ο ήλιος θα λάμψει

Θα έρθει η στιγμή που τα σκοτάδια μας, θα  τελειώσουν

δεν θα φοβόμαστε να δούμε την πληγή

θα έχουμε στείλει εκατοντάδες τραγούδια αγάπης ξημερώματα

και λέξεις 

"μου λείπεις", ¨"μια αγκαλιά" "να ήσουν εδώ"

θα φουλάρουν τα γραμματοκιβώτια

Θα έρθει μια στιγμή που δε θα μας τρομοκρατούν οι απαντήσεις

δε θα σκεφτόμαστε τι παιχνίδι μας παίζουν

μια στιγμή που θα αφεθούμε στο μεγαλείο που περιέχει ο καθένας

και δεν θα θέλουμε να το βάλουμε στα πόδια

θα έρθει μια στιγμή που θα κλειδώσουμε την αγάπη μας στη γέφυρα της Παναγίας των Παρισίων

για να ορκιστούμε ένα ακόμη επιπόλαιο "για πάντα" 

χωρίς ενοχές, δίχως τύψεις

που κι εμείς επιτέλους μπορούμε να ξεστομίσουμε μεγάλα λόγια

χωρίς να πληγώσουμε η να πληγωθούμε

και να μη μας νοιάζει

και θα χαμογελάμε δίχως λόγο

θα τηλεφωνούμε ώρες κοινής ησυχίας

να πούμε ατρόμητα σε θέλω σε θέλω σε θέλω 

και θα απορούμε  πως ξεστομίζεται η απουσία χρόνων τόσο εύκολα 

θα έρθει η μέρα που θα ξέρουμε με σιγουριά  

πως ότι κι αν έχει προηγηθεί 

όσο δηλητήριο κι αν μας πότισε η πρόσκαιρη ανασφάλεια  αποδοχής

όσο κι αν στη διαδρομή πολλές φορές το βάλαμε στα πόδια

κιοτέψαμε από τον φόβο της αγάπης 

κι αρνηθήκαμε την μυρωδιά των οργασμών

όσες φορές πληγώσαμε και αφήσαμε τα αίματα να τρέχουν

και τα σκοτάδια μας να μην έχουν τελειωμό 

θα έρθει μια στιγμή να δούμε κατάματα το γελοίο των δισταγμών μας 

τότε

ο ήλιος θα βγει 

δεν μπορεί 

θα βγει σου λέω

και θα λάμψει   

(οι κλειδαριές της αγάπης στη γέφυρα της Notre Dame)

(photo by Βαγγέλης Πράπας )