Δημοσιογράφοι & «Δημοσιογράφοι»

Απεργοσπαστικές εφημερίδες τυπώνονται με την προστασία των ΜΑΤ. Η φωτογραφία από το τυπογραφείο ΙΡΙΔΑ στο Κορωπί, το οποίο ανήκει στον ΔΟΛ

Όταν οι εφημερίδες άρχισαν να μοιράζουν CD, δεν αντέδρασα, είχα φίλους δημοσιογράφους και σκεφτόμουν ότι μόνο έτσι θα εξασφάλιζαν τον μισθό τους για βιοπορισμό. Ταυτόχρονα είχε αρχίσει ο ευτελισμός μέσω ιδιωτικών καναλιών οτιδήποτε είχε να κάνει με πολιτισμό και πνευματικά δικαιώματα. Μετά από χρόνια παντοκρατορίας της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, όλοι μας χαιρόμασταν την ελευθερία των ιδιωτικών , προσπερνώντας ότι κάθε μέρα γινόντουσαν και λιγότερο ...ελεύθερα. Παγιώνοντας μια αισθητική , του "αυτό θέλει ο λαός". Εν τω μεταξύ τα δισκάδικα έκλειναν το ένα μετά το άλλο...

Όταν οι εφημερίδες άρχισαν να μοιράζουν βιβλία, μοναδική περίπτωση σε όλη την Ευρώπη, δεν αντέδρασα, σκέφτηκα ότι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία οι Έλληνες να αρχίσουμε να διαβάζουμε, ταυτόχρονα στα ιδιωτικά ΜΜΕ όλο και μειώνονταν οι εκπομπές για το βιβλίο, σε κάποια ποτέ δεν υπήρξαν, τη γνώση του βιβλίου την αντικατέστησε η εύκολη πλάκα, η βιτριολική ατάκα της ημιμάθειας, η ευτέλεια να ακούς αγγλικά, λέξεις με ελληνική ρίζα, το trendy μιας χώρας που ήθελε να είναι κοινοπολιτεία. Εν τω μεταξύ τα βιβλιοπωλεία έκλειναν το ένα μετά το άλλο.

Όταν οι εφημερίδες άρχισαν να μοιράζουν dvd, δεν αντέδρασα, καταλάβαινα, ότι σε μια χώρα που σιγά σιγά, ξέμαθε να διαβάζει, ξέμαθε να αντέχει να ακούσει τον άλλο που διαφωνεί, ξέχασε να συνομιλεί, αλλά παίρνοντας σαν πρότυπο τις πολιτικές εκπομπές στα ΜΜΕ , έμαθε να κραυγάζει μόνο, στο σπίτι στις καφετερίες και στις ταβέρνες, η σιωπή μπροστά σε μια οθόνη κινηματογράφου δεν ήταν πια ψυχαγωγία , ψυχαγωγία ήταν τα σκυλάδικα,  καλό είναι να βλέπει και καμιά ταινία που και που. Εν τω μεταξύ έκλειναν τα βιντεοκλάμπ, το ένα μετά το άλλο.

Μια χώρα που για να επιβιώσουν οι εφημερίδες της, κατάπιε αμάσητη την εξαφάνιση τριών επαγγελματικών κλάδων, χωρίς τύψη, χωρίς ενοχή, χωρίς συγνώμη.

Ένας κλάδος, οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, που προκειμένου να επιβιώσουν, πάτησαν πάνω στα κλειστά δισκάδικα, τα κλειστά βιβλιοπωλεία και τα κλειστά βιντεοκλάμπ . Με την ανοχή, την υποστήριξη, τα νομοθετικά νομοταγή τερτίπια όλου του κρατικού μηχανισμού.

Κι όμως και πάλι δεν αντέδρασα. Συνέχισα να κατανοώ , την αγωνία τους για το αύριο, την ανασφάλεια τους για τον επιούσιoν, τις δυσκολίες που έχει η καθημερινότητα σε συνθήκες εγκλωβισμού.

Σήμερα όμως 5η μέρα με μαύρο στις  οθόνες και σιωπή στις συχνότητες , να ακούω δημοσιογράφους να δηλώνουν αντίθετοι στην απεργία συμπαράστασης  των συναδέλφων τους , να μη καταδέχονται να πάνε ως την Αγία Παρασκευή για να μιλήσουν ΕΡΤ από την συχνότητα που εκπέμπει σαν παράνομος σταθμός. Να αρνούνται να συμπαρασταθούν σε συναδέλφους τους των 1000- 1300 ευρώ.  Να καταπίνουν τις απίστευτες συνθήκες εκτύπωσης των κυριακάτικων φύλλων , με τα ΜΑΤ έξω από τα πιεστήρια, τώρα θέλω να πω ότι καθόλου δεν εκπλήσσομαι για ότι μας συμβαίνει .

Ο Τύπος από Τέταρτη Εξουσία ελέγχου κι αμφισβήτησης της εκάστοτε εξουσίας , έγινε η βολική θεραπαινίδα , των λίγων ισχυρών και διαπλεκόμενων, με μοναδικό ταμπού , μη και σχολιάσει αρνητικά τις άνωθεν αποφάσεις . Του αρκούσε  να κανιβαλίζει ότι το κατεστημένο και το σύστημα, οι πολιτικές σκοπιμότητες της εξουσίας  ήθελε να εξουδετερώσει. Από λειτούργημα έγινε ένα παρενδυτικό επάγγελμα. Αφέθηκαν να τους κυριεύσει ο φόβος, κι ο φόβος γεννάει τέρατα πάντα, ποτέ συνθήκες ελευθερίας.

Καθόλου δε θα εκπλαγώ αν μείνουν άνεργοι. Υπήρξαν αλαζονικοί όταν έπρεπε να κάνουν αυτοκριτική. Υπήρξαν αδιάφοροι όταν σιγά σιγά κι έντεχνα τους αφαιρούσαν την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια. Υπήρξαν σιωπηλοί όταν οι εργοδότες τους απομάκρυναν από την κοινωνία.

Υπήρξαν. Ελπίζω να μπορέσουν να υπάρχουν κι αύριο…