εκχιονισμός

(photo: "Trophy" του Wim Delvoye 1999)

κατεπείγοντα μαθήματα εκχιονισμού συναισθημάτων

πότε άφησα τόσο χιόνι στο ανάμεσα μας
ξεχνώντας πως "καίει ο πάγος"
όταν μετά από καιρό τον αγγίζεις
ανέμελα
ανάμεσα σε ανίσχυρες ευχές
στα καταφύγια των κοινωνικών δικτύων

γιατί ο πάγος των ετών δεν λιώνει με μια αγκαλιά
μα σπάει τις παγοκολώνες που αγκαλιάζονται
σε χιλιάδες κοφτερά παγωμένα κομμάτια μοναξιάς

γι' αυτό είναι απαραίτητος ο από τα πριν εκχιονισμός
με γκρέιντερ αμείλικτης ειλικρίνειας
πριν λιώσουμε χωρίς ίχνη, ότι υπήρξαμε ποτέ

Ποίηση 2014

30+2 Ποιητές

που διάβασα το 2014 -αλφαβητικά- κι αξίζει να διαβαστούν απ' όλους 

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ «Ποίηση 1963-2011»  (Καστανιώτης)

Τέλλος Αγρας «Τα Ποιήματα» (ΜΙΕΤ)

Αντώνης Αντωνάκος « Η μουσική των αγρών» (Bibliotheque)

Βασίλης Αμανατίδης «μ_otherpoem» (Νεφέλη)

Βαλάντης Βόρδος «Η ηλικία της παραδοχής» (.poema)

Ελένη Ν. Γαλάνη  «Terrarium, Το πείραμα του Ward» (Μελάνι)

e.e. cummings «Λοιπόν ας φιληθούμε, Ερωτικά ποιήματα» (Πατάκης)

Γιάννης Δάλλας «Ποιήματα 1988-2013» (Νεφέλη)

Κική Δημουλά  «Δημόσιος καιρός» (Ικαρος) 

Γιάννης Ευθυμιάδης «Πάνω στο σώμα σου» (Μικρή Αρκτος)

Λεωνίδας Κακάρογλου, «Μνήμη σχεδόν πλήρης» (Εστία)

Κώστας Καναβούρης «Εσπασε» (Μελάνι)

Βασίλης Καραβίτης «Απόηχα» (Μελάνι)

Τασούλα Καραγεωργίου  «Τι γίναν οι μαστόροι;» (Γαβριηλίδης)

Δώρα Κασκάλη  «Ανταλλακτήριο ηδονών» (Σαιξπηρικόν)

Διονύσης Καψάλης «Μια υπόθεση ευδαιμονίας» (Αγρα)

Παναγιώτης Κερασίδης  «Ενηλικίωση της ουτοπίας» (Γαβριηλίδης)

Στάθης Κουτσούνης  «Στιγμιότυπα του σώματος» (Μεταίχμιο)

Γιώργος Μαρκόπουλος «Ποιήματα 1968-2010, Επιλογή» (Κέδρος),

Ευτυχία Παναγιώτου  «Χορευτές» (Κέδρος) 

Χρίστος Παπαγεωργίου «Κρύβε λόγια» (Κίχλη)

Τίτος Πατρίκιος«Λυσιμελής πόθος» (Κίχλη)

Fernando Pessoa «Τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καέιρο»  (Gutenberg),

Σταμάτης Πολενάκης  «Ενδοξη πέτρα» (Μικρή Αρκτος)

Νίκος Πριόβολος «Συνήθεια να ξύνεις τις πληγές σου» (Bibliotheque)

Θοδωρής Ρακόπουλος «Η συνωμοσία της πυρίτιδας» (Νεφέλη)

Μίλτος Σαχτούρης «Ποιήματα 1945-1998» (Κέδρος )

Miguel Labordeta Subías «Ελεγεία σχεδόν» (Κουκούτσι).

