παρτίδα

Τις ώρες των θλίψεων

παίζουμε το παιχνίδι των ερωτευμένων

όμως οι κάρτες μας, έχουν πολλαπλά σημαδευτεί

κι  η  φθορά  ανήκεστη

δεν ξεχωρίζει η πόζα από το συναίσθημα

στο πρώτο μοίρασμα

η αλήθεια προβάλει

σαν ηττημένος μπαλαντέρ

όσους άσσους κι αν κρύψεις στο μανίκι της υπεκφυγής

την στιγμή που τους χρειάζεσαι

γίνονται μια πικρή μνήμη

ποτέ κανείς δεν κέρδισε παρτίδα έρωτα

με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη .

παράθυρο

την ώρα που θα αλλάζεις ταχύτητα
βρίζοντας τα διπλοπαρκαρισμένα
θ' ανοίξω το παράθυρο
και σαν ανώφελη παρουσία
θα πετάξω στη θάλασσα

κι αν δεν βρω ψαράδες να μαζεύουν μαργαριτάρια
θα συναντήσω ένα δελφίνι που θα μου μάθει να αγαπώ

σπασμένη χορδή

θα λες μείνε
θα φεύγω
θα επιστρέφω
θα λες μείνε
θα μένω
θα λέω φύγε
θα μένεις
θα λέω τώρα μείνε
ενώ θα κλείνεις την εξώπορτα

κι όταν απ' το θυροτηλέφωνο ρωτήσω
"που πας"

με μήνυμα στο κινητό θα απαντήσεις
πάω να αγοράσω καινούργιες χορδές
για το τσέλο

τότε μόνο θα ανάψω όλα τα σπίρτα
πάνω στο ποτισμένο από τα εύφλεκτα δάκρυα πανί
και θα πυρποληθώ με τεράστια επιτυχία
στην αμέριμνη νύχτα

έτσι κανένας δε θα χρειαστεί να ξαναπεί
ρήμα ακινησίας σημαντικό
προστακτικής φωνής
σε ενεστώτα χρόνο

Νοέμβρης

περιμένω ν' ακούσω 
τ΄ όνομα μου
από τα μεγάφωνα 
του θυσιαστηρίου

χαράματα
θα μας κάψουν γυμνούς
και το πρωί
η μυρωδιά μας θυμίαμα
κι ότι απομείνει 
λίπασμα
γι' αυτούς που απ΄την πυρά φυτρώσουν