Ήρθα
σήμερα εδώ, σε μια Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, περαστικός, για να κάνω μια σοβαρή καταγγελία. Αυτό το
γαλήνιο πρόσωπο με την γλυκιά φωνή, που αν φωνάξεις Καίτη Στεφανάκη, γυρίζει το κεφάλι, Δεν είναι αυτή που βλέπετε. Είναι μια
αδίστακτη δολοφόνος. Ναι, ναί μια
αδίστακτη δολοφόνος.
Αρκεί
να διαβάσετε την ΟΖΑ ΡΟΖ της, για να καταλάβετε
αμέσως, πως οι επινοημένες ιστορίες της, είναι μια πρόφαση για να δολοφονήσει τους
δαίμονες της μέχρι εξοντώσεως και του τελευταίου.
Εφαρμόζοντας
κατά γράμμα την έβδομη επιστολή του Πλάτωνα, στα χρόνια μιας ατέλειωτης απειλής , όλων προς
όλους, ενός φόβου που αποκτά πλέον μεγέθη απροσδιόριστα και αυτό το ύπουλο αίσθημα
της απώλειας σε ύποπτο κοκτέιλ με τα
παγάκια στις λέξεις, να αναδεύονται εν
είδη πλοκής, αυτή η κρεμώδης
ασφυξία του μέσα μας κυνισμού, να υπόσχεται ζωή χαρισάμενη, μιας χωρίς όρια αναμονής, κατάφερε να
εξοντώσει το τέρας που η εποχή μας δημιούργησε, ονομάζοντας το, σύγχρονο τρόπο ζωής και ανθρώπινες σχέσεις
στον 21ο αιώνα.
Γιατί
αυτή είναι η αληθινή η γνήσια δολοφονική πλευρά που κάθε πολιτισμένος
άνθρωπος οφείλει να περιέχει. Κάθε
αλλεπάλληλα πληγωμένος άνθρωπος που οδηγήθηκε να επιβιώσει σήμερα σε ένα
περιβάλλον αναμονής ενός θολού αύριο. Γιατί η αναμονή είναι τα νέο πένθος.
Κι
είναι πολύ επικίνδυνη, γιατί εύκολα σε
παρασύρει να ταυτιστείς ανύποπτος αναγνώστης λογοτεχνίας, με κάτι τόσο βαθύ κι
ανομολόγητο, σε κάτι που νόμιζες απραγματοποίητο και να αναζητήσεις- αν
επιβιώσεις- το φονικό όπλο κι εσύ, που
θα σκοτώσεις ότι σε άφησε απελπισμένο να συνεχίζεις χωρίς φως ελπίδας να ζεις.
Τρομάξατε;
Δεν θα ‘πρεπε. Τα λόγια κι οι εξηγήσεις μου είναι τρόπος απελευθέρωσης. Γιατί
αυτό καταφέρνει να κάνει η κα Στεφανάκη. Να απελευθερώνεται κι αν είσαι
ταλαντούχος αναγνώστης ν’ απελευθερωθείς κι εσύ. Μόνο αν καταφέρεις να
δολοφονήσεις όλους τους δαίμονές σου, τις απώλειες, τις απουσίες σου, τα όχι
που μια ζωή εισέπραξες σαν κανονικότητα στη κοινωνία των κατασκευασμένων «νορμάλ» τεράτων , μόνο αν
ξορκίσεις με φαντασία και τόλμη εφιάλτες που σε στοίχειωσαν μπορείς να πεις
συνεχίζω.
Υπάρχει μια υπόγεια
σχέση του βιβλίου, με την τελική σκηνή της ταινίας «Σύντομη συνάντηση» του Ντέιβιντ
Λιν. Θα μπορούσε να είναι το τρέιλερ του βιβλίου για προχωρημένους αναγνώστες -
λύτες.
Η ηρωίδα επιστρέφει
σπίτι μετά από μια παρ΄ολιγον εξαπάτηση της συζυγικής της εστίας, με έναν
επίσης παντρεμένο, απλά λόγω ενός
απρόοπτου γεγονότος δεν προχώρησε σε μοιχεία.
Ο σύζυγος τη ρωτά σταματώντας
να λύνει το σταυρόλεξό του: «Τι έχεις;»
Εκείνη κι ενώ ακόμη
τρέμει, παγωμένη στην μπερζέρα της, του απαντά: «Τίποτα»
Εκείνος ήρεμα :
«Ταξίδευες πολύ μακριά»
«Ναι» του απαντά εκείνη
Κι εκείνος ακουμπώντας
τρυφερά το χέρι της « Σ’ ευχαριστώ που επέστρεψες σε μένα»
Αγκαλιάζονται, εκείνη
κλαίει, The End.
Σε όλη τη διάρκεια
της σκηνής ακούγεται το κονσέρτο νο 2 του Ραχμάνινωφ.
Η Καίτη Στεφανάκη σοφή
γυναίκα της λιτής επικοινωνίας, στο καλωσόρισμα της ωριμότητάς της, με αυτό το
βιβλίο, μας απαντά στις ερωτήσεις που μάθαμε να λέμε «Ευχαριστώ» Δεν της αρκεί
μια τέτοια ζωή. Ζητά μια ζωή με απαντήσεις κι όχι σιωπηλές εμπόλεμες συνθηκολογήσεις.
Με τον τρόπο της είναι βεβαίως απόλυτα αντισυμβατική, σχεδόν εξωφρενικά τολμηρή
μα βεβαίως γενναία απαιτητική. Είναι ζωντανή και πολύ μπροστά της εποχής μας. Μια αληθινά μοντέρνα πεζό-γράφος.
Για αυτή την ευγνωμοσύνη που νιώθω ήρθα εδώ. Για το άνοιγμα
του πεδίου που μου χάρισε σκοτώνοντας όλες τις συναισθηματικές μου
ψευδαισθήσεις.
Τώρα θα ήθελα να της
φιλήσω το χέρι.
Με πλήρη γνώση ότι μπορεί στα τρυφερά της
δάκτυλα να κρύβει μαχαίρι .
Η ένα χαστούκι.
Βεβαίως κι είναι
ικανή να με χαστουκίσει μπροστά σας.
Για να με «σκοτώσει»
γελοιοποιώντας με.
Μα θα το κάνω.
Θα της φιλήσω το
χέρι. Μου δίδαξε πως η αλήθεια είναι η
μόνη αξιοπρεπής αιτία να ζει κανείς σε ένα περιβάλλον γεμάτο από ψέματα
ανασφαλών και φοβισμένων.
Διαβάζοντας το βιβλίο
της έμαθα να συγχωρώ τους δολοφόνους μου
για να μη σας πω να τους προκαλώ κιόλας
Την ευχαριστώ.
* Οσα είπα την Κυριακή
10 Μάη 2015 στην 12η Διεθνή
Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της Καίτης
Στεφανάκη « ΟΖΑ ΡΟΖ» των εκδόσεων Εντευκτηρίου.Η ζωγραφική του
εξωφύλλου του Φώτη
Μισόπουλου
Η σκηνή της ταινίας είναι από το
BRIEF ENCOUNTER του NOEL COWARD, σε σκηνοθεσία
Ντέιβιντ Λιν με τους Σίλια Τζόνσον, Τρέβορ Χάουαρντ (1945)
Οι
φωτογραφίες της κας Στεφανάκη είναι του Σάκη Καρακασίδη