Μίμης Σουλιώτης «Αθήνηθεν» (Ερμής)

Λίνα Στεφάνου «Ανοηταίνετε ησύχως!» (Μελάνι) 

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου  «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης» (Μελάνι)

Γιώργος Κ. Ψάλτης  «Παναγιές Ελένες» (Ικαρος)

διανυκτέρευση

κάποτε συνηθίζεις
και δεν φοβάσαι πια
είναι στη φύση σου η εξοικείωση
μονάχα εκείνο το θολό τοπίο μετά
μέχρι την τελική επανένταξη
αυτό το ενδιάμεσο χάος 

και οι εξηγήσεις που πρέπει να δοθούν
μονάχα αυτό σου απομένει να διευθετήσεις

όλα τα άλλα σχεδόν αναμενόμενα
σαν χρόνια ολάκερα γι' αυτά να είχες προετοιμαστεί

ειδικά τα καλοκαίρια στις υποβρύχιες βουτιές
στα μακροβούτια χωρίς αναπνευστήρα
εκείνο το λίγο πριν σου κοπεί η αναπνοή
που βγάζεις το κεφάλι από το νερό
κι εισπνέεις


μεγάλο μάθημα

άγνωστες λέξεις

μαζεύω με δίχτυ κατάπληξης
άγνωστες λέξεις
που επανέρχονται
σε αξονικούς τομογράφους τις διαγιγνώσκω
και σε κρεβάτια εντατικής
τις παρακολουθώ 
μέχρι να ανανήψουν

το άγνωστο ως άρρωστο αντιμετωπίζω
αρνούμενος να το διδαχθώ
προτιμώντας σε ίαση ανέξοδη να καταφύγω

έτσι, νιώθω λιγότερο ανίκανος
στα χαρακώματα της γνώσης

όταν η κατάσταση χειροτερεύει
με μεταστάσεις λέξεων
καταφεύγω στο ξεμάτιασμα
ανάβω κεριά, προσεύχομαι
σταυροκοπιέμαι άλλοτε

όλα τα τερτίπια της παράδοσης
απέναντι στο άγνωστο
εκτός από το αυτονόητο
για να υπάρξω

κι έτσι γεμάτος νεοπλασίες
ανήκεστα βλαβερός  εξαφανίζομαι 

σαν πρακτική μαμμή  χάνω την έσχατη 
ευκαιρία ανάνηψης μιας γέννας

μιας χρήσιμης  μετάστασης να γίνω κοινωνός 

Ο ουρανός που ονειρεύτηκες του Γιάννη Σκαραγκά

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕΣ

Ζούμε σε μια χώρα που ξεχνά να προστατεύει την αγάπη της

     Έχουμε μια ανικανότητα να σχηματίσουμε ένα  πλήρες  συναίσθημα  στον χρόνο, βρισκόμαστε εδώ  εκεί αλλάζοντας ονόματα πρόσωπα και προσωπεία παραποιώντας   γεγονότα και κρυμμένοι πάντα, χτυπάμε ύπουλα την αμνησία των υπολοίπων κάθε που βρισκόμαστε σε έκλαμψη, με έναν φόβο μήπως και πάψουμε να παραμένουμε ανικανοποίητοι, με έναν τρόμο μη και δικαιωθούμε πριν την ώρα μας.

     Είμαστε τώρα εδώ καθισμένοι σε καρέκλες να ακούμε μια παρουσίαση και ταυτόχρονα ο καθένας ανάλογα με το ενδιαφέρον που βρίσκει είναι σε ένα σαλόνι πλοίου που φεύγει σε ένα λόμπυ ξενοδοχείου για μια συνάντηση, σε ένα δωμάτιο μπροστά στον υπολογιστή του σε μια παραλία να ρίχνει πέτρες στη θάλασσα η ο λεπτοδείχτης ενός παλιό ρολογιού κληρονομιά από τον παππού του. Είμαστε εδώ και ταυτόχρονα με άλλη προσωπικότητα αλλού, χωρίς να μας κατηγορεί κανείς για σχιζοφρένεια. Είναι απλά ο μυστικός τρόπος να ξορκίσουμε την πλήξη μας μυστικά από όλους.

     Οι ήρωες του Γιάννη Σκαραγκα είναι η προσομοίωση όλων μας, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με κάποιον ξεχωριστά, απλά δηλώνουν πιο εύκολα από μας τη δική τους μυθολογική συνωμοσία όχι για να γίνουν οι ήρωες του βιβλίου  απλά για να μας προκαλέσουν  να μπούμε και μείς στην ιστορία.

     Επίσης οι ήρωες του βιβλίου ξέρουν από σύνορα, από ζώνες ελέγχου και βεβαίως από  τρόπους εξαπάτησης των πάντων. Σαν γνήσια αλληγορικοί χαρακτήρες πρώτα του ίδιου του αναγνώστη τους.

     Ομολογώ ότι αντιστάθηκα αφάνταστα. Ως την σελίδα 86 το κατάφερα με λίγους καφέδες ένα μήλο που καθάρισα όσο πιο αργά μπορούσα, έχοντας κλείσει με πόζα το βιβλίο, ξέρετε με έναν τρόπο σαν με τον θόρυβο τρομάξουν  οι σελίδες . Όμως ως εκεί. Μετά είτε από κούραση να αντιστέκομαι,  είτε γιατί η Χουλιέτα ,από το Ιουλιέτα με κατάφερε να την εμπιστευτώ. Παραδόθηκα. Και το σταμάτησα λίγο πριν την τελευταία ανεπίδοτη επιστολή. Στο ενδιάμεσο μίλησα αρκετές φορές. Έκλεβα ατάκες από τους κιβδηλοποιούς του Αντρέ Ζίντ και τις πέταγα στους ήρωες , αυτοί απτόητοι στο επιδέξιο χειρισμό του Γιάννη Σκαραγκά με αγνοούσαν και σε κάθε κεφάλαιο μου άνοιγαν μια μυστική τρύπα να δω κάτι από την ψυχή τους. Όπως στη ζωή που λέμε καλημέρα και κάποια μέρα ο άνθρωπος που χαιρετάμε έρχεται και μας αγκαλιάζει λέγοντας μας, αγάπη μου η μας πυροβολεί λέγοντας μας προδότες. Τώρα που το λέω μου φαίνεται απλό. Σαν την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου του Γιάννη Σκαραγκά, όμως ας το ομολογήσουμε όλα αυτά είναι που κάνουν τη ζωή άξια να καταγραφεί κι ας μας πονάνε.

     Μετά πήρε το Νόμπελ ο Πατρίκ Μοντιανό κι ακούγοντας τον να μιλάει για την υποχρέωση του συγγραφέα να ξορκίζει την λήθη, Βυθίστηκα στην ιστορία με την ίδια αίσθηση αμνησίας του ήρωα, με την ίδια καχυποψία για τις ταυτότητες, με την ίδια οδύνη ότι αυτό που τελικά κρύβεται είναι ότι σου πρωτοφανερώνεται αρκεί να ξέρεις να το δεις, κι ας έβλεπα ότι τα ρούχα που μου πάσαραν για δικά μου ήταν κάποιου άλλου, κι έτσι άρχισα να ξαναδιαβάζω κάτι  ακόμη πιο σκληρό. Γατί είναι ανελέητο να διαπιστώνω πως είμαι εγώ όταν γίνομαι λέξη, μετά πρόταση μετά διάλογος και περιγραφή, εγώ ως κεφάλαιο ενός βιβλίου που με περιέχει και με ξεβράζει στις πιο σκληρές πέτρες της ακτής που λέμε πραγματικότητα τώρα.

    Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι καλό. Δεν ξέρω τι λένε όταν παρουσιάζουν βιβλία που έχουν γράψει φίλοι . Δε νομίζω να το μάθω ποτέ. Όμως ευχαριστώ τον Γιάννη που χάρη στον ουρανό που ονειρεύτηκα γλίτωσα τόσα χρήματα από άσκοπες ψυχαναλυτικές συνεδρίες κι έγινα λίγο πιο ανθεκτικός στον πόνο. Τον πόνο που μου επιφυλάσσει το μέλλον. Διαβάζοντας ταυτόχρονα μια πραγματικά μοντέρνα λογοτεχνία.  Τον ευχαριστώ. 

Δεκέμβριος του 2014

μια φρυγανιά βουτηγμένη σε χαμομήλι
είναι το καλωσόρισες
στον κόσμο των ζωντανών

μια φρυγανιά σε χαμομήλι
το τρόπαιο ζωής αυτού που τον θάνατο όριο έβαλε

και τα 15χρονα τον έχουν σύμβολο
της γενιάς στα παιδικά δωμάτια τους
κρυφά απ' τους αμέριμνους γονείς

τουλάχιστον αυτά ξέρουν
ότι κάποιος μπορεί ν' αντέξει
κι ας λένε τα δικά τους οι μεγάλοι

μια φρυγανιά βουτηγμένη σε χαμομήλι
τι παράξενη επιβράβευση
στα χρόνια του e=shop

κάποιος άντεξε
γιατί όχι κι αυτοί;

τα χρόνια που έρχονται
να φτιάξουν τον κόσμο τους ζητούν
απ΄την αρχή
αρκεί να βρουν
μια φρυγανιά και λίγο χαμομήλι

μονάχα αυτό θα χρειαστούν απ΄τους μεγάλους
για να αντέξουν

αιώνα πριν

στην Καίτη Στεφανάκη 


Τακτοποιώντας τα χαρτιά μου

επεσε μια φωτογραφία απο τον περασμένο αιώνα

έναν νεο με ναυτικό καπέλο δείχνει

να κοιτα πλαγίως στην ακρη του κενου της παλιας εικόνας

κάτι απροσδιόριστο

Nelken τα γαρύφαλλα

Zimt η κανέλλα

σκύβω και μυρίζω

τη μνήμη δυσκολεύω τα χρόνια να διασχίσει

μυρίζω την απουσία των ετών

την αναμονή ανασαίνω

umfängt μόλις που διακρίνω στις μυρωδιές που απέμειναν

όσο κι αν επιμένω οι άλλες λέξεις χάνονται

κάτι υγρό σα δάκρυ έπεσε σε χρόνια αναμονής

ξεκάθαρα δεν θυμάμαι

βλέποντας το αποτέλεσμα

απομένω να κοιτώ

με απορία


αυτός ο νέος είμαι εγώ η μήπως ο νέος που είχες αγαπήσει

και μυστικά μου ζήτησες να κρύψω μη και τη βρούνε οι δικοί σου

τα χρόνια με μπερδεύουν

κι η μνήμη μου ασθενής

μα αυτή η κανέλα ετούτη η ξεθωριασμένη μυρωδιά του γαρύφαλλου

παλιά αγάπη μου θυμίζουν

από τα χρόνια που φυλάγαμε τις μυρωδιές

σαν εικονίσματα

των δικών μας μυστικών αγίων


και ξεχασμένες τις ξαναβρίσκουμε

μια μέρα που τυχαία τακτοποιούμε τα ξωκλήσια μας

στην σκάλα

η γλώσσα φτιάχνεται 
από την απουσία των άλλων

οι άνθρωποι γρήγορα εξαντλούνται
ένα αυθόρμητο φέρσιμο συχνά 
τους προδίδει
ενώ δεν το περιμένουν

μια διάθεση κοινωνικότητας 
τους καθιστά υπόλογους για χρόνια 
κι οι λέξεις τους  ζυμώνονται στις διαψεύσεις  
όσων πρόσκαιρα υποσχέθηκαν
μα γρήγορα μετάνιωσαν κάνοντας πίσω

ενίοτε παραμένουν  με σοφία πίσω απ' τα χείλη
βλέποντας το μάταιο της έκθεσης τους 
κατεβαίνοντας μια σκάλα

έτσι τα χρόνια συνεχίζονται η γλώσσα φθίνει
οι απουσίες καρποφορούν
κι οι λέξεις με μέτρο
ξεστομίζονται
από τα  μέσα λίγο πιο μέσα 
μέχρι η γλώσσα να εξαφανιστεί
δια παντός 

έξι χρόνια

πρόλαβα να δω τα μάτια του την ώρα πυροβολισμού
λίγο πριν μαζευτεί ο κόσμος
τα μάτια του
εκείνη τη στιγμή που ένας κόσμος καταρρέει και μια ιδέα χτίζεται
τότε ακριβώς
τα δευτερόλεπτα της σιωπής μετά τον κρότο της σφαίρας

κι από τότε ήξερα πως αυτά τα μάτια δε θα είναι ήσυχα ξανά

βιάστηκαν να τον πούνε τρομοκράτη
όμως δεν έχω χειρότερη πιο ανελέητη τρομοκρατία
απ' τη στιγμή που βλέπεις το σώμα του φίλου σου νεκρό
χωρίς αιτία
είσαι στα 16
και σου ζητούν τον παραλογισμό να τον αποδεχτείς αμάσητο
σαν γλάρος στα απόνερα που αναζητά ψοφίμια για να ζήσει

σας λέω
πρόλαβα να δω τα μάτια του το απόγευμα του πυροβολισμού
κι από τότε
όλη η ζωή μου πέρασε κινηματογραφική ταινία
κι είπα :
η τώρα θα ξυπνήσεις η τώρα θα φοβηθείς
δεν υπάρχει άλλη κατάσταση
μετά από τόση βια

μια ιδέα γεννήθηκε
και τα μάτια του εικόνα
του νέου κόσμου
που δε θα φοβάται πια