.es

.Es

φύσαγε ένα αεράκι αρχής καλοκαιριού
είχε μια μοναξιά η νύχτα 
μετά τα μικρόφωνα
πάντα έχει
περπάτησα ως την άκρη της πόλης
ώσπου άκουσα μουσική
ένα αίσθημα οικειότητας
με έφερε στα παλιά τείχη της πόλης
μια βυζαντινή σκιά παρέα με ένα μπάσο από ακτές της βραζιλιάνικης γιορτής
καλοντυμένοι κι αναμασά τους εγώ να περιφέρω τα συνθήματα
στις αρχαίες πέτρες ο Χάρης σημείωνε ηλεκτρονικά τοπία
και η Πια μου αφιέρωνε κομμάτια γεμάτα μουσική από το Πίνα του Βέντερς
δεν είχαμε λέξεις
μια κούραση είχαμε και μιά ελπίδα
σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών
μετά από χρόνια
κι όλο να γίνονται συστάσεις κι όλο να πέφτουν αγκαλιές
κι όλο να πίνουμε ένα τζιν τονικ ατέλειωτο
σαν το καλοκαίρι που ξέρουμε καλά 
πως δεν θα τελειώσει εύκολα
ούτε γρήγορα
αλλά αυτό χωρίς θλίψη
αλλά σα πρόγνωση
σαν μια τελευταία λέξη
από ένα σύνθημα που παράπεσε
δεν το πρόσεξε κανείς
και χάθηκε στο Θερμαΐκό
αλλά δεν έσβησε
ναι αυτό το βράδυ
βρήκα τυχαία
το αύριο να έρχεται σαρωτικό
κι άκουσα τη βουή της Ιστορίας
πάνω στα τείχη να προφητεύει
τα δύσκολα
με το πιο χαλαρό τζιν τονικ
στα χέρι

μετα μορφη Νίκος Πολοζιάνης

Ένα αγόρι της εποχής. Ένας δικτυωμένος στα κοινωνικά δίκτυα που ψελλίζει λέξεις. Που προσπαθεί να επικοινωνήσει την εποχή του βλέποντας, την εικόνα του να χάνει την ουσία της, μέσα από τον καθρέφτη. Οι αρχές της ψυχανάλυσης μπροστά μας τώρα, σε μια ιδιωτική συνεδρία αυτοκριτικής, κάθαρσης και συλλογής ενός νοήματος που περίτεχνα αφήνουμε να μας διαφεύγει. Κι αυτό το αγόρι της εποχής να επιμένει, απομακρύνοντας όλους τους τεχνητούς καθρέφτες, μειώνει τις αντανακλάσεις του, από ερμητικός πολίτης γίνεται, φωνή, γίνεται σώμα αντίδρασης, γίνεται άνθρωπος που σπαρταρά και το μυαλό του αρχίζει να λειτουργεί. Σε κατάσταση έκστασης, η συσσωρεμένη λογική μετατρέπεται σε προφητικό χρησμό για τα μελλούμενα που του ζητούν να απογυμνωθεί από όλα τα εύκολα που κατάφεραν να τον απενεργοποιήσουν, κι ολομόναχος βρίσκει την σωστή παρορμητική δύναμη να πιαστεί από την πιο σκληρή ουσία της ύπαρξης του. Να γίνει ο νέος θεός που έχει ανάγκη ο ίδιος. Να γίνει ο θεός τιμωρός του εαυτού του πρώτα, κι ίσως των άλλων ύστερα. Ένας θεός του καινούργιου, του νέου που ξέρει ότι θέλει δικαιοσύνη, για να εξελιχθεί, θέλει να σπάσει τους αντανακλαστικούς καθρέπτες αυτής της αθλίας κοινωνικής κατασκευές που τον μεγάλωσαν, για να ελευθερωθεί. Θέλει να ανακαλύψει στο βάθος της ύπαρξης του, το νόημα της ζωής του, για να αναληφθεί, πέρα και πάνω από τα προσωρινά διλλήματα για να ενταχθεί στον κόσμο της πραγματικής δημιουργίας, για να ανθίσει, να τολμήσει, να ζήσει.

Η διπλωματική παράσταση του Νίκου Πολοζιάνη, είναι ότι πιο πολιτικό έχω δει τελευταία. Ένα σκληρό σωματικό μάθημα για την κρίση, ένα οργισμένο χαστούκι σαν απάντηση για το μετά τι? που ακούω να ρωτάνε όλοι όλο και πιο πολύ όλο και πιο επίμονα.

Κι η λύση με το τέλος της παράστασης, ένας σπαραγμός, ναι το αύριο θα έχει ξανά το κόκκινο χρώμα από το ηλιοβασίλεμα μιας εποχής που τελείωσε κι ίσως κι από το αίμα , από το κόψιμο που θα συμβεί όταν τα κομμάτια του καθρέφτη μας κόψουν τα χέρια.