Κάποιες φορές γυρνάτε άσκοπα στο δωμάτιο
γύρω απ το κρεβάτι
στη μεριά του τοίχου , που βλέπει θάλασσα
Κάποιες φορές κλαίτε
Κάποιες φορές βγαίνετε στο κρύο της βεράντας
Δεν ξέρετε τι σημαίνει ακριβώς αυτός ο ύπνος
αυτής της γυναίκας
Απ το κορμί της θα θέλατε να φύγετε
να επιστρέψετε σε άλλα κορμιά
στο δικό σας
να επιστρέψετε στον εαυτό σας
και την ίδια στιγμή
κλαίτε γιατί πρέπει να μείνετε σε αυτή την
συνθήκη
Κοιμάται
Αυτή κοιμάται
Αυτή κοιμάται μέσα στο δωμάτιο
Δεν την ξυπνάτε
μια απώλεια εξαπλώνεται καθώς ο ύπνος της
συνεχίζεται
Μερικές φορές αποκοιμιέστε στο πάτωμα
δίπλα της
διπλά στο κρεββάτι του ύπνου της.
Ο ύπνος της είναι μακάριος
Στον ύπνο της χαμογελά
Ξυπνά μόνο όταν την αγγίζετε
στο σώμα
στα στήθη
στα μάτια
εκεί
Άλλες φορές ξυπνά μόνο για να ρωτήσει
αν ο ήχος είναι από τον αέρα η από την
θάλασσα
Ξυπνά
Σας κοιτάζει
Σας ανακοινώνει δυνατά
“-Η αρρώστια σας κερδίζει όλο και πιο πολύ
Έφτασε στα μάτια σας στη φωνή σας”
Την ρωτάτε
“-Ποια
αρρώστια”
Σας απαντά πως ακόμα δεν έχει βρει τη σωστή
ονομασία.
Καθημερινά όλο και πιο πολύ
βυθίζεστε στο σκοτάδι της κλειτορίδας της
παίρνετε τον δρόμο μηχανικά προς τα κει
κάποιες φορές στέκεστε εκεί μέσα της
κοιμάστε έτσι, όλη τη νύχτα
σε επαγρύπνηση μήπως και με μια κίνησή της
μέσα στον ύπνο της η κάποια αδέξια δική σας,
επιθυμήσετε να την αρπάξετε γι’ άλλη μια φορά
να την γεμίσετε και πάλι
να νιώσετε κι οι δυο την ηδονή
τυφλωμένοι από τα δάκρυα σας.
Θα είναι πάντα έτοιμη. Είτε το θέλει , είτε
όχι
Για αυτό το σημείο της δεν θα καταφέρετε να
μάθετε τίποτε. Ποτέ.
Ετούτο το μυστήριο ξεπερνά όλες τις σιγουριές
σας ως τώρα.
Δε θα μάθετε τίποτε. Ποτέ.
Ούτε εσείς. Ούτε κανείς άλλος.
Δε θα ξέρετε πως βλέπει, τι σκέφτεται
για τον κόσμο
για σας
για το κορμί σας
για τις σκέψεις σας
και για τούτη την αρρώστια που λέει πως σας
έχει χτυπήσει.
Ούτε κι η ίδια ξέρει
Δεν είναι σε θέση να σας βοηθήσει περισσότερο
σ’ αυτό
δεν θα μπορέσετε να μάθετε τίποτε. Ποτέ.
Οσα χρόνια κι αν περάσουν
και σκεπάσει τη μνήμη, η λήθη
πάλι κανείς δε θα το ξέρει αυτό.
Δεν μπορεί να το ξέρει κι αυτή λοιπόν.
Καθώς δεν ξέρετε τίποτε γι’ αυτήν,
λέτε ότι κι εκείνη, δεν ξέρει τίποτε για σας.
Κι αρκείστε σ’ αυτό.
(μιά ελεύθερη απόδοση απο το βιβλίο της M.Duras "La maladie de la mort" με αφορμή μια συναυλία της Chinawoman στη Θεσσαλονίκη)
