το παπακι...

χρόνια μετά
σε σωστά χρώματα μπορώ
να θυμηθώ
και να ξεχάσω.

ξαφνικά όταν η μουσική σταματά και μοναχά τα βλέμματα εκπέμπουν συγχορδίες
ξέρω πως το χθες παραμένει αζήτητο 
κάτι απροσδιόριστο απαιτεί να συνεχίσω άοπλος σαν αθώος την πορεία
και δες, πιο δυνατός μπορώ τα πρώτα βήματα να κάνω
αλλιώς
σαν το παπάκι του τραγουδιού που ανήκει εκεί που έφευγε
χωρίς να γυρίσει πίσω
ούτε καν για να κοιτάξει
από περιέργεια
κομμάτια που απέμειναν αναπάντητα σε κλήσεις
και ανείπωτες υποσχέσεις υποβρυχίων αισθημάτων

έτσι χωρίς μουσική
στα σωστά χρώματα
μπορώ
μια στροφή ανοησίας
να προσδιορίσω
έγκαιρα
πια