με σχήμα αστεριού

απομακρύνεσαι
εισαι εκεί δηλώνεις "παρών" κι απομακρύνεσαι, 
σκύβω μαζεύω ότι απέμεινε, 
παράξενο... 
ένα χρυσόχαρτο τσαλακωμένο είναι, 
που κάποτε ήταν αστέρι. 

σκουπίζω τα χώματα, 
τα σημάδια από τις πατημασιές της αγάπης, 
το βάζω στη τσέπη, 
μια μέρα που ο ήλιος αργεί να βγει, 
μετά από μια νύχτα με αναπάντητες συνομιλίες εγωισμών. 
κι όμως 
είναι που εγώ περιμένω την αναπνοή σου 
για να βεβαιωθώ ότι θα σε πνίξω στις σωστές θερμοκρασίες της ανάγκης 
κι εσύ τη σκληρότητα των λέξεων μου 
κι αυτό να είναι  το καύσιμο για τη μηχανή της απομάκρυνσης σου. 
κι όλη η σκηνή να έχει μια μουσική. 
απαραίτητα μια μουσική . 
μόνο έτσι θα αντέξουμε χωρίς μαντήλια 
να χαιρετιόμαστε 
ξανά 
και ξανά 
μέχρι να απομακρυνθούμε εντελώς από το τοπίο. 
αφήνοντας 
τα τσαλακωμένα χάρτινα χρυσόχαρτα αστέρια μας 
για τους επόμενους.

photo by Stratos Kalafatis