που νομίζω...".

"Εσύ", τον διέκοψε περιφρονητικά ο φοιτητής, "πιστεύεις αληθινά πως ο Λένιν είναι πραγματικά φίλος του προλεταριάτου;"

"Μάλιστα, το πιστεύω", απάντησε ο στρατιώτης. Του φάνηκε πολύ βαρύ.

"Καλά, φιλαράκο! Ξέρεις όμως πως τον Λένιν τον έστειλαν από τη Γερμανία σ' ένα σφραγισμένο βαγόνι; Ξέρεις πως ο Λένιν παίρνει χρήματα από τους Γερμανούς;"

"Ε, αυτό δεν το ξέρω", απάντησε με πείσμα ο στρατιώτης. "Όμως, μου φαίνεται, πως ο Λένιν λέει ακριβώς εκείνο που ήθελα ν' ακούσω. Κι όλος ο απλός λαός μιλάει έτσι. Αφού υπάρχουν δύο τάξεις: η αστική τάξη και το προλεταριάτο..."

"Βλάκα! Εγώ, αδερφέ, δύο χρόνια ήμουν κλεισμένος στο Σλισεμπούργκ για την επανάσταση, όταν εσύ πυροβολούσες ακόμα τους επαναστάτες και έψελνες το "Θεέ, φύλαγε τον τσάρο!" Ονομάζομαι Βασίλι Γκεόργιεβιτς Πάνιν. Δεν άκουσες καμιά φορά για μένα;"

"Δεν άκουσα και να με συγχωρείς ..." απάντησε ταπεινά ο στρατιώτης."Βλέπεις είμαι άνθρωπος αμόρφωτος. Εσείς  πρέπει να είστε μεγάλος ήρωας..."

"Αυτό ακριβώς", απάντησε με βεβαιότητα ο φοιτητής. "Και παλεύω ενάντια στους μπολσεβίκους, γιατί αυτοί θα καταστρέψουν τη Ρωσία και την ελεύθερη επανάστασή μας. Τι έχεις να πεις τώρα;"

Ο στρατιώτης έξυσε το σβέρκο. "Δεν μπορώ να πω τίποτα!" Το πρόσωπό του ήταν κουρασμένο από την πνευματική υπερένταση. "Κατά τη γνώμη μου η υπόθεση είναι ξεκάθαρη, μόνο που εγώ είμαι αμόρφωτος άνθρωπος!... Η κατάληξη είναι έτσι: υπάρχουν δύο τάξεις, το προλεταριάτο και η αστική τάξη..."

"Ξανά μου άρχισες μ' αυτή την ανόητη συνταγή!" τσίριξε ο φοιτητής.

"...μόνον δύο τάξεις", συνέχισε με πείσμα ο στρατιώτης. "Κι όποιος δεν είναι με τη μια, σημαίνει ότι είναι με την άλλη..."

  

Οι εκδόσεις red marks,

με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του Τζον Ριντ 

"Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο"

σας καλούν στην εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση.

18:30 προβολή ντοκιμαντέρ "Από τον Τσάρο στον Λένιν"

19:30 εκδήλωση-συζήτηση "95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση"

με τους:

Τάσο Κανταρά - Πολιτική Γραμματεία

Πάνο Κοσμά - Πολιτική Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ/Πολιτική Οργάνωση "Κόκκινο"

Παναγιώτη Λίλλη - Περιοδικό "Διεθνιστική Αριστερά"

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί 

την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΓΕΝΑΡΗ στο κτίριο της Ε.Δ.Ο.Θ. (Προξένου Κορομηλά 51)

Χριστούγεννα στο νησί

Xmas in Guernsey 2012 photo by Marianna Pliakou

μακριά άκουγα τα κύματα

μπροστά μου είχα μια ανηφόρα

έκανα να απλώσω το χέρι μου

και το έχασα στο κενό

ένα λαμπιόνι έσκασε σαν τσόφλι αυγού στον δρόμο

είπες: κακό σημάδι

η σιωπή του δρόμου δεν μ'αφησε να σ' ακούσω

συνέχισα

το περίεργο με τις ολόφωτες ανηφόρες είναι η σιωπή τους

τόσο έντονη που αδυνατείς ν' ακούσεις τα αυτονόητα

έρμαιο σε παρασύρουν 

σε διαδρομές ανεξέλεγκτες

τυχαία αποφασίζουν αν θα είσαι εσύ η άλλος

τυχαία

σαν μια θάλασσα από κύματα

εκεί μακριά 

μετά ξημερώνουν Χριστούγεννα 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : "ΤΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ΔΩΡΑ"

Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.

Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης. Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.

Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν. Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.

Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν. Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της· αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη, καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των, καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους. Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.

Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ἦσαν ἐκεῖ πολλὰ δωμάτια μὲ τραπέζας, κ᾿ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μὲ χαρτία. Ὠχροὶ καὶ δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τὴν ἀσχολίαν ταύτην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον μὲ τὰς πτέρυγάς του διὰ νὰ μὴ βλέπῃ κ᾿ ἔφυγε δρομαῖος.

Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄλλους ἐξερχομένους ἀπὸ τὰ καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς, καὶ ἄλλους κατερχομένους ἀπὸ τὰ χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινὰς εἶδε ν᾿ ἀσχημονοῦν, καὶ τινὰς ἤκουσε νὰ βλασφημοῦν τὸν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην. Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μὲ τὰς πτέρυγας τὰ ὦτα, διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ, καὶ ἀντιπαρῆλθεν.

Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς, καὶ ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν. Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νὰ μετροῦν νομίσματα, μόνον πὼς δὲν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τὰς χεῖρας· καὶ εἰς τὸ βάθος, ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καὶ μιτροφοροῦντα ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καὶ ἐπιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἄλλοι μερικοὶ ἔψαλλον μὲ πεπλασμένας φωνάς: Τὸν Δεσπότην καὶ ἀρχιερέα!

Ὁ Ἄγγελος δὲν εὗρε παρηγορίαν. Ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του ― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις, τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς, καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας, ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης  Αθήνα  1907