26 Ιουλίου 1822 - Η Μάχη των Δερβενακίων

πίνακας του Χρήστου Αλατσάκη

το ποίημα γίνεται ιδρώτας στη χούφτα μου,

πέφτει και χάνεται στα παλιά σανίδια

υπάρχει ένα φως απέναντι ακριβώς  να με τυφλώνει

το στόμα μου άδειο από λέξεις - που πριν θυμόμουνα-.

έρχεσαι σιγά, μια αγκαλιά με το χέρι σου να δώσεις

λουλούδια τη νομίζω

και πάω να τα μυρίσω

παραπατώ

κατρακυλούνε στη σχισμή  κι οι ελάχιστες  λέξεις

η έσχατη ελπίδα

να λέω ότι γιόρτασα

και φέτος

μια εθνική εορτή

μου έμεινε ένα χάρτινο σκισμένο σημαιακι

μια τύψη για την ελάχιστή μου μνήμη

και μια ενοχή

αποτυχημένης πατριδογνωσίας

ανάμεσα στα ξύλινα σκαλιά της υπόκλισης

μετά άρχισε η μεταπολίτευση

Αν με λέγαν Αντιγόνη

Η Λένα Παπαληγούρα στην "Αντιγόνη" 2013

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, σήμερα θα απαιτούσα να θάψω με τις ίδιες τιμές τον νεκρό 53χρονο που αυτοκτόνησε. Στο Μακεδονικό Ωδείο, κόβοντας τις φλέβες του. Θα απαιτούσα να δημοσιευτεί η 15σελιδη επιστολή του πρωτοσέλιδη και να είναι η πρώτη είδηση στα δελτία των 8.

Όμως είμαι ένας απλός υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ. Δεν έμαθα σωστά ούτε τα αρχαία κείμενα κι από τις τραγωδίες που ξεκάθαρα μιλούν για τον εμφύλιο και τους νόμους, που εξηγούν καθαρά τα όρια της εξουσίας στους αιώνες εγώ έμαθα το συντακτικό και τη γραμματική τους, κι αυτά αν τα έμαθα ποτέ σωστά.

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα ρωτούσα στο δρόμο δυνατά, ποιος υποστηρίζει αυτή τη σιωπή. Όλους αυτούς κι εμένα μέσα, που από αναπαυτικούς καναπέδες θυμώνουμε, στα κοινωνικά δίκτυα και καταπίνουμε αμάσητο αυτόν τον μαρασμό που μας ποτίζουν καθημερινά.

Πώς φέρνεις πίσω τις ζωές που χάνονται, πως φέρνεις πίσω τα όνειρα για το αύριο σε ανθρώπους που τους έμαθες, χρόνια τώρα, με νταντέματα τηλεοπτικά κι επιδοτήσεις κρατικές, και παραθυράκια, αμέτρητα παραθυράκια νόμων, να κοιτούν μόνο την πάρτη τους, το σήμερα τους, χωρίς χθες, χωρίς αύριο. Το σήμερα κι ας καεί ο κόσμος όλος.

Πώς εξηγείς στο νέο πολίτη το κράτος δικαίου που ευαγγελίζεσαι, μέσα από ορθογραφίες και σχόλια απαξίωσης των πάντων, μια ισοπεδωτική θεώρηση κι αξιολόγηση προκειμένου να τον πείσεις για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης, μιας μεταρρύθμισης που θα τον οδηγήσει χρόνια πίσω στην εποχή της φεουδαρχίας…

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά, θα έφτυνα στα μούτρα όσους δηλώνουν ενάντια στη βία και καταπίνουν την αυτοκτονία ενός πατέρα, προσπερνώντας με εύκολα σχόλια μια πράξη γενναίας απελπισίας προκειμένου να σταματήσει τον εξευτελισμό που του επέβαλαν οι «σωτήρες» .

Αν με λέγαν Αντιγόνη κι ήμουν από βασιλική γενιά…

…δεν είμαι όμως γι’ αυτό δεν θα γίνω ποτέ ήρωας, ούτε αρχαία τραγωδία, ούτε θα με διδάσκουν ωρομίσθιοι επιστρατευμένοι καθηγητές ποτέ.

Θα μείνω αόρατος από τη ζωή κι από την ιστορία.

Ανύπαρκτος. 

Έτσι ακριβώς όπως με θέλουν.