Το χιόνι του Μαΐου

μετά από τόσο απρόσμενο φωτεινό μαύρο

για την ισορροπία των μεγεθών

απαραίτητο ετούτο το σιωπηλό λευκό

σα δήλωση της αυτονόητης απουσίας

που ενώ υφίσταται

εξακολουθείς να αγνοείς

είναι αυτό το λευκό του θανάτου

ενός συναισθήματος που ξεθώριασε

από τη σιωπή

σε έναν κόσμο που αφυδατώθηκε

από μια ελπίδα επιβίωσης

πριν το αύριο του φόβου

φτάνει ξαφνικά

απλώνεται την νύχτα

όταν ξημερώνει

είναι παντού

μια υπενθύμιση όσων ξεχνάς

μια παρουσία όσων

διαγράφεις

η ζωή να συνεχίζεται

έτσι ακριβώς

χωρίς χρώμα

σα λευκό χιόνι

ίδιο με σκόνη μνήμης

όταν οι θερμοκρασίες χαμηλώνουν

αδέξια

σε μια αφύσικη προσομοίωση πραγματικότητας

(photo by Dimitris Karathanos)