2

photo by George Loverdos (Eurokinissi)

βηματίζουμε δίπλα
στο φως
κάποιες στιγμές
το διακρίναμε
κάποιες πάλι
μας φεύγει

ανάμεσα στις σιωπές μας
στα ταξίδια μας

παραμονεύουμε να το πετύχουμε
σε γραφεία υπερωριών της θλίψης
σε τηλέφωνα που δεν απαντούν
σε κλήσεις που προωθούνται

σκοντάφτουμε
ανάμεσα σε συρμούς και αποβάθρες
φορώντας vetiver πάνω σε μαύρα T-shirts
που γράφουν no tengo alma

προσποιούμαστε τους σκληρούς
αυτοανατρεπόμαστε
επιμένουμε
δίπλα
διπλά
ενα απροσδιόριστο δύο
μοναχικό και κρυπτικό
σα νεολογισμός της ψυχής
που δεν βρίσκεται στα λεξικά του συναισθήματος

υπάρχει μια δύναμη επιβίωσης
αυτού του δικού μας δύο
που ακυρώνει τις φορτίσεις
επαναφέρει λειτουργίες
παιδικής ηλικίας
και λευτερώνει

κι όσο αναζητάμε
το φως
τόσο πιο δυο θα παραμένουμε

Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών

Διαδικασίες 
Διακανονισμού 
Διαφορών

του Δημήτρη Δημητριάδη

Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος

Παίζουν:

Κλειώ - Δανάη Οθωναίου,

Ευγενία Σαμαρά,

Τίνα Λεωνορά,

Αθανασιος Τόμμυ Σκλάβος 

Χορογραφία: Κώστας Γεράρδος

Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Μπαξεβάνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Φωτεινή Τσακίρη

Σκηνογραφία: Μαριαλένα Χρυσογονίδου

Ενδυματολογία: Ιωάννα Μάμαλη, Μαρία Παυλίδου

Διδασκαλία νοηματικής: Γιώργος Ανδρούδης

Παραγωγή: Studio vis motrix

   Είμαστε πολύ τυχεροί εμείς εδώ στη Σαλονικη, που ένα νέο παιδί, με την πρώτη σκηνοθετική, χειροποίητη δουλειά του, βρήκε τρία ταλαντούχα κορίτσια και συνωμότησαν όλοι μαζί με φωνή, σώμα κίνηση και νοηματική να στήσουν με βάση το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη "Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών" έναν  αναπάντεχο πολιτικό χρησμό.. Μια ακραία πολιτική  προφητεία μπορώ να πω, τόσο περίτεχνα κρυμμένη κάτω από ένα κείμενο , με λέξεις και κραυγές ηδονής. Κινήσεις πάθους και εκρήξεις  ερωτικής επιθυμίας που το σταδιακό ξεφλούδισμα τους σε σοκάρει για την ευκρίνεια του στόχου και του τελικού νοήματος . Γιατί ομολογώ ότι χρειάζεται πραγματικό ταλέντο, ομαδική προσπάθεια εξαιρετική στον συγχρονισμό όλων των συντελεστών,  για να αναδείξεις,  πέρα και πάνω από την πρώτη γραμμική   προσέγγιση ένα ερωτικό κείμενο παροξυσμού κι αυτιστικής επιθυμίας, σε πολιτική πράξη πρώτου μεγέθους.

       Τυχερός κι ο Δημητριάδης φαντάζομαι που χτυπώντας χαρωπά τα δυο του χέρια, καταλαβαίνει ότι όταν το κείμενο του το πιάσει ένα ταλαντούχο πλάσμα, όχι απλά το απογειώνει, αλλά του δίνει μια υπόσταση τόσο ακέραια  και παγκόσμια που δεν χρειάζονται οι ευκολίες του «Πεθαίνω σαν χωρά» για να γίνει αντιληπτό στο πλατύ κοινό.

       Ο έρωτας σαν πρόσχημα για μια αέναη συγκυβέρνηση, σαν μια χοάνη συνεχούς μετενσάρκωσης της ιδεολογίας , ένα σχόλιο για την εξουσία με βάση των ερωτά, πράξη εντελώς επαναστατική που όμως όταν γίνεται σχέση, μεταλλάσσεται σε μηχανισμό άσκησης εξουσίας, ανάμεσα σε τρεις που διαφωνούν, που φιλιώνουν, που κάνουν έρωτα, που μίσιουνται που σκοτώνονται, μόνο για να ξαναγεννηθούν, όμοιοι κι αλλιώτικοι κάθε φορά, παράλληλοι , διαπλεκόμενοι κι ενωμένοι, σαν παιχνίδι παιδικό, σαν κυβέρνηση συνεργασίας, σαν αλλαγή ρόλου, σαν παιχνίδι τόσο αθώο που εύκολα καταλήγει στο ματοκύλισμα.

       Κι ανάμεσα τους ένας απρόσμενος χωρισμός, ένα πείσμα εξάρτησης σαν βίαιη καταστολή, πράγματα που σπάνια αντέχουμε να αποδεχτούμε και συνεχίζουμε να συντηρούμε, πείθοντας τους εαυτούς μας ότι το κατέχουμε το σπορ, ένα παιχνίδι είναι, να πάλι χαρωπά θα χτυπήσουμε τα δυο μας χέρια, μέχρι που το κάρο του δήμου θα μας σύρει νεκρούς στα παρασκήνια.

       Εξαιρετική δουλειά, πολύ καλή η μουσική επιμέλεια, ευφάνταστοι οι φωτισμοί σε μια παράσταση που σου ανοίγει το μυαλό, με τρόπο που δεν το περιμένεις.

Studio Vis Motrix (πρώην Νέες Μορφές)

Αγνώστου Στρατιώτη 20(έναντι Αγίου Δημητρίου), Θεσσαλονίκη, 2310228161,

Παραστάσεις : Παρασκευή 21.15 & 00.15 (Μεταμεσονύκτια)

                         Σάββατο & Κυριακή: 21.15

σκιες τ'απόγευμα

photo by Eleni Vraka

στο τέλος θα μείνουν μόνο οι σκιές μας

κι η αντανάκλαση τους στον χρόνο

τότε θα πρέπει η Ιστορία να επαναπροσδιορίσει

αυτό που υπήρξαμε

και πόσο μας αναλογεί στην μνήμη

μόνο τότε θα ξέρουμε

αν αυτό ήταν μια μεγάλη αγάπη

μια μικρή ιστορία

μια πρόσκαιρη καυλα

μια γρήγορη ματιά

η το τίποτε

ο χρόνος μόνο μπορεί να δει την αντανάκλαση μας

η ότι απ’αυτή  απέμεινε

μόνος κριτής αυτός

μιας περιττής δικαίωσης

σε βάρος της αληθινής ζωής

καθώς εμείς δεν θα υπάρχουμε

θα έχουμε εξαφανιστεί

τυλιγμένοι στα Εγώ

μιας πρόσκαιρης πραγματικότητας