Το βαλς των χαμένων ονείρων της Ροζαλί φον Τίμλερ

Το βαλς των χαμένων ονείρων της Ροζαλί φον Τίμλερ

Απόσπασμα από την «Απατημένη» του Τόμας Μαν

Μονόλογος μιας γυναίκας που προφασίστηκε ημικρανία, κι αποσύρθηκε στο δωμάτιό της για να ομολογήσει στον εαυτό της τα παρακάτω :

“ Θεέ μου, αφού τον αγαπώ, τον αγαπώ όπως δεν έχω ξαναγαπήσει. Είναι δυνατόν;

Δεν είμαι για γέλια που αναζητώ ακόμη την ηδονή, καθώς κάνω τέτοιους τρομαγμένους ηδονικούς  συλλογισμούς, κάθε που τον βλέπω, κάθε που κοιτώ αυτά τα θεϊκά του μπράτσα, που θέλω σαν τρελή να μ’ αγκαλιάσουν, το υπέροχο στέρνο του, καθώς με θρήνο και με ενθουσιασμό το βλέπω να διαγράφεται κάτω από το μπλουζάκι του;

Μήπως είμαι μια ξεδιάντροπη;

Όχι δεν είμαι! Ντρέπομαι μπροστά του, μπρός τα νιάτα του και δεν ξέρω πώς να τον αντιμετωπίσω και πώς να τον κοιτάξω στα μάτια, στα απλά αυτά αγορίστικα μάτια, που δεν φανερώνουν την παραμικρή ζέση για μένα. Εμένα χτύπησε όμως η βίτσα της ζωής, εκείνος , ο άπραγος με κουβάριασε και με πιπέρισε μ’ αυτήν.

Νοστιμοπασχαλιά μου έκανε.!

Μα γιατί να μιλήσει γι’ αυτά μες τη νεανική χαρά που έχει για τα παλιά λαϊκά έθιμα; Τώρα η σκέψη των ερεθιστικών βίτσιων του με ξεχειλίζει, με πλημμυρίζει με ξεδιάντροπη γλύκα.

Τον ποθώ! Μα έχω ποθήσει ποτέ ως τώρα;

O Τίμλερ με ποθούσε . Κι εμένα μου άρεσε. Δεχόμουν τη βούληση του , τον τιμούσα μες την μεγαλοπρέπεια του  και υποκύπταμε στην ηδονή κατά τον δικό του πόθο.

Εγώ είμαι τώρα εκείνη που ποθεί, εξ ιδίων, με δική μου πρωτοβουλία κι’ έστρεψα τα μάτια μου, πάνω του, όπως ένας άντρας στη νέα γυναίκα της επιλογής του . Αυτό οφείλεται στα χρόνια. Στην ηλικία μου οφείλεται. Και στα δικά του νιάτα.

Και ενώ τα νιάτα,  δεν είναι ούτε θηλυκά  ούτε αρσενικά σε σχέση με την ωριμότητα  ενός μεσόκοπου κορμιού, εν τούτοις η διάθεση τους κι η επιθυμιά τους δεν είναι ούτε τόσο χαρούμενη ούτε και τόσο σίγουρη. Αλλά γεμάτα   ντροπή και δισταγμό μπροστά στην ωριμότητα και μπροστά σ’ ολόκληρη την φύση- εξαιτίας της ανικανότητας τους- άμαθα,  και πρωτόγνωρα πράγματα γι’ αυτούς,  να απαιτούν αυτό που θέλουν.

Αχ το ξέρω! Πολλά βάσανα με περιμένουν. Γιατί πώς να ελπίσω πως θα δεχθεί τον πόθο μου κι ότι θα υποκύψει τελικά στη θέληση μου όπως εγώ στον Τίμλερ…

Δεν είναι δα κανά κορίτσι με αυτά τα σφιχτά του μπράτσα -κάθε άλλο- ένας νέος άντρας είναι, που θέλει αυτός να είναι εκείνος που ποθεί, αυτός που κυνηγά , και –έτσι λένε- σε αυτό έχει μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες.

Γυναίκες θα έχει όσες θέλει σ΄ αυτή την πόλη.  Ταράζομαι ολόψυχα κι ουρλιάζω από ζήλια και μόνο με τούτη δα  τη σκέψη .

Κάνει εξάσκηση στα αγγλικά με την Λουίζε Πφίνγκτεν στη οδό Πέμπελχόφερ και την Λίτσενκίρεν, την Αμελί Λίτσενκίρεν που ο άντρας της βιομήχανος μαγειρικών σκευών είναι χοντρός, ασθματικός και τεμπέλης. Η Λουίζε παραείναι ψηλή  κι έχει άσχημο μέτωπο, είναι όμως 38 χρονών και ξέρει να κάνει τα γλυκά μάτια. Η Αμελί είναι λίγο μεγαλύτερη κι όμορφη. Δυστυχώς όμορφη κι ο χοντρός τις δίνει κάθε ελευθερία.

Είναι δυνατόν να ξαπλώνουν στην αγκαλιά του, έστω και μια απ΄ αυτές –μάλλον η Αμελί- αλλά μπορεί να είναι κι η ψηλή Λουιζε – να ξαπλώνουν πάνω σ΄ αυτά τα μπράτσα που με τόση εσώψυχη επιθυμία ζητώ τα αγκάλιασμά τους, τόσο πολύ που αμφιβάλω αν μπορούν να έχουν οι ανόητες ψυχές τους ;

Τα δόντια μου,  ετούτα τα τόσο γερά, ελάχιστα φτιαγμένα δόντια, τρίζουν , και μαζί τους τρίζω ολόκληρη κι εγώ μόνο που το σκέφτομαι .

Κι οι καμπύλες μου είναι καλύτερες, πιο άξιες για τ’  αντρικά τα χάδια των χεριών του απ΄ ότι οι δικές τους…

και για την τρυφεράδα του είμαι έτοιμη.

Για το απερίγραπτο δόσιμο…

Εκείνες όμως είναι πηγές γιομάτες με χυμούς κι εγώ μια στερεμένη. Μια που δεν της πρέπει καμιά ζήλια.

Μια ζήλια βασανιστική, σαρωτική, που τρίζει.

Μήπως δεν είχα δει μια φορά στο Γκάρντεν πάρτυ των Ρόλβαγκεν, του Μηκανέ Πόλβαγκεν της  γυναίκας του, πού ήμουν καλεσμένη, … δεν είχα δει με τα μάτια μου όλα αυτά …δεν είχα παρατηρήσει αυτήν την σύντομη ανταλλαγή βλεμμάτων και χαμόγελων κρυφών ανάμεσα σ΄ αυτόν και την Αμελί , η οποία δήλωνε αναντίρρητα κάποια μυστικότητα ανάμεσά τους;

Μάγκωσε τότε η καρδιά μου από το σφίξιμο του πόνου, όμως δεν είχα καταλάβει ούτε μου πέρασε από το νου πως αυτό ήταν ζήλια, επειδή δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό για κάτι τέτοιο.

Ήταν όμως. Τώρα το καταλαβαίνω. Και δεν μπορώ να το κρύβω από τον εαυτό μου . Μόνο πανηγυρίζω – παρόλο τον πόνο -  που σε τούτη την περίπτωση βρίσκεται σε θαυμαστή δυσαρμονία με τις αλλαγές του σώματος.

Το ψυχικό είναι μοναχά μια έκφραση του σωματικού- λέει η Άννα- κι αυτό μάλιστα το σχηματίζει η ψυχή καθ΄ εικόνα και ομοίωση; 

Η Άννα γνωρίζει πολλά.

Η Άννα δεν γνωρίζει τίποτα!!

Όχι! Δεν θέλω να πω πως δεν γνωρίζει τίποτα.

Έχει υποφέρει. Έχει αγαπήσει άσκοπα κι έχει υποφέρει γεμάτη ντροπή κι έτσι κάτι γνωρίζει.

Όμως ότι η ψυχή μεταβαίνει, με τον χρόνο, μαζί με το σώμα στο σεβάσμιο αξίωμα της οικοδέσποινας μητέρας, σε τούτο κάνει λάθος επειδή δεν πιστεύει στα θαύματα…

Επειδή δεν ξέρει πως η φύση μπορεί με τρόπο θαυμαστό να κάνει την ψυχή να ξανανθίσει…

Ακόμη κι όταν είναι ήδη πολύ αργά…

Ναι πολύ αργά…

Να ξανανθίσει, από αγάπη, από πόθο από ζήλια, όπως παθαίνω τώρα εγώ με το ευτυχισμένο μου βάσανο…

Η Σάρα η γερόντισσα, άκουσε να λένε πίσω από την πόρτα της σκηνής της, για κείνο που έμελλε να της συμβεί, και..γέλασε.

Γι αυτό της θύμωσε ο Θεός και είπε: “Τι ότι εγέλασε Σάρρα εν εαυτή;”

Εγώ, εγώ δεν θα γελάσω.

Εγώ θέλω να πιστέψω στο θαύμα της ψυχής και των αισθήσεων μου.

Θέλω να προσκυνήσω το φυσικό θαύμα της οδυνηρής και ντροπαλής άνοιξης της ψυχής μου.

Και τούτη η ντροπή μου, θα είναι μόνο για την εύνοια αυτής της όψιμης δοκιμασίας…»

Πρώτη παρουσίαση : Λογοτεχνική Σκηνή 2015

διαβάζει  η Μάρα Τσικάρα

στο πιάνο ο Σάκης Λάιος

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου  2015  7 μ.μ.

θεατρο ΑΝΕΤΟΝ

Θεσσαλονίκη

Oργάνωση και επιμέλεια  Λογοτεχνικής Σκηνής : Γιώργος Κορδομενίδης