αιώνα πριν

στην Καίτη Στεφανάκη 


Τακτοποιώντας τα χαρτιά μου

επεσε μια φωτογραφία απο τον περασμένο αιώνα

έναν νεο με ναυτικό καπέλο δείχνει

να κοιτα πλαγίως στην ακρη του κενου της παλιας εικόνας

κάτι απροσδιόριστο

Nelken τα γαρύφαλλα

Zimt η κανέλλα

σκύβω και μυρίζω

τη μνήμη δυσκολεύω τα χρόνια να διασχίσει

μυρίζω την απουσία των ετών

την αναμονή ανασαίνω

umfängt μόλις που διακρίνω στις μυρωδιές που απέμειναν

όσο κι αν επιμένω οι άλλες λέξεις χάνονται

κάτι υγρό σα δάκρυ έπεσε σε χρόνια αναμονής

ξεκάθαρα δεν θυμάμαι

βλέποντας το αποτέλεσμα

απομένω να κοιτώ

με απορία


αυτός ο νέος είμαι εγώ η μήπως ο νέος που είχες αγαπήσει

και μυστικά μου ζήτησες να κρύψω μη και τη βρούνε οι δικοί σου

τα χρόνια με μπερδεύουν

κι η μνήμη μου ασθενής

μα αυτή η κανέλα ετούτη η ξεθωριασμένη μυρωδιά του γαρύφαλλου

παλιά αγάπη μου θυμίζουν

από τα χρόνια που φυλάγαμε τις μυρωδιές

σαν εικονίσματα

των δικών μας μυστικών αγίων


και ξεχασμένες τις ξαναβρίσκουμε

μια μέρα που τυχαία τακτοποιούμε τα ξωκλήσια μας

στην σκάλα

η γλώσσα φτιάχνεται 
από την απουσία των άλλων

οι άνθρωποι γρήγορα εξαντλούνται
ένα αυθόρμητο φέρσιμο συχνά 
τους προδίδει
ενώ δεν το περιμένουν

μια διάθεση κοινωνικότητας 
τους καθιστά υπόλογους για χρόνια 
κι οι λέξεις τους  ζυμώνονται στις διαψεύσεις  
όσων πρόσκαιρα υποσχέθηκαν
μα γρήγορα μετάνιωσαν κάνοντας πίσω

ενίοτε παραμένουν  με σοφία πίσω απ' τα χείλη
βλέποντας το μάταιο της έκθεσης τους 
κατεβαίνοντας μια σκάλα

έτσι τα χρόνια συνεχίζονται η γλώσσα φθίνει
οι απουσίες καρποφορούν
κι οι λέξεις με μέτρο
ξεστομίζονται
από τα  μέσα λίγο πιο μέσα 
μέχρι η γλώσσα να εξαφανιστεί
δια παντός 

έξι χρόνια

πρόλαβα να δω τα μάτια του την ώρα πυροβολισμού
λίγο πριν μαζευτεί ο κόσμος
τα μάτια του
εκείνη τη στιγμή που ένας κόσμος καταρρέει και μια ιδέα χτίζεται
τότε ακριβώς
τα δευτερόλεπτα της σιωπής μετά τον κρότο της σφαίρας

κι από τότε ήξερα πως αυτά τα μάτια δε θα είναι ήσυχα ξανά

βιάστηκαν να τον πούνε τρομοκράτη
όμως δεν έχω χειρότερη πιο ανελέητη τρομοκρατία
απ' τη στιγμή που βλέπεις το σώμα του φίλου σου νεκρό
χωρίς αιτία
είσαι στα 16
και σου ζητούν τον παραλογισμό να τον αποδεχτείς αμάσητο
σαν γλάρος στα απόνερα που αναζητά ψοφίμια για να ζήσει

σας λέω
πρόλαβα να δω τα μάτια του το απόγευμα του πυροβολισμού
κι από τότε
όλη η ζωή μου πέρασε κινηματογραφική ταινία
κι είπα :
η τώρα θα ξυπνήσεις η τώρα θα φοβηθείς
δεν υπάρχει άλλη κατάσταση
μετά από τόση βια

μια ιδέα γεννήθηκε
και τα μάτια του εικόνα
του νέου κόσμου
που δε θα φοβάται πια

παρτίδα

Τις ώρες των θλίψεων

παίζουμε το παιχνίδι των ερωτευμένων

όμως οι κάρτες μας, έχουν πολλαπλά σημαδευτεί

κι  η  φθορά  ανήκεστη

δεν ξεχωρίζει η πόζα από το συναίσθημα

στο πρώτο μοίρασμα

η αλήθεια προβάλει

σαν ηττημένος μπαλαντέρ

όσους άσσους κι αν κρύψεις στο μανίκι της υπεκφυγής

την στιγμή που τους χρειάζεσαι

γίνονται μια πικρή μνήμη

ποτέ κανείς δεν κέρδισε παρτίδα έρωτα

με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη .

παράθυρο

την ώρα που θα αλλάζεις ταχύτητα
βρίζοντας τα διπλοπαρκαρισμένα
θ' ανοίξω το παράθυρο
και σαν ανώφελη παρουσία
θα πετάξω στη θάλασσα

κι αν δεν βρω ψαράδες να μαζεύουν μαργαριτάρια
θα συναντήσω ένα δελφίνι που θα μου μάθει να αγαπώ

σπασμένη χορδή

θα λες μείνε
θα φεύγω
θα επιστρέφω
θα λες μείνε
θα μένω
θα λέω φύγε
θα μένεις
θα λέω τώρα μείνε
ενώ θα κλείνεις την εξώπορτα

κι όταν απ' το θυροτηλέφωνο ρωτήσω
"που πας"

με μήνυμα στο κινητό θα απαντήσεις
πάω να αγοράσω καινούργιες χορδές
για το τσέλο

τότε μόνο θα ανάψω όλα τα σπίρτα
πάνω στο ποτισμένο από τα εύφλεκτα δάκρυα πανί
και θα πυρποληθώ με τεράστια επιτυχία
στην αμέριμνη νύχτα

έτσι κανένας δε θα χρειαστεί να ξαναπεί
ρήμα ακινησίας σημαντικό
προστακτικής φωνής
σε ενεστώτα χρόνο

Νοέμβρης

περιμένω ν' ακούσω 
τ΄ όνομα μου
από τα μεγάφωνα 
του θυσιαστηρίου

χαράματα
θα μας κάψουν γυμνούς
και το πρωί
η μυρωδιά μας θυμίαμα
κι ότι απομείνει 
λίπασμα
γι' αυτούς που απ΄την πυρά φυτρώσουν