οι κηδείες περιέχουν κάτι το οριστικό
πόσο δύσκολο είναι κάθε φορά το αόριστο επιζών Εγώ μας
να αλλάζει χρονικό προσδιορισμό
είναι σα να μαθαίνεις να ξαναπερπατάς
πρώτα το δεξί, μετά το αριστερό
"ποιο είναι το δεξί μαμά;"
έτσι πέφτουμε μπουρδουκλωμένοι
σε χάπια σε ποτά και εξαρτήσεις
μη χάσουμε τα βήματα
τα από καιρό χαμένα
και ξημερώνει η Κυριακή
ημέρα των παλιών νεκρών σου
με μια καινούργια αναχώρηση
κι εσύ γεμάτος γρατζουνιές στα γόνατα
απ' τα απανωτά πεσίματα
με παραμορφωμένα άκρα απ' το σφίξιμο
ακίνητος
με ανάπηρα άκρα και μάτια
να υποψιάζεσαι στον ουρανό
το φως
ανάμεσα στα σύννεφα
να σε καλωσορίζει
μέρα τη μέρα
φευγιό το φευγιό
μνήμη τη μνήμη
σιωπή τη σιωπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου