salonique über realism: Ensemble Economique a Salonique

Ήταν από εκείνα τα Σάββατα που αισθανόμουν να έχω αδειάσει εντελώς. Τόσο, που μπορούσα να ακούω την ήχο της αναποφάσιστης νιφάδας. Τόσο σιωπηλός και τόσο άδειος κατέβηκα τα σκαλιά του les yper yper για να γνωρίσω τη μουσική ατμόσφαιρα του ensemble economique.

Μια ξαφνική ασθένεια, μια ακύρωση, μια γενικότερη απουσία με προφύλαξαν να πάω με παρέα. Μόνος στον λευκό κύβο , κατάφερα να βρω το σωστό σημείο για ακρόαση, μιας μουσικής που αγαπώ και θεωρώ πέρα από την όποια αξία της σαν Τέχνη, σημερινή, ουσιαστική και εξαιρετική στο σχολιασμό της σημερινής πραγματικότητας, τουλάχιστον της δικής μου. Και δεν έπεσα έξω. Η αρχική ambient εισαγωγή με αποτοξίνωσε από τα τελευταία ίχνη των νοσηρών γεγονότων και η εικαστική κατασκευή σαν ένα πειραγμένο τετρακάναλο dna με εισήγαγε στο σύμπαν του ensemble economique.

Κι όσο κι αν μου έλειπε ένας παλιός φίλος που θα μπορούσαμε να συνεννοούμαστε με τα μάτια σε κάθε γύρισμα των μουσικών τόνων, κατάφερα να βρω τη σωστή διάθεση και συντροφιά, κοιτώντας πλαγιοσκοπικά με όλο και περισσότερο ενδιαφέρον αυτό το λεπτεπίλεπτο αγόρι που κατάφερε να με μεταφέρει με τα ηχητικά του ψελλίσματα και τα μεστά μουσικά του τοπία, στον γενέθλιο ηχητικό μου πλανήτη.

Ανάμεσα σε ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρονικά τύμπανα κι ατμόσφαιρες βιομηχανικής έκρηξης με ταξίδεψε στην πιο υψηλή θέση μιας ιδιωτικής έκστασης, τόσο που αρκετές φορές ξεχνούσα να αναπνεύσω, Η εξέλιξη των μουσικών του τοπίων είχαν την ένταση ενός Βαν Γκογκ και την αφαίρεση των ποιημάτων του Τ.Σ.Ελιοτ από την «Τετάρτη των Τεφρών», μια εικαστική ποίηση που γίνεται ήχος και της αρκούν μόνο 5 αναμμένα κεριά για να γίνει μια νέα θρησκεία .

Η μουσική του είχε κάτι από το μυστήριο των ανακαλύψεων της εφηβείας και τη σιγουριά της απόλυτης αλήθειας. Μια συνειδητά προσχεδιασμένη στο pc, αντίσταση στην εμπορία του εύπεπτου, μια επανάληψη σοφίας σε περιβάλλον αδράνειας.

Τελειώνοντας το αγόρι, πέρασε δίπλα μου με ιδρωμένο μέτωπο και φουλ από ενέργεια, στα κομψά μου κοινότοπα σχόλια για αυτό που μόλις είχα βιώσει από τη μουσική του, απάντησε με την απλότητα του διαμεσολαβητή.

« Αν έκανα έστω κι έναν να νιώσει κάτι , τότε άξιζε τον κόπο. Δεν ζητώ κάτι περισσότερο»

Ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά, κάποια φωνή με χαιρέτησε, δεν κατάλαβα ποια ήταν, βγήκα στην κρύα παγωμένη πόλη, ο ήχος της νιφάδας είχε αντικατασταθεί από την σιωπή μετά την θεία κοινωνία.

Ναι ήταν από κείνα τα Σάββατα που νομίζεις ότι έχεις… αγιάσει .

Ξέχασα να πω πως η εικαστική εγκατάσταση , για μια στιγμή έγινε χιλιάδες λευκές ευοίωνες πεταλούδες, αλλά αυτό μάλλον μόνο εγώ το πρόσεξα.