κάτοικος του βυθού
αφήνομαι στην άπνοια
να ευεργετηθώ
ακούω τη φωνή του Βιτόριο
στο ποίημα του τέλους του Σάντρο Πένα
κι επιμένω
κάτοικος ενός ιδιωτικού βυθού
να παραμείνω
χωρίς βοηθητικό αναπνευστήρα
χωρίς ένα σχοινί βοήθειας
υποβρύχιος καλλιεργητής
απραγματοποίητων σχεδίων
πάνω σε χαρτί που η θάλασσα έλιωσε
με σοφία
το περιττό να εξαφανίζεται
η να παραμένει σε μια αχρείαστη στεριά
αφήνομαι στην άπνοια
να ευεργετηθώ
ακούω τη φωνή του Βιτόριο
στο ποίημα του τέλους του Σάντρο Πένα
κι επιμένω
κάτοικος ενός ιδιωτικού βυθού
να παραμείνω
χωρίς βοηθητικό αναπνευστήρα
χωρίς ένα σχοινί βοήθειας
υποβρύχιος καλλιεργητής
απραγματοποίητων σχεδίων
πάνω σε χαρτί που η θάλασσα έλιωσε
με σοφία
το περιττό να εξαφανίζεται
η να παραμένει σε μια αχρείαστη στεριά
στην αχρειαστη νωθρη στερια, να μενεις κατω απο τις ομπρελες του Ντεμύ, αυτες που ανοιγουν παντα την καταλληλη στιγμη
ΑπάντησηΔιαγραφή