Ο Μιχάλης Δέλτα έχει την ιδιότητα ενός ειρηνικού
πολεμιστή . Κυκλοφορεί ανώνυμα στη ζούγκλα των πόλεων και μαζεύει την πεταμένη
τρυφερότητα από τα παρτέρια των σχέσεων,
που οι άνθρωποι ξεχνούν, την κάνει ένα νέο συναίσθημα χωρίς όνομα και το
μετουσιώνει σε μουσική.
Μια μουσική με ήχους
αστικούς , αυτούς που συνήθισα να προσπερνώ την ημέρα, που όταν όμως την ακούς συνταιριασμένη από την γνώση και
την ευαισθησία του Μιχάλη , σε γεμίζει μια αρμονία , σαν πύρινος λόγος μιας νέας
θρησκείας.
Τον κοίταζα την ώρα που άφησε να χυθούν οι πρώτες μελωδίες
από ένα εμβληματικό έργο του Χατζιδάκι, τον κοίταζα την ώρα αυτής της
προειδοποίησης, τα μάτια του το έλεγαν καθαρά. Προσδεθείτε. Απόψε θα
απογειωθούμε. Δεν τον πίστεψα ο ανόητος κι άφησα τη ζώνη ασφαλείας μου λυτή.
Πίστευα ότι το βάρος της καθημερινότητας θα με κρατούσε βαρίδι ασήκωτο στο
έδαφος. Γελάστηκα.
Βρέθηκα μάρτυρας
ενός ιδιότυπου χωροχρονικου διακτινισμού με λέξεις γνωστές πάνω σε εμπλουτισμένα ηχητικά τοπία τέτοιας δύναμης
που όταν άρχισε να ξεκολλάει ο πρώτος όροφος
του Tokyo City Bar από το έδαφος της Βαλαωρίτου, ήταν πλέον
αργά..
Κυβερνήτης ενός διαστημόπλοιου που με ταξίδεψε, πάνω από στιγμές ζωης που έζησα , μα ξέχασα, άνθρωποι και μάτια
και τοπία, καλοκαίρια γύμνιας σε μυστικές παραλίες, και δωμάτια με λάμπες
ηλεκτρικές και καυτά κρεβάτια ηδονής, χωρισμοί σε εξώπορτες και αγκαλιές σε σταθμούς
αποχαιρετισμού, βόλτες σε πελατείες οδύνης, σκηνές νεανικού θυμού κι απελπισίας
και ερημικά βιομηχανικά τοπία πάνω από γέφυρες και κεραίες , με ποδήλατα και μικρά
αγόρια, 6 το πρωί, και Μάνα, βράδια Σαββάτου των κραυγών και των σπασμών ,
μεταλαβιές μετανιωμένων εραστών και ασφυξία που έγινε ένας πικρός τοίχος κυνισμού
, ανακατεύτηκαν σωστά κι από το φινιστρίνι πέρασαν κάτω από το έδαφος , μέσα
από τα μάτια του. Α τα μάτια του , οι κινήσεις των χεριών του, οι σπασμοί
του σώματος τα cd που άλλαζαν η κινητήρια δύναμη αυτού του διαστημόπλοιου ,
το καύσιμο , τα μάτια του πάνω στην κονσόλα
Τα μάτια μου στο έδαφος να το καίει, τα σώματα να αιρουνται ανάμεσα
μας , Η πτήση…
Μπορεί ένας ήχος κι ένας
στίχος να σε ταξιδέψει στην νεότητα της άγνοιας με τη σοφία του χρόνου που έχει
προκύψει, χωρίς να ματώσουν τα αυτιά σου από την πίεση χωρίς να γίνουν
λίμνες τα μάτια σου χωρίς να ψάχνεις μέσα
στη νύχτα την πίστα προσγείωσης μιας αγκαλιάς σωτηρίας;
O Μιχάλης Δέλτα μου απέδειξε ότι όλα
είναι δυνατά. Έγινα μάρτυρας της στιγμής που δεκάδες μικροί έρωτες κατέβησαν πάνω
στα κεφάλια μας και με τα τόξα μας θύμισαν το «ερωτικον» της πόλης , αίματα και
βλέμματα να γίνονται ένα ρυάκι επιθυμίας , σώματα σε δόνηση που καταργούσαν την
βολική πόζα του «ήμουν κι εγώ εκεί», ένα ωστικό κύμα που σε ανάγκαζε να
πλογηθεις με όση μνήμη κι επιθυμία κράταγες κρυφή , σε έναν κόσμο μουσικής σε
έναν κόσμο που οι ειρηνικοί πολεμιστές είναι οι ηγέτες, που οτιδήποτε παλιό αν
δεν μπορεί να ανανεωθεί , πέφτει, και μένεις εσύ μόνος, χωρίς φόβο πια να κοιτάς τα μάτια του Μιχάλη τη στιγμή του reborn και να πιστεύεις πως η μεγαλύτερη
δύναμη είναι αυτή που κρύβεις στο αχρησιμοποίητο μέρος του μυαλό σου. Μια δύναμη που σε αφήσαν να ξεχάσεις σαν το παρελθόν σου
και τα μάτια του Μιχάλη σου υπενθύμισαν απόψε.
Στον γυρισμό σκεφτόμουν ότι η ,μόνη γιορτή που θα άντεχα
φέτος θα ήταν ένα τέτοιο set από τον Μιχάλη Δέλτα στην Πλατεία Αριστοτέλους
, θα ήθελα να ζήσω τη στιγμή της
αποκόλλησης της πλατείας από το έδαφος και την περιπλάνηση της πάνω από την
πόλη κι ανάμεσα κενού και αποβάθρας τα μάτια του Μιχάλη .
Τη στιγμή που η πόλη θα καταλάβαινε ότι οι σύγχρονοι θούριοι, τα τραγούδια της σημερινής κατάστασης πολιορκίας δεν είναι αυτά που η προηγούμενη γενιά μας παραχώρησε
ν’ακούμε πριν τις συγκεντρώσεις, αλλά τα
τραγούδια με τις λέξεις των Stereo Nova,
πεπραγμένα δεξιοτεχνικά από τα χέρια του Μιχάλη, που όχι μόνο άντεξαν 20
χρόνια τώρα στα κρυμμένα συρτάρια της μουσικής πρωτοπορίας, από ανώνυμους
μοναχούς του περιθωρίου , αλλά είναι τα μόνα προφητικά, αυτού που τώρα ερχόμαστε όσο ακόμη
παραμένουμε κοινωνία , να
διαχειριστούμε.
Και τα μάτια του Μιχάλη το νέο μας πρόσωπο.
Το πρόσωπο της νέας συνείδησης του ειρηνικού πολεμιστή.
 |
| photo by Maria Parousi |
