insenso

Tο Insenso παραμένει η πιο ενδιαφέρουσα ελληνική πρόταση του Φεστιβάλ Αθηνών από ελληνικές παραγωγές, για έναν και μόνο λόγο , διότι παραμένει απολύτως ανεξήγητο για οποιονδήποτε δεν έχει αφεθει να εξαπατηθεί από έρωτα, κι είναι πολλοί αυτο

ί, είναι πολλοί όσοι μετά το τέλος μιας σχέσης μπορούν να συνεχίζουν, χωρίς να θέλουν να σκοτώσουν το αντικείμενο του πόθου τους, ώστε να παραμείνουν στο αδιαχώρητο του "μαζί" στους αιώνες και στα χώματα των κοιμητηρίων. Το κείμενο του Δημητριάδη με μια παραληρηματική καρκινική γραφή επιμένει και η σύνθεση του Καμαρωτού ενισχύει την πεποίθηση μου, ότι ο μόνος ένδοξος θάνατος είναι όταν σε δολοφονούν αυτοί που σ'αγαπουν. Αυτό είναι κι η  πιο αξιομνημόνευτη τύψη για αυτόν που επιζεί μιας σχέσης. Είναι κρίμα αυτή η παράσταση να μην επαναληφθεί, η να μην περιοδεύσει στο εξωτερικό. Είναι ο τρόπος του ερωτα, του Νότου της Ευρώπης, που δεν μπορει να αναπτυχθει σε περιβάλλον νύχτας. Ο Ερωτας που σε τυφλώνει από το μεσογειακό του φως. Ο ακατανόητος Ερωτας για όποιον έχει νύχτα από τα μεσα του 24ώρου και δεν ξερει να ζει με ανοιχτα παραθυρα, δεν ξερει ουτε θα μαθει ποτε τι χρωμα εχουν τα βοτσαλα στην παραλια οταν ο ηλιος τα καίει...